Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Δρόσου «Στέλιος Καζαντζίδης – Πάνος Γεραμάνης: Oπως τους γνώρισα», για την εποχή του λαϊκού τραγουδιστή, που κυκλοφόρησε χτες.
Πριν από λίγο καιρό ο έμπειρος δημοσιογράφος Νίκος Δρόσος αποφάσισε να καταγράψει τις μνήμες του από τη σχέση του με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Πάνο Γεραμάνη. Ετσι προέκυψε το βιβλίο «Στέλιος Καζαντζίδης – Πάνος Γεραμάνης: Oπως τους γνώρισα», το οποίο θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις 3 Φεβρουαρίου. Από εκεί ξεχωρίσαμε το σημείο στο οποίο περιγράφεται η πρώτη επαφή του δημοσιογράφου και συγγραφέα με το λαϊκό είδωλο. Ακολουθεί το απόσπασμα:
«Με τον Πάνο Γεραμάνη γνωριστήκαμε στην εφημερίδα “Εθνος”. Μου μιλούσε συχνά για τον Στέλιο Καζαντζίδη με τον οποίο συνδεόταν με μακροχρόνια φιλία, από το 1963, όταν του πήρε την πρώτη συνέντευξη για το “Φως των Σπορ”, η οποία έκανε πάταγο τότε και είχε τον τίτλο “Ο Στέλιος Καζαντζίδης θα τραγουδήσει τον ύμνο του Ολυμπιακού”.
Από τότε ο λαϊκός βάρδος δέθηκε με τον Πάνο Γεραμάνη με αγνή φιλία. Κι αυτό, άλλωστε, φαίνεται από το γεγονός ότι ο Πάνος τού έκανε 56 συνεντεύξεις. Ο Στέλιος Καζαντζίδης τού είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. O,τι ήθελε να πει πρώτα στον Γεραμάνη το έλεγε. Από την πλευρά του, βέβαια, κι ο Πάνος Γεραμάνης ήταν πάντα διακριτικός. Δεν έμπαινε, όπως λένε, ποτέ στα πόδια του Στέλιου κάθε τρεις και λίγο. Υπήρχε μια αλληλοεκτίμηση. Κάποια στιγμή είπα του Γεραμάνη ότι θέλω να μου γνωρίσει αυτόν τον άνθρωπο, αυτόν τον ανεπανάληπτο τραγουδιστή, που με τα τραγούδια του πόνεσε, έκλαψε, αγάπησε, ερωτεύτηκε τόσος και τόσος κόσμος.
“Μη βιάζεσαι, εδώ θέλουνε να τον δούνε πρωθυπουργοί, υπουργοί, μεγαλοπαράγοντες απ’ όλο το φάσμα της πολιτικοοικονομικής ζωής του τόπου και δεν τα καταφέρνουν, κι εσύ έτσι γρήγορα γρήγορα; Είναι και η εποχή τώρα που ο Στέλιος είναι απομονωμένος και βρίσκεται στον Aγιο Κωνσταντίνο. Θα δω, και σου υπόσχομαι ότι αυτό θα γίνει. Πρέπει να βρεθεί, όμως, η κατάλληλη στιγμή”.
Πέρασε αρκετός καιρός κι ένα βράδυ πριν φύγω απ’ το γραφείο στο “Eθνος” χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο Γεραμάνης:
“Απόψε δεν θα πάμε πουθενά, να πας να κοιμηθείς νωρίς και αύριο, στις 11 η ώρα το πρωί, θα με περιμένεις στην πλατεία Κλαυθμώνος. Από εκεί θα πάρουμε ταξί και θα πάμε να συναντήσουμε τον “μεγάλο” (έτσι τον αποκαλούσε) στο συνεργείο του φίλου του Ηρακλή (Ξενάκη) στην Καλογρέζα. Το ραντεβού είναι στις 11:30 εκεί”. (…)
Κατά τη διαδρομή ο Γεραμάνης άρχισε να μου λέει να μην έχω άγχος, να είμαι ο εαυτός μου, και πως ο Καζαντζίδης είναι απλός άνθρωπος. Oταν φτάσαμε στο συνεργείο και κατεβήκαμε από το ταξί, ακούγεται μια φωνή: “Aντε, ρε Πάνο, αργήσατε. Σας περιμένει μέσα ο Στέλιος”. Hταν ο ιδιοκτήτης του συνεργείου, ο Ηρακλής Ξενάκης, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος κάτω από ένα αυτοκίνητο και δούλευε. Μπροστά ο Γεραμάνης, πίσω εγώ, μπαίνουμε στο συνεργείο. Εμένα η καρδιά μου πήγαινε να φύγει από το στήθος. Ρωτώ χαμηλόφωνα τον Γεραμάνη πού είναι ο Καζαντζίδης.
“Να τος, μιλάει στο τηλέφωνο”, μου λέει, “δεν τον βλέπεις;” Εγώ τα έχασα. Πράγματι, σε μια γωνίτσα του συνεργείου καθόταν σ’ ένα μικρό γραφείο και μιλούσε στο τηλέφωνο (ένα κόκκινο τηλέφωνο που έπαιρνε μια δραχμή). “Ναι, ναι, δύο τσιμούχες και το ρουλεμάν. Εντάξει, θα το σημειώσω, μην ανησυχείς, θα το πω στον Ηρακλή” είπε στον πελάτη που είχε τηλεφωνήσει στο συνεργείο. Βέβαια, πού να ήξερε ο άνθρωπος ότι τόση ώρα συζητούσε στο τηλέφωνο με τον λαϊκό βάρδο Στέλιο Καζαντζίδη για τις τσιμούχες και τα ρουλεμάν.
Σε λίγο κλείνει το τηλέφωνο ο Καζαντζίδης, βγάζει τα γάντια του (έκανε πολύ κρύο), σηκώνεται από το γραφειάκι, έρχεται προς το μέρος μας.
– Καλώς τους, αργήσατε λίγο, Παναγιώτη.
– Ναι, Στέλιο, είχε μια κίνηση, τι να σου πω.
Σε λίγο μου δίνει το χέρι του ο Καζαντζίδης.
– Είσαι ο Νικολής, έτσι; Eλα, κάθισε. Eλα, Παναγιώτη, κάθισε και εσύ εκεί, είναι λίγο στριμωγμένα τα πράγματα εδώ. Νικολή μου, είπε ο Παναγιώτης ότι γνωρίζεις από ομάδες ποδοσφαίρου.
– Ναι, βέβαια. – Προηγουμένως έγραφα ένα δελτίο ΠΡΟ-ΠΟ. Θέλω να το δεις και να μου πεις κι εσύ τα προγνωστικά σου.
– Βεβαίως, κύριε Καζαντζίδη. – Από σήμερα θα μου μιλάς στον ενικό, εντάξει; Λοιπόν θα βάλεις 4 διπλές για να δούμε και την τύχη μας.
Τελικά, είχαμε επιτυχία στο ΠΡΟΠΟ, μόνο που βγήκανε πολλοί νικητές τότε, καθώς ήρθανε φυσιολογικά τα αποτελέσματα και ίσα ίσα που πήραμε πίσω τα χρήματά μας.
– Παναγιώτη, από σήμερα έχουμε έναν καινούργιο φίλο, τον Νικολή. Βλέπω ότι είναι και λιγάκι αδύνατος και πρέπει να τον φιλέψουμε καλά, έτσι; Για πες μου, Νικολή, σ’ αρέσει το ψητό κοτόπουλο;
– Μ’ αρέσει, και πολύ μάλιστα. – Ααα, ωραία. Ακούστε, τα έχω κανονίσει όλα. Θα πάμε, Παναγιώτη, στη γνωστή μας ταβέρνα. Μου έφεραν ένα κρασί, τι να σας πω. Πάμε να φιλέψουμε τον φίλο μας.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητό του, ένα βυσσινί Χόντα. Μπροστά κάθεται ο Γεραμάνης, πίσω εγώ, και ξεκινάμε.
Μόλις πήγαμε λίγα μέτρα, σταματάει και λέει του Γεραμάνη: “Αμάν, βρε Παναγιώτη, δεν είπαμε στον Βασιλάκη να έρθει μαζί μας. Θα έχει, άραγες, σήμερα κάτι να φάει το παιδί;”. Ο Βασιλάκης ήταν ένα πολύ εργατικό παιδί, αχθοφόρος εκεί στη γειτονιά, τίμιος, τον αγαπούσαν όλοι. Του είχε κάνει μια συνέντευξη ο Γεραμάνης σ’ ένα περιοδικό με τίτλο: “Τόνοι σίδερο πέρασαν από την πλάτη του”.
Βάζει όπισθεν ο Καζαντζίδης, γυρνάμε πίσω και λέει του Γεραμάνη να πάει στο καφενείο. “Αν είναι εκεί ο Βασιλάκης, πάρε τον κι ελάτε. Αλλιώς πες του καφετζή αν έρθει να πάρει ένα ταξί, θα το πληρώσω εγώ, και να μας βρει στην ταβέρνα. Ξέρει πού είναι”.
Στη διαδρομή πιάνουν κουβέντα οι δυο τους. “Στην ταβέρνα θα έρθει και ο Τάσος ο Τσερώλας, του έχω πει ότι σήμερα θα φιλέψουμε τον νέο μας φίλο” λέει ο Καζαντζίδης».
INFO
To βιβλίο του Νίκου Δρόσου «Στέλιος Καζαντζίδης – Πάνος Γεραμάνης: Oπως τους γνώρισα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος
