«Γιατί με τζίρο ούτε 10.000 ευρώ και ενώ συντηρώ την οικογένεια με τη σύνταξη της μητέρας, καλούμαι να πληρώσω τον ίδιο φόρο με τον αετονύχη μηχανικό που κρύβει πολλαπλάσιο εισόδημα, αλλά γι’ αυτόν είναι σταγόνα στον ωκεανό;». Η απορία τού νεαρής ηλικίας μηχανικού αποδεικνύει τη χρεοκοπία των «μαγικών λύσεων» που μας διαφήμισε το μπλοκ ακροδεξιών – εκσυγχρονιστών της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Τα αδιέξοδα στην πολιτική σκηνή με το σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικού οράματος εμφανίζονται λίγο προτού η οικονομία ξαναπέσει στα βράχια, αυτήν τη φορά ορμητικότερα, χωρίς παραγωγή και με ψευτοεπενδύσεις ακινήτων. Οι κύκλοι των πολιτικών αλλαγών στις οικονομικές κρίσεις τέμνονται πάντα δυναμικά σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: 1985, 1991, 2010. Αποδομώντας την κατασυκοφάντηση της περιόδου στο βιβλίο του «Μεταπολίτευση», ο Διονύσης Ελευθεράτος αναλύει με οικονομικά στοιχεία τη συντηρητική αντεπίθεση σε ό,τι με κόπο κατακτούσε μια κοινωνία που βγήκε από το μετεμφυλιακό τούνελ. Μας βοηθάει να κατανοήσουμε ένα μοντέλο συγκρούσεων που διαρκεί μέχρι σήμερα. Η κυβέρνηση Καραμανλή που είχε… καταργήσει την πάλη των τάξεων υποχρεώθηκε να δώσει παροχές, με ευχάριστη έκπληξη τη μείωση της ανεργίας. Ακολούθησε η ολομέτωπη επίθεση με τον βαλκανικό θατσερισμό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, οι σπόροι της οποίας μάλιστα φυτεύτηκαν από τη λιτότητα Σημίτη το 1985. Η κοινωνία άντεξε, αλλά ξεμυαλίστηκε και κουράστηκε. Η πολιτική αντεπίθεση προσαρμοζόταν: ασφαλιστικό Γιαννίτση, χρηματιστήριο, ΟΝΕ αλλά και ολυμπιακά έργα που ενδυνάμωσαν τράπεζες και κεφάλαιο. Κρίση, μνημόνια και κυβέρνηση Μητσοτάκη ολοκλήρωσαν την αντιμεταρρύθμιση θεσμικά.
Τώρα που ο γκρεμός πλησιάζει, παράλληλα πνέει τα λοίσθια το θατσερικό μοντέλο «ανελέητες μεταρρυθμίσεις μέχρι τέλους» και χωρίς το πολιτικό προσωπικό που θα ελίσσεται για να απορροφά κραδασμούς. Επειδή στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά, ζούμε ιστορικές στιγμές.
