Ενας νταής εφοπλιστής, ονόματι Καραγιώργης, επιτέθηκε εν μέσω δεκάδων μαρτύρων στον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαχρήστο. Τον φιλοδώρησε με γροθιές και τον έστειλε στο νοσοκομείο, ενώ τον έλουσε με βρισιές και απειλές. Και μετά, κατά το συνηθισμένο σενάριο τέτοιων γενναίων πράξεων, έσπευσε να κρυφτεί για να γλιτώσει τη σύλληψη και το αυτόφωρο. Ενώ το θύμα έτρεχε νυχτιάτικα, αφού του παρασχέθηκε στο νοσοκομείο η απαραίτητη ιατρική βοήθεια, να καταθέσει μήνυση για την εγκληματική επίθεση.
Υπάρχει εδώ χώρος για συζήτηση στο επιτελείο οποιουδήποτε κόμματος; Χώρος για προβληματισμό; Δεν είναι αυτονόητες η δημόσια και χωρίς περιφράσεις καταδίκη του δράστη και της πράξης του και η αλληλεγγύη στο θύμα; Φυσικά και είναι. Εξού και έσπευσαν τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όσο και το ΠΑΣΟΚ να εκδώσουν λάβρες ανακοινώσεις. Αποτρόπαια πράξη – αυτό το λέει το ΠΑΣΟΚ. Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για τραμπούκικες ενέργειες κατά της ελευθερίας του Τύπου που δεν χωρούν στη Δημοκρατία μας.
Δεν χωρούν. Ούτε στη Δημοκρατία ούτε και στην κοινωνία μας. Αλλά δεν χωράει επίσης επιλεκτική ευαισθησία απέναντί τους ανάλογα με τις απόψεις του δημοσιογράφου. Άμα είναι «δικός μας», σκίζουμε τα ρούχα μας. Άμα είναι «από τους άλλους», σκίζουμε τις αρχές που υποτίθεται πως υπηρετούμε. Και ξεχνάμε και το αποτρόπαιο, και τη δημοκρατία, και τον πυλώνα, και τη φιλολογία ότι η τρομοκρατία δεν θα περάσει. Διότι και βέβαια θα περάσει αν για τον έναν προτάσσουμε τα στήθη μας, αλλά για τον άλλον δείχνουμε τα οπίσθιά μας.
Κι όμως, συνέβη – και δεν είναι πρώτη φορά. Για την επίθεση στον Παπαχρήστο, άμεση καταδίκη. Όπως έπρεπε. Για την επίθεση πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στον Κώστα Βαξεβάνη, έμμεση συγκατάνευση. Διά της μούγγας τόσο του εκπροσώπου της κυβέρνησης όσο και των απροσώπων του ΠΑΣΟΚ. Και δεν αδικεί μόνο, ούτε κυρίως, τον Βαξεβάνη αυτή η στάση. Αδικεί και τους λαοφίλητους πυλώνες, και τη Δημοκρατία. Και τον Παπαχρήστο επίσης. Γιατί η στήριξή του με τη σφραγίδα της υποκρισίας και του κομματικού υπολογισμού είναι τζούφια.
Κάθε επίθεση σε δημοσιογράφο είναι τραύμα για τη Δημοκρατία. Ακόμα χειρότερο όμως είναι να επιλέγουν οι «διασώστες» ποια τραύματα θα φροντίσουν και ποια θα αφήσουν να κακοφορμίσουν…
