Τέτοιες µέρες, το πρωτοχρονιάτικο τεύχος του «Nitro» το 1997 είχε εξώφυλλο τον Κώστα Σηµίτη µε πράσινο βελούδινο κοστούµι και χωρίς τις χαρακτηριστικές ελιές που το Photoshop είχε εξαφανίσει. Τόσο o Π. Κωστόπουλος όσο και ο αποδηµήσας πρώην πρωθυπουργός είχαν ένα κοινό «όραµα»: να µας ξεβλαχέψουν. Ο ένας µε το lifestyle και ο άλλος γεµίζοντας τις τσέπες µας µε ευρώ.
∆εν συµµεριζόµαστε τους ακραίους χαρακτηρισµούς «όνειδος της πολιτικής», «ολετήρας της Ελλάδας». ∆εν αποδεχόµαστε όµως και τις διθυραµβικές νεκρολογίες, τις ανοίκειες συγκρίσεις µε τον Τρικούπη και τον Ελ. Βενιζέλο ή το τετραήµερο πένθος. Αλλωστε, το ότι δεν είχε γκελ φάνηκε και στην κηδεία του, όπου ο κόσµος που παραβρέθηκε ήταν ελάχιστος, παρά τους ύµνους που προηγήθηκαν από τα συστηµικά ΜΜΕ.
Το σωστό ήταν να βάλουν πλερέζες οι εργολάβοι που πλούτισαν επί των ηµερών του, να βάψουν µαύρα τα στόρια οι τράπεζες που µας τηλεφωνούσαν να πάρουµε µπουζουκοδάνεια και τώρα είναι οι ίδιες που µας απειλούν ότι θα µας πάρουν τα σπίτια. Το πραγµατικό πένθος το βίωσαν όσοι πούλησαν µαγαζιά, ακίνητα, τρακτέρ και κοσµήµατα στη δίνη του χρηµατιστηρίου, σε εκείνη την οµαδική παράκρουση πως ανακάλυψαν το Ελ Ντοράντο. Ο εκµαυλισµός της κοινωνίας πραγµατοποιήθηκε µε τον περιβόητο εκσυγχρονισµό που θα της εξασφάλιζε την οικονοµική ευηµερία µέσω των ιδιωτικοποιήσεων, της απορρύθµισης των εργασιακών σχέσεων, της απενοχοποίησης του εύκολου κέρδους και της αύξησης της φορολογίας. Ολα αυτά όµως σήµαναν το τέλος της συλλογικής συνείδησης και των διεκδικήσεων και ο νεοφιλελευθερισµός, µε τον µανδύα της δεξιόστροφης σοσιαλδηµοκρατίας, ήδη µας χτυπούσε την πόρτα.
Οι υπερκοστολογήσεις στα δηµόσια έργα, η χαρά της µίζας στα εξοπλιστικά, εκείνο το χάρτινο καραβάκι στην παρέλαση των Ολυµπιακών Αγώνων σε πλήρη αντίθεση µε τις φαραωνικές εγκαταστάσεις είχαν ψηθεί στα µαγειρεία της διαπλοκής. ∆εν γίνεται όταν τα σκάνδαλα έσκαγαν εκκωφαντικά σαν βαρελότα του Πάσχα ο σοβαρός καθηγητής να έπασχε από βαρηκοΐα. Ενσάρκωσε και τον στίχο «µε όσους αράζω έχουν όλοι δικαστήριο» (Βερελής, Μαντέλης, Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος κ.λπ.) και τον κυνισµό του Πάγκαλου «όλοι µαζί τα φάγαµε». Με τον Σηµίτη επανήλθαν οι «χρυσοκάνθαροι» και «χαβιαροχανίτες» του 19ου αιώνα, απαξιωτικά παρατσούκλια για όσους πλούτισαν παράνοµα και προέρχονταν από τον επιχειρηµατικό χώρο, το χρηµατιστηριακό και τραπεζικό σύστηµα. Οσοι δηλαδή χρησιµοποιούσαν δηµιουργική λογιστική ή ζητούσαν τη βοήθεια της Goldman Sachs για Greek statistics.
Η σύγκρουση µε τον Χριστόδουλο για τις ταυτότητες και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ αναµφίβολα εγγράφονται στα θετικά, αλλά δεν ανατρέπουν το αρνητικό ισοζύγιο µιας υπερτιµηµένης µετοχής.
Οταν ανοιχτεί η διαθήκη του, ίσως διαβάσουµε: «Στις κόρες µου αφήνω την ακίνητη περιουσία µου και στον ιδεολογικό µου γιο Κυριάκο Μητσοτάκη παραχωρώ τα στελέχη των κυβερνήσεών µου. Από τότε που µε τη δική µου µεσολάβηση διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα, ήµουν σίγουρος ότι αυτό το παιδί θα προκόψει».
Ανάµεσα στα διάφορα εγκώµια, γράφτηκε και ότι ήταν ένας καθαρόαιµος αστός που πήγαινε θέατρο και κινηµατογράφο και έτρωγε στο πανάκριβο κολωνακιώτικο εστιατόριο «Το Πρυτανείο». Ο χρόνος θα δείξει αν θα γίνει θαµώνας και στο Πρυτανείο της αρχαίας Αθήνας, όπου είχαν δικαίωµα δωρεάν σίτισης όσοι είχαν προσφέρει επωφελείς υπηρεσίες στην πόλη.
Διαβάστε επίσης:
Γάζα: «Πράσινο» φως από τη Χαμάς για συμφωνία εκεχειρίας – «Κλειδώνει μέσα στο επόμενο 24ωρο»
Washington Post: «Πυρά κατά Πιτ Χέγκσεθ στην ακρόαση της Γερουσίας για τον διορισμό του»
Ευρωπαϊκή αγωνία για την Ουκρανία με φόντο τον Λευκό Οίκο
Όταν η Δανία προσπαθούσε να ελέγξει τις γεννήσεις στην «αποικία», τη Γροιλανδία – Οι καταγγελίες σοκ
Νότια Κορέα: Συνελήφθη ο πρώην πρόεδρος Γιουν – 3.000 αστυνομικοί έξω από το σπίτι του
