Κανείς_x000D_
δεν μπορεί να πάρει πίσω την Ιστορία, όσα «αφηγήματα» κι αν μηχανευτεί για να_x000D_
την αλλοιώσει.
Τα λαμπρά επιτεύγματα της 15ετούς (1999-2013) διακυβέρνησης της Βενεζουέλας από τον Ούγκο Τσάβες – στην παιδεία, τη δημόσια υγεία, την κοινωνική κινητικότητα, την ποιότητα ζωής, την οικονομία, τη διαχείριση φυσικών πόρων, τη διεθνή συμπαράταξη κατά της νεοαποικιοκρατίας και την εφαρμογή μαρξιστικών αντιλήψεων στην πράξη – περιμένουν τους ιστορικούς να τα αποτιμήσουν. Εχουν όμως εγγραφεί στο ενεργητικό εκατομμυρίων Βενεζουελάνων. Κι ας έχουν βγει τώρα αρκετοί από αυτούς, σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα, στους δρόμους σπρωγμένοι από τη φτώχεια, την ανάγκη, την οργή και την προπαγάνδα της δεξιάς αντιπολίτευσης, της καθολικής εκκλησίας και της Ουάσιγκτον.
Επειδή οι επίγειοι Παράδεισοι δεν εφευρέθηκαν ακόμη, ο μεν Ούγκο Τσάβες δεν ήταν ο αριστερός Αη Γιώργης που σκότωσε όλους τους δράκους (διαφθορά και εγκληματικότητα ανθούσαν και ανθούν στο Καράκας ), ο δε Νικολάς Μαδούρο απέτυχε να διατηρήσει τα κεκτημένα, αφενός γιατί ταύτισε αυταρχικά λαό και κράτος με τον εαυτό του, αφετέρου για αντικειμενικούς λόγους (η εξαγωγική «μονοκαλλιέργεια» του πετρελαίου απέβη μοιραία όταν κατρακύλησε η τιμή του αργού).
Στα άδεια ράφια των σουπερμάρκετ της Βενεζουέλας, τα οποία εν μέρει χάσκουν γιατί μαυραγορίτες κρύβουν προΐόντα, απλώνεται το κενό της αριστερής (αντ)απάντησης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και η εκπόρνευση της σοσιαλδημοκρατίας στις (υπερ)συντηριτικές ελίτ και στις ιδεοληψίες της Σχολής του Σικάγου. Αλλά αυτό δεν είναι φαινόμενο μιας χώρας ή μιας ηπείρου, είναι ανοικτή πληγή που γεννά ένα παγκόσμιο αίτημα αλλαγής – φτάνει να μην αγοράζουν οι λαοί «λύσεις» από τους πάγκους του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς .
«Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή» έγραψε πριν από σχεδόν 40 χρόνια ο στιχουργός Μανώλης Ρασούλης, έχοντας στο νου μία θεμελιώδη αδυναμία των αγωνιστών της Αριστεράς: τη δίψα για επαναστατική αλλαγή μέσα στα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια του ανθρώπινου βίου.
Εχει ο καιρός γυρίσματα.
