Ο «κόσμος πεθαίνει κατά χιλιάδες κάθε μέρα από κορoνοϊό σε όλο τον κόσμο». «Ακόμη και το σύστημα υγείας της Γερμανίας δεν αντέχει».
«Η μία χώρα πίσω από την άλλη πάνε σε σκληρά lockdowns».
«Οι νέοι αψηφούν τα μέτρα και κάνουν πάρτι».
«Οι πολίτες είναι απείθαρχοι και κυκλοφορούν μαζικά στους δρόμους».
«Eχει πέσει θανατικό σε όλο τον πλανήτη».
«Δεν βλέπεις τι δείχνουν κάθε μέρα στις ειδήσεις;».
«Είμαστε αντιμέτωποι με έναν αόρατο εχθρό».
«Εχουμε πόλεμο!».
«Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά εμείς κάνουμε κριτική στον Μητσοτάκη;».
«Εχει γίνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό!».
«Μπορεί η Ελλάδα να τα πάει καλύτερα από μεγάλες και σύγχρονες χώρες του κόσμου;».
«Καμία κριτική δεν πρέπει να γίνεται, όλοι πρέπει να τηρήσουμε τα μέτρα…».
Οι παραπάνω απόψεις και σκέψεις διατρέχουν το μυαλό πολλών συνταξιούχων (και όχι μόνο), οι οποίοι ενημερώνονται αποκλειστικά από την τηλεόραση, νιώθουν ευγνωμοσύνη προς την κυβέρνηση που δεν έχουν αρρωστήσει ακόμη επειδή παίρνονται καθολικά μέτρα, είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο κυρίαρχο αφήγημα και διακατέχονται από φόβο και αβεβαιότητα.
Για ό,τι συμβεί ή δεν συμβεί σε όλους εκείνους που συλλογίζονται με τον ίδιο τρόπο ποτέ μα ποτέ δεν θα περάσει από το μυαλό τους να ασκήσουν κριτική στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, στην πολιτική διαχείρισης της πανδημίας ή στις πολιτικές δημόσιας υγείας των τελευταίων χρόνων. Η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης έχει πετύχει τον στόχο της. Ο έλεγχος των κυρίαρχων δομών δημοσιότητας από την πολιτική εξουσία με διάφορους τρόπους έχει δημιουργήσει ένα ασφαλές ερμηνευτικό πλαίσιο, με τη βοήθεια του οποίου δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται όλες οι πολιτικές επιλογές, ακόμη και τα πασιφανέστατα λάθη, αβλεψίες, αστοχίες ή και σκόπιμες ενέργειες, όπως η μη στήριξη του συστήματος δημόσιας
υγείας ακόμη και τούτη την ύστατη στιγμή. Το τελευταίο, δε, πιστοποιείται από τους επαγγελματίες δημόσιας υγείας που δίνουν καθημερινή μάχη μες στα νοσοκομεία, σε αντίθεση με τους κρατικούς αξιωματούχους οι οποίοι επαίρονται ότι έχουν κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό.
Με όποιον, λοιπόν, τρόπο και να διαχειριστεί η κυβέρνηση την πανδημία, όσοι νεκροί και να υπάρξουν, όσα lockdowns και να γίνουν, εάν δεν δημιουργηθούν οι συνθήκες νομιμοποίησης ενός κριτικού λόγου που θα περάσει σε πλατιές λαϊκές μάζες καμία αλλαγή προς το καλύτερο δεν μπορεί να συμβεί. Ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι κομβικός. Ωστόσο, πόσα αδέσμευτα Μέσα έχουν απομείνει να παίξουν αυτό τον ρόλο;
Ο Πολύβιος Ψήνας είναι κοινωνιολόγος – εκπαιδευτικός
