Ενας πρωθυπουργός που φωτογραφίζεται με φόντο τις μπουλντόζες στο Ελληνικό, αν και τις κατεδαφίσεις τις κάνει το δημόσιο και οι επενδυτές είναι επί της ουσίας άφαντοι.
Ενας υπουργός Εξωτερικών που φωτογραφίζεται πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο Λίβυο επίσημο χωρίς να πετυχαίνει τίποτε, γιατί είτε πριν είτε μετά τις φωτογραφίσεις οι Τούρκοι μισθοφόροι αλωνίζουν στη Λιβύη.
Και ένας δήμαρχος που φωτογραφίζεται πλάι στις «χρυσές» ζαρντινιέρες του και τα πανάκριβα φυτά του, τα οποία δεν προνόησε να… ποτίζονται! Το κοινό όλων αυτών είναι ότι φωτογραφίζονται σε μια προσπάθεια να μας πείσουν ότι έχουν ένα κάποιο σχέδιο: για την Αθήνα, την εξωτερική πολιτική ή συνολικά για το μέλλον της χώρας.
Αλλά, σε πείσμα των επικοινωνιακών σεναρίων τους, η άτιμη η πραγματικότητα δεν αργεί να τους διαψεύσει. Γιατί εάν υπήρχε σχέδιο, δεν θα υπήρχαν παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα έξω από φούρνους. Δεν θα υπήρχαν εργαζόμενοι στον τουρισμό που θα έμεναν άνεργοι, χωρίς να υπάρχει κάποιο δίχτυ προστασίας από τον δήμαρχο ή τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του.
Γιατί εάν σε μια χώρα όπου ο τουρισμός είναι σχεδόν μονοκαλλιέργεια υπήρχε σχέδιο, δεν θα ήταν τα μισά ξενοδοχεία κλειστά ούτε τα υπόλοιπα θα υπολειτουργούσαν, χωρίς να ιδρώνει το αυτί των «αρμοδίων». Δεν θα υπήρχε Βρούτσης να μιλά για προστασία των εργαζομένων και έναν μήνα μετά να διαπιστώνεται ότι οι απολύσεις είναι πλέον ελεύθερες, ούτε θα υπήρχε Χρυσοχοΐδης να αγορεύει για την προστασία του πολίτη και του συντάγματος και να φέρνει έναν νόμο που προσπαθεί να καταργήσει ακόμη και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι.
Γιατί τελικά πίσω από τις μπουλντόζες του ενός και τις ψευδοπιπεριές του άλλου κρύβεται το μόνο σχέδιο που έχουν όλοι αυτοί: να πληρώνουμε εμείς το μάρμαρο και αυτοί να ξεφαντώνουν στην υγειά των κορόιδων.
