Δημοσιογραφία θα πει «Αλήθεια». Με αυτόν τον τρόπο αναφέρεται παγκοσμίως, είτε σαν σλόγκαν είτε σαν ουσία, για να προσδιοριστεί η φύση μιας διαδικασίας (ή ενός λειτουργήματος), που αφορά και υπηρετεί το πιο όμορφο και ταυτόχρονα το πιο αδικημένο δημιούργημα του πολιτισμένου κόσμου… το δημόσιο συμφέρον.
Έχουμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο (Η «Αλήθεια» στα Χρόνια της Χολέρας) την καθολικότητα της έννοιας της «Αλήθειας», όπως την προσέλαβαν και ανέπτυξαν οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά και την οπτική του Γερμανού Φιλοσόφου Martin Heidegger (1889- 1976) ο οποίος ήταν ακόμη πιο αναλυτικός. Επιπλέον, η διαλεκτική αντικειμενικής-υποκειμενικής αλήθειας στον Heidegger αφορά την καθολικότητα της πρόσληψης του όρου.
Τι συμβαίνει όμως με την ατομική αλήθεια, την προσωπική οπτική του καθενός; Είναι μια αλήθεια διαφορετική; Είναι αυτή η ατομική αλήθεια λιγότερο αλήθεια από την καθολική; Ποιες από τις δύο αλήθειες οφείλει να υπηρετεί η δημοσιογραφία; Και τέλος, τι συμβαίνει με την ατομική μη αλήθεια;
