Η εναρκτήρια μονομαχία των τελικών της Α1 θα γίνει αύριο στο ΣΕΦ, ακριβώς μία εβδομάδα μετά το τζάμπολ του τελικού της Εuroleague.
Στο πρώτο του ματς μετά την ήττα από τη Φενέρμπαχτσε, ο ευρωφιναλίστ Ολυμπιακός παρουσιάστηκε «άδειος» και άκεφος μπροστά σε σχεδόν άδειο γήπεδο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απειλήθηκε με ήττα από τον συγκριτικά αδύναμο Άρη.
Ο Παναθηναϊκός, πάλι, εμφανίστηκε αφηνιασμένος στο τέταρτο ραντεβού με την ΑΕΚ, όταν ακόμη ο «αιώνιος» αντίπαλός του ζούσε την απογοήτευση του χαμένου τελικού. Τα 24ωρα που ακολούθησαν το φινάλε της ευρωπαϊκής σεζόν άφησαν το ίχνος τους στο θυμικό τόσο των «κόκκινων», όσο και των απόντων από τη φιέστα της Κωνσταντινούπολης «πράσινων».
Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του μία χρυσή ευκαιρία για να κλέψει το πλεονέκτημα της έδρας από τον Ολυμπιακό, στο αυριανό ντέρμπι του Φαλήρου; Στα χαρτιά, η απάντηση είναι καταφατική. Ιστορικά, το πρώτο ματς ενδείκνυται για τέτοιου είδους ανδραγαθήματα, ιδίως όταν το επίδοξο «θύμα» προέρχεται από υποχρεώσεις πνευματικά και σωματικά εξουθενωτικές.
Ο 1ος τελικός θα είναι για τον Ολυμπιακό -σε επίπεδο προετοιμασίας και ενέργειας- πιο δύσκολος από τον 3ο ή τον 5ο, εφ’όσον οι δύο ομάδες φτάσουν ως εκεί. Το 2ο και το 4ο ματς θα διεξαχθούν στο ΟΑΚΑ, με αμφιτρύονα του Παναθηναϊκό.
Ωστόσο, η απόσταση ανάμεσα στους δύο μνηστήρες του τίτλου μοιάζει να μεγάλωσε απότομα στις 3-4 εβδομάδες που προηγήθηκαν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα αγωνιστικά πεπραγμένα.
Ο τρόπος με τον οποίο η διοίκηση του Παναθηναϊκού χειρίστηκε τον αποκλεισμό από τη Φενέρμπαχτσε και αργότερα την αναρρίχηση της Φενέρ στον ευρωπαϊκό θρόνο (με το πούλμαν και με την προσπάθεια απαξίωσης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς) αποπροσανατόλισε την ομάδα, δημιούργησε ρήγματα στα αποδυτήρια και στην εξέδρα, ενώ εξέθεσε τον σύλλογο στα μάτια τωρινών και μελλοντικών συνεργατών του.
Στον διπλανό βατήρα, στέκεται μία ομάδα αδιαπραγμάτευτα συσπειρωμένη, με άθραυστο ελληνικό πυρήνα, αλλά και έξωθεν καλή μαρτυρία. Οι γνωστές δηλώσεις των Αγγελόπουλων για τη Φενέρ («τη συγχαίρουμε αλλά δεν τη θαυμάζουμε») είναι ένας δυσάρεστος αστερίσκος στα πεπραγμένα του Μαΐου, αλλά τίποτε παραπάνω.
Το πλεονέκτημα της έδρας, όπως αυτό νοείται και επιβάλλεται στην Ελλαδάρα, είναι ένα πρόσθετο βαρύ χαρτί στην τράπουλα του Ολυμπιακού, άσχετα αν απομυθοποιήθηκε στους περυσινούς τελικούς με τα απανωτά «διπλά» των δύο φιναλίστ. Όταν ξεκινάει το «πανηγύρι των ζουρλών», δεν είναι εύκολο να μείνει ανεπηρέαστος ο παίκτης, ο προπονητής, ο διαιτητής.
Οι τελικοί του 2016 ολοκληρώθηκαν με υποκριτικούς πανηγυρισμούς για τις ισχνές επιδείξεις φιλάθλου πνεύματος, ίσως επειδή είμαστε μαθημένοι σε φεστιβάλ καφρίλας και χουλιγκανισμού. Να ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο φέτος; Μάλλον όχι, αφού οι οπαδοί των δύο ομάδων είναι έτοιμοι να ανάψουν το φυτίλι στα χαρακώματα, με τις ευλογίες των εκατέρωθεν διοικήσεων.
Μπορεί το ελληνικό μπάσκετ να είναι καλύτερο από το ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα, αλλά το κοινό που πλημμυρίζει τα γήπεδα όταν κρίνονται «κούπες» απέναντι σε μισητούς αντιπάλους είναι ίδιο και απαράλλαχτο, δανεικό άλλωστε από τα ντέρμπι της ασπρόμαυρης μπάλας.
Για να είμαι ειλικρινής, τις μέρες που βρισκόμουν στην Κωνσταντινούπολη ζήλεψα τον Κώστα Σλούκα. Μολονότι ζει σε έναν τόπο που απειλείται καθημερινά από την τρομοκρατία και από τα καπρίτσια του σουλτάνου Ερντογάν, εργάζεται τουλάχιστον χωρίς να απειλείται η σωματική του ακεραιότητα και χωρίς να του βρίζουν ατιμώρητοι τη μάνα ορδές βαρβάρων.
Οσοι ονειρεύονται να ξαναδούν σύντομα τον Σλούκα ντυμένο με τη φανέλα ελληνικής ομάδας (Ολυμπιακού ή και Παναθηναϊκού) μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί πόσο εξισορροπείται το μυαλό του αθλητή μόλις αυτός εγκαταλείπει την ψωροκώσταινα. Ο Νίκος Ζήσης έφυγε από την Ελλάδα το 2004 και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Όποτε τον ρωτάνε αν θα επιστρέψει στην πατρίδα του, εκείνος βάζει τα γέλια.
