Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση οι The Callas συμπυκνώνουν την πολυμορφική τους παρουσία στην τέχνη παρουσιάζοντας μια έκθεση-εγκατάσταση με τίτλο «Love Solidarity Death» (LSD) στο υπόγειο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με παράλληλες εκδηλώσεις, προβολές και συναυλίες. Εκ των θεμελιωτών της DIY (do it yourself) σκηνής στην Ελλάδα, μουσικοί, εικαστικοί, περφόρμερ, εκδότες, οργανωτές αστικών και επαρχιακών φεστιβάλ, δημιουργοί ταινιών και βίντεο, οι Αρης και Λάκης Ιωνάς (The Callas) δημιούργησαν ένα «παραισθησιογόνο» τοπίο με έντονα χρώματα το οποίο συνομιλεί με τα πεζοδρόμια της πόλης, την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, τις κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορές που τους καθόρισαν.
Είχαμε την ευκαιρία να δούμε από νωρίς την έκθεση –πριν από τα επίσημα εγκαίνια–, που εξελίχθηκε σε ξέφρενη βόλτα στο DIY σύμπαν των The Callas. Κάπες και υφαντά, μια δημιουργία από μαύρα καφάσια, κεντήματα με πανκ στοιχεία, φωσφορίζοντα χαλιά και εγκαταστάσεις από κομμένα μάρμαρα των παλιών πεζοδρομίων της Αθήνας. Το υλικό τους είναι… οικογενειακή υπόθεση. Η μητέρα και η θεία των δύο αδερφών είναι οι υφάντρες – κεντήστρες των «ιπτάμενων χαλιών». Και οι Callasettes είναι οι γυναίκες που έχουν στο πλάι τους ως φίλες, συνεργάτιδες και συντρόφισσες για πάνω από μια δεκαετία. Στο κέντρο της αίθουσας ξεχωρίζει ο «Πανκθενώνας» (Punkthenon), ένα έργο φτιαγμένο από σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας το οποίο μοιάζει έτοιμο να καταρρεύσει αλλά αποτελεί ενιαία και συμπαγή ενότητα. Αυτά τα πεζοδρόμια συμπυκνώνουν όλη την ιστορία της πόλης. Οι έρωτες, τα ξενύχτια, οι διαδηλώσεις, οι βόλτες και η διαδρομή για τη δουλειά. Στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων ξεχωρίζουν η πρεμιέρα της τρίτης μεγάλου μήκους ταινία τους «Sick» αλλά και το ντοκιμαντέρ της Ζακλίν Λέντζου για τους The Callas με τίτλο «Marble is cut with water (or the crying game)».
Με μια σύντομη περιήγηση-περίπατο στην έκθεση αναδεικνύονται η DIY αισθητική και η κυριαρχία της αίσθησης της κοινότητας. Κάποτε οι The Callas έδιναν συναυλίες και performances ντυμένοι με τη χαρακτηριστική μπλε και κόκκινη στολή του Σούπερμαν. Σήμερα έχουν αφήσει πίσω τους την αμφίεση του σούπερ ήρωα, αλλά είκοσι χρόνια μετά αποδεικνύουν ότι για τα «σούπερ» πράγματα δεν χρειάζονται πάρα πολλά. Οπως λένε και οι ίδιοι, «μόνο μια φρενήρης και συνεχόμενη δημιουργία μικρών ουτοπιών σαν όπλα αντίστασης και επιβίωσης».
