Τόσο η επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Ικαρία όσο και το πρόσφατο διάγγελμά του παρέπεμπαν σε διαδοχικά πλάνα φαρσοκωμωδίας κακού σκηνοθέτη.
Σαν τη θερμή υποδοχή του Μαντά στην Ανω Παναγιά. Σαν τον διορισμένο στρατηγό του Βυζαντίου που του έδωσαν άλογο, στολή και παράσημα. Οταν δεν έπεφτε από το άλογο –που δεν ήξερε να to καβαλήσει– του ’πεφτε η στολή, γιατί κι αυτή ήταν αταίριαστη πάνω του. Εκτός από τους άλλους το διαπίστωσε και η μεγάλη αδερφή, που τον έσφαξε με το βαμβάκι δηλώνοντας πως τον άφησαν απροστάτευτο. Μοναδική παραφωνία ο Βορίδης, που κόντεψε να μας πει ότι ο κόσμος τον αγαπάει τόσο που παίρνει το ρίσκο να διασωληνωθεί, αρκεί να βρεθεί για λίγα δευτερόλεπτα κοντά του. Λίγο απέχουμε πλέον από την εποχή που θα ψάχνουμε πάλι στα ερτζιανά το BBC και την Deutsche Welle για να μαθαίνουμε την αλήθεια. «Η εξάρτηση των ελληνικών ΜΜΕ από την κυβέρνηση Μητσοτάκη εξελίσσεται σε κίνδυνο για τη δημοκρατία» έγραψε ο ξένος Τύπος. Γιατί φυσικά και απειλείται όταν μπερδεύουν τα γιούχα με τα χειροκροτήματα, όταν δείχνουν μόνο τα παιδιά σαν διακοσμητικά μπιμπελό, όταν η ΕΡΤ κυκλοφορεί σκονάκια για να αποφευχθούν εικόνες που αμαυρώνουν το προφίλ του ηγέτη.
Κάκιστη επιλογή να πάει στο νησί των παλιών μπολσεβίκων και νυν Μαδούρων. Αφού βρέθηκε ένας Ισκαριώτης να προδώσει τον Χριστό, δεν θα βρισκόταν ένας Ικαριώτης να τον καρφώσει; Ενώ ωστόσο αντηχούσαν τα νταούλια και τα βιολιά για τα καλωσορίσματα άλλο τόσο ακουγόταν και το κρακ από το ράγισμα της δημοκρατίας. Ο απλός
πολίτης κηδεύει τον δικό του άνθρωπο με εννιά άτομα, αλλά ο πρωθυπουργός γλεντοκοπά στα μπαλκόνια με καμιά τριανταριά. Μπορεί να επιβάλλεται πρόστιμο στη γιαγιά που πουλάει ζαρζαβατικά αλλά την κυβερνητική κουστωδία δεν την αγγίζει η ισονομία.
Ακολούθησε το μήνυμα για τα νέα μέτρα, σαν να ήθελε να επιδιορθώσει τους μεντεσέδες από το άνοιξε κλείσε. Σε λογοτεχνίζον ύφος («ο ήλιος του εμβολίου φωτίζει πια την επόμενη μέρα»), αλλά και με την απαραίτητη δόση αριστείας συγκριτικά με άλλες χώρες για να μπαλώσει τη διαρραγείσα αξιοπιστία του. Σαν κωδικοποιημένη προσευχή αυτοεπιβράβευσης, σαν υπερβατική κατασκευή εθνικής υπερηφάνειας και μαζικής τύφλωσης που έχτισε πολιτική καριέρα πουλώντας αχνιστό εθνικισμό με το κιλό.
Καμιά ενσυναίσθηση για τον χαλασμό εντός και εκτός μας, αρκεί το brand name που θυμίζει τις απόψεις του Καστοριάδη: «Πεθαίνοντας, ως οντολογία, ας ξέρουμε τουλάχιστον από τι. Ας πουλήσουμε την ιδιαιτερότητά μας στο πνεύμα των καιρών μαζί με τις ακρογιαλιές και τα άλλα αγαθά της τουριστικής μας βιομηχανίας. Αφού δεν γίνεται να τη βιώσουμε ως τρόπο ύπαρξης, ας μας φανεί επικερδής ως εμπορεύσιμο αγαθό. Να κάνουμε τη χώρα μας ερευνητικό παρατηρητήριο, κάτι ανάμεσα σε campus Ινδιάνων της Αμερικής και campus πανεπιστημιακό».
Δεν μας μένει λοιπόν παρά να μεταβούμε ομαδικά στην Ικαρία, όπως ο θίασος της ματαιωμένης αυταπάτης, βλέποντάς τη σαν το χωριό του Αστερίξ που αντιστέκεται στους Ρωμαίους. Η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είχε νόημα μόνο αν ζητούσε συγγνώμη από όσους εξόρισε η παράταξή του στο ακριτικό νησί επειδή αγωνίστηκαν για ελευθερία και δημοκρατία.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
