Πέρασαν οκτώ χρόνια από το Euromaidan, τις μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία κατά της απόφασης του τότε προέδρου της χώρας Βίκτορ Γιανούκοβιτς να διακόψει τη διαδικασία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση, και το δημοψήφισμα της Κριμαίας και έξι από την εξαιρετικά επίπλαστη εκεχειρία στην ανατολική πλευρά της χώρας και η Ουκρανία με τη Ρωσία βρίσκονται για ακόμη μια φορά με το όπλο παρά πόδα.
Πόσο όμως πιθανή είναι μια πολεμική σύρραξη; Ελάχιστα, λένε στα διεθνή Μέσα αναλυτές που γνωρίζουν τις ισορροπίες στην περιοχή. Πρώτον, διότι οι Ουκρανοί γνωρίζουν καλά ότι σε μια τέτοια σύρραξη δεν θα είχαν καμία ελπίδα, ενώ η Δύση (ΗΠΑ και ΕΕ) δεν θα διακινδύνευε μια εμπλοκή με τη Μόσχα για τα μάτια της Ουκρανίας.
Δεύτερον, διότι ούτε η Ρωσία επιθυμεί να τραβήξει το σχοινί, ειδικά τώρα που ο Nord Stream 2, ο αγωγός που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο της Gazprom στη «διψασμένη» γερμανική βαριά βιομηχανία παρακάμπτοντας την Ουκρανία, πλην συγκλονιστικού απροόπτου θα κόψει κορδέλες εντός του 2021. Επιπροσθέτως οι βουλευτικές εκλογές τον ερχόμενο Σεπτέμβριο και οι δημοσκοπήσεις στη Μόσχα δείχνουν ότι η ρωσική κοινή γνώμη δεν επιθυμεί άλλη μια πολεμική εμπλοκή.
Ανοιχτή πληγή
Και οι ΗΠΑ, παρά την έκκληση του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι για ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ, αρκούνται απλώς στη δέσμευσή τους για την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, χωρίς να υποστηρίζουν, δημόσια τουλάχιστον, την επίσπευση της διαδικασίας ένταξής της στο ΝΑΤΟ, κάτι που θα αποτελούσε casus belli για τη Μόσχα.
Γιατί όμως η τελευταία ένταση; Καταρχάς, η πληγή στις ρωσόφωνες ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας και στο Ντονμπάς δεν έκλεισε ποτέ. Ο Ουκρανός πρόεδρος μετά τη σαρωτική εκλογική του νίκη το 2019 δεν μπόρεσε να υλοποιήσει την υπόσχεσή του να φέρει ειρήνη στην περιοχή, σκοντάφτοντας και στην αδιαλλαξία της Μόσχας.
Την ίδια ώρα η εμπλοκή του ΔΝΤ λόγω της κάκιστης οικονομικής κατάστασης και η συνακόλουθη αύξηση των τιμών των υπηρεσιών κοινής ωφελείας ενίσχυσαν τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και η κάκιστη διαχείριση της πανδημίας με την αδυναμία εξασφάλισης εμβολίων, με αποτέλεσμα η δημοτικότητα του Ζελένσκι να βρίσκεται λίγες μόνο μονάδες μπροστά από τους αντιπάλους του ενώ το κόμμα του, ο Υπηρέτης του Λαού, πέρασε στη δεύτερη θέση.
Η αντίδραση του Ζελένσκι ήταν να αποστασιοποιηθεί από τους Ουκρανούς ολιγάρχες προχωρώντας σε έρευνες και συλλήψεις προκειμένου να πατάξει τη διαφθορά και να προχωρήσει σε φιλοδυτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα επένδυσε πολιτικά στην ένταξη στο ΝΑΤΟ, βάζοντας στο στόχαστρό του φιλορωσικά ΜΜΕ και πολιτικούς, ενώ σκλήρυνε τη στάση του στις συνομιλίες του Ντονμπάς.
Ανταλλαγή πυρών
Ολα τα παραπάνω, όπως είναι φυσικό, οδήγησαν τη Μόσχα και τον Βλαντίμιρ Πούτιν να συγκεντρώσουν μια τεράστια δύναμη πυρός στα σύνορα με την Ουκρανία στέλνοντας μήνυμα και στη Δύση ότι θα το πάνε μέχρι το τέρμα.
Τώρα η εκεχειρία στο Ντονμπάς έχει επί της ουσίας καταρρεύσει. Ο ουκρανικός στρατός και οι υποστηριζόμενοι από τη Μόσχα αυτονομιστές των αποσχισθέντων περιοχών ανταλλάσσουν τακτικά πυρά και η μια πλευρά κατηγορεί την άλλη.
Με τους ηγέτες των αυτονομιστικών δημοκρατιών να επιδιώκουν να επεκτείνουν τα εδάφη τους στα προ 2014 διοικητικά σύνορα κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα λάθος ή μια προβοκάτσια από τη μια ή την άλλη πλευρά που θα ανάψει τη σπίθα που κανείς στην περιοχή δεν επιθυμεί.
