Σαν σταρ του σινεμά και έχοντας κρυμμένο το Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου κάτω από το αλεξίσφαιρο γιλέκο προφυλακίστηκε ο συζυγοκτόνος των Γλυκών Νερών, αποκαθιστώντας έτσι τη Νέμεση στον θρόνο της, προσωρινά τουλάχιστον μέχρι την τελική ετυμηγορία. Ενα έγκλημα που θα έκανε περήφανο τον Αλμοδόβαρ αλλά όχι τον Χίτσκοκ, που πάντα ήξερε ότι τα ρολόγια είναι πιο έξυπνα από τους ανθρώπους. Ο δολοφόνος επί της ουσίας δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους ψευτοπαλικαράδες, που περίκλειστοι μέσα στον χώρο της ιδιωτικής αυταρέσκειας και της κυριαρχικής συμπεριφοράς «απειλούνται» από ένα διαζύγιο και αποζητούν μόνο ό,τι εμπλουτίζει διαστροφικά το εγώ τους. Αυτό που σόκαρε ήταν ο τρόπος που έδρασε, η σκηνοθεσία και η κατάρρευση του αφηγήματος ότι εγκληματίες είναι μόνο οι αλλοδαποί. Δεν εκπλαγήκαμε βέβαια από τις απόψεις του Μπαλάσκα, του Τζήμερου και των λοιπών ρατσιστοειδών δυνάμεων, αλλά είναι θεσμικά ανεπίτρεπτες οι δηλώσεις της Αννας Ζαΐρη, προέδρου της Ενωσης Εισαγγελέων, ότι «η έξαρση της εγκληματικότητας οφείλεται στην εισροή πληθυσμών που δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Ελληνα, γιατί η χώρα μας είναι μια κοινωνία που είχε πολλών αιώνων παράδοση στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής». Ολους τους παραπάνω τους «εκτέλεσε», έστω και άθελά του, ο Χ. Αναγνωστόπουλος που λόγω της καταγωγής του δεν μιλάει σπαστά ελληνικά, είναι νέος, ωραίος, συμπαθής και νοικοκυρόπαιδο, γιατί δεν αφήνει πίσω του αίματα. Παστρικές δουλειές. Ο πνιγμός του σκυλιού περιλαμβάνεται απλώς στις παράπλευρες απώλειες.
Στα απόνερα της υπόθεσης και ο μιντιακός χειρισμός. Από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές παρήλασαν, ειδικά τις τελευταίες μέρες, σχεδόν όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι, εκτός από τους περιπτεράδες και τους ταξιτζήδες. Οι περισσότεροι επικεντρωμένοι σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τη ζωή του ζευγαριού, τη φωτογενή συντριβή στο Instagram, το επαναλαμβανόμενο στοπ καρέ της αγκαλιάς με την πεθερά, σε ηδονοβλεπτική θέα τα ημερολόγια της κοπέλας και στο βάθος σπίλωση. Η ιστορία έβγαλε στον αφρό και άλλες παθογένειες, επικοινωνιακά ολισθήματα για χάρη ενός αδηφάγου κοινού που ακόμη φοβάται τις λέξεις και δεν μπορεί να ακούσει τον όρο γυναικοκτονία, επειδή αποτυπώνει ένα κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο στο οποίο ασυνείδητα καθρεφτίζεται και αρνείται να το παραδεχτεί αφού του ξηλώνει τις εμπριμέ εξιδανικεύσεις της πατριαρχίας.
Καμιά λοιπόν ουσιαστική κουβέντα γενικότερα για την έμφυλη βία, για τους καθημερινούς βιασμούς, για τις τραγικές στατιστικές με τις 157 γυναικοκτονίες ημερησίως σε παγκόσμιο επίπεδο, καμιά κυβερνητική εξαγγελία περί ίδρυσης κοινωνικών δομών για κακοποιημένες γυναίκες, κανένα μέτρο πρόληψης. Μόνο κάτι συχαρίκια του πρωθυπουργού στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, με μουσική υπόκρουση «δοξάστε μας».
Η αστυνομία ωστόσο οφείλει εκτός από μια συγγνώμη και ένα ευχαριστώ στον Γεωργιανό που δεν λύγισε και παρά τα βασανιστήρια δεν ομολόγησε κι έτσι τη γλίτωσε από το φιάσκο της επικήρυξης για να «τσιμπήσουν» οι εισαγόμενοι κακοποιοί και διέσωσε την ύστατη στιγμή την τιμή της. Ενα ευχαριστώ οφείλει η κυβέρνηση και σε όλους εκείνους που με την overdose (και σκόπιμη;) προβολή της υπόθεσης συντέλεσαν ώστε να αποσιωπηθεί ο αντεργατικός νόμος, άλλο ένα ειδεχθές έγκλημα που σίγουρα δεν διαπράχτηκε εν βρασμώ ψυχής αλλά με πλήρη επίγνωση και πνευματική διαύγεια.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
