Μόλις την προηγούμενη Κυριακή από αυτήν εδώ τη στήλη γράφαμε ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει συγκεκριμένο και συμφωνημένο στο εσωτερικό δόγμα εξωτερικής πολιτικής, με αποτέλεσμα να άγεται και να φέρεται από τις εξελίξεις.
Γράφαμε επίσης ότι απέναντι στην Τουρκία έχουμε την ίδια πολιτική πάνω από είκοσι χρόνια, την ώρα που η γείτονα έχει αναβαθμίσει τις διεκδικήσεις της έναντι της χώρας μας. Είχαμε γράψει επίσης ότι το κυβερνών κόμμα είναι στην κυριολεξία Βαβέλ περί τα εθνικά. Από τον ακραίο Σαμαρά έως τον νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη υπάρχει μια απόσταση μεγαλύτερη από τη «γαλάζια πατρίδα» των Τούρκων.
Γι’ αυτό και απαιτούνται απαντήσεις εδώ και τώρα. Ειδικά τώρα που προτού στεγνώσει το μελάνι η κρατική εταιρεία πετρελαίων της Τουρκίας κατέθεσε αίτηση προκειμένου να διεξαγάγει έρευνες εντός των οικοπέδων της ελληνικής ΑΟΖ (έτσι όπως αυτή ορίζεται από το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και όπως το αντιλαμβάνεται το βαθύ κράτος στην Αγκυρα μετά το μνημόνιο κατανόησης με την κυβέρνηση του Φαγέζ αλ Σάρατζ στη Λιβύη). Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτή την άκρως προκλητική κίνηση της Τουρκίας ήταν μια από τα ίδια. «Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται» είπαν και προχώρησαν και σε διάβημα στον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα.
Τι σημαίνει όμως αυτό το «ό,τι χρειάζεται»; Αλλο νόημα έχει για τον Αντώνη Σαμαρά, άλλο για την Ντόρα Μπακογιάννη, άλλο για τον Αλκιβιάδη Στεφανή και άλλο για τον Νίκο Δένδια.
Τι θα κάνουμε λοιπόν αν για παράδειγμα το «Ορούτς Ρέις» εισέλθει εντός της ελληνικής ΑΟΖ; Θυμίζω πως την προηγούμενη φορά που το έπραξε είπαμε πως το πήρε η φουρτούνα! Υπενθυμίζω επίσης πως στην εξωτερική πολιτική προλαβαίνεις καταστάσεις προειδοποιώντας για την αντίδρασή σου, δεν παριστάνεις την Πυθία.
