Επτά χρόνια μετά το «Αφτερλωβ», ο σκηνοθέτης Στέργιος Πάσχος παρουσιάζει τη νέα του ταινία «Ο τελευταίος ταξιτζής» με ήρωα ένα μεσήλικα οικογενειάρχη που οδηγεί ταξί.
Ο Στέργιος Πάσχος έχει αδυναμία στους ανθρώπους που βιώνουν δυνατές αλλαγές στη ζωή τους. «Το πέρασμα από τη μια εποχή στην άλλη είναι κάτι που με γοητεύει αφάνταστα» μας λέει. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη ζωή τού ήρωά του (Κώστας Κορωναίος), ενός μεσήλικα που κατ’ ανάγκην εργάζεται ως ταξιτζής, παρότι έχει σπουδάσει φιλολογία και αγαπάει τη λογοτεχνία, και ζει με τη γυναίκα του (Μαρίσα Τριανταφυλλίδου) και τον έφηβο γιο τους. Ωσπου γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα (Κλέλια Ανδριολάτου) ύστερα από ένα τραγικό συμβάν και αναπτύσσει μαζί της μια περίεργη σχέση.
Η κοινωνικο-οικονομική κρίση έκανε πολλούς ανθρώπους να αλλάξουν δουλειές, όπως και ο ήρωας της ταινίας σας, αλλά δεν φαίνεται η κρίση αυτή να «πρωταγωνιστεί» στο φιλμ. Ηταν κάτι που έγινε συνειδητά;
Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησε η κρίση. Eχει ενδιαφέρον σήμερα αν θέλει κάποιος όντως να μιλήσει γι’ αυτή ή απλώς να περιγράψει τις συνέπειές της. Κάθε ιστορία έχει το δικό της κέντρο κι έχω την αίσθηση πως όταν κάποιος πάει να απλωθεί σε πολλά ζητήματα, μπορεί να χάσει αυτό το κέντρο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο είδος αδιεξόδου που βιώνει αυτός ο άνθρωπος. Μπορεί ως ένα βαθμό να τον ζορίζει το οικονομικό, όμως, άλλα ζητήματα τον απασχολούν. Οπότε δεν ένιωσα ότι υπήρχε χώρος στο φιλμ για κάτι τέτοιο.
Για ποιο λόγο επιλέξατε το επάγγελμα του ταξιτζή για τον ήρωά σας;
Μου άρεσε η ιδέα πως ενώ ο ήρωας βρίσκεται σε μια φάση στασιμότητας στη ζωή του, το επάγγελμα αυτό τον βάζει ξανά και σε διαρκή κίνηση.
Ομως, δεν είναι το στερεότυπο του ταξιτζή που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι στο μυαλό τους. Οπως λέει κι ο ίδιος, «δεν είμαι οδηγός ταξί αλλά συλλέκτης ιστοριών».
Είναι σημαντικό που ο ίδιος νιώθει ότι μερικά πράγματα που ήθελε να κάνει στη ζωή του είτε δεν τα έχει βρει είτε δεν κατάφερε να τα πραγματοποιήσει. Τουλάχιστον έτσι πιστεύει ο ίδιος. Δεν τον αμφισβητώ ούτε τον κρίνω. Συνειδητά δεν τον κάναμε όπως φαντάζεται ο πολύς κόσμος τους ταξιτζήδες (που ακούνε λαϊκά τραγούδια κ.λπ.), για να μην πέσουμε στην παγίδα των κλισέ.
Παρακολουθώντας το φιλμ θυμήθηκα τα παλιά έργα των Κοέν και του Σκορσέζε.
Μακάρι να συμβαίνει αυτό καθώς δεν είναι μόνο τεράστιοι δημιουργοί αλλά κι από τους αγαπημένους μου και τους παρακολουθώ σταθερά. Ειδικά τον Σκορσέζε. Βλέποντας ένας σκηνοθέτης αμέτρητες ταινίες αφομοιώνει είτε το θέλει είτε όχι αρκετά πράγματα, τα οποία κάποια στιγμή εμφανίζονται στις δικές του δημιουργίες. Το «ακούω» αυτό που λέτε, καθώς ναι στο φιλμ υπάρχει ένα στιλιζάρισμα που φέρνει σε Κοέν. Ξέρετε, γίνεται κάπως ασυνείδητα για μας τους σκηνοθέτες όλο αυτό και δεν το ελέγχουμε.
Εχετε πει για τον ήρωά σας ότι μπορεί να ενοχλήσει επειδή είναι κομμάτι μιας εποχής που αλλάζει. Ποια είναι αυτή η εποχή;
Είναι δύσκολο να το πω. Ισως η ταινία απαντά καλύτερα. Δεν μπορώ να τη συγκεκριμενοποιήσω. Νιώθω πάντως ότι ο ήρωας έρχεται από μια εποχή που ήταν πιο αθώα. Σήμερα που κάποια πράγματα είναι πιο κατακριτέα, ίσως τότε να περνούσαν στο ντούκου. Ή ζητήματα, όπως η πατριαρχία για παράδειγμα, για τα οποία γίνεται σήμερα τόσος ντόρος –και σωστά– στο παρελθόν να μην απασχολούσαν τόσο πολύ κόσμο. Επίσης, ήταν μια εποχή που η τεχνολογία δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο όσο παίζει σήμερα. Ενώ λοιπόν αυτός ο άνθρωπος φαίνεται να πιστεύει σε κάποια πράγματα του παρελθόντος, σήμερα όλα του φαίνονται –και ως ένα βαθμό ισχύει αυτό– περισσότερο ρευστά.
Ποια είναι τα δικά σας ενδιαφέροντα;
Με συγκινούν κυρίως τα πράγματα που χάνονται. Με ενδιαφέρει η αλλαγή μιας εποχής. Με αγγίζουν οι ταινίες που οι ήρωες μιλούν για μια χαμένη νιότη, για μια αλλαγή. Αλλαγή που μπορεί να αφορά ένα άνθρωπο αλλά και μια πόλη ή μια χώρα. Ομως δεν είμαι παλιομοδίτης με την έννοια εκείνου που λέει «α, τότε ήταν όλα πιο ωραία» καθώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στη σημερινή εποχή;
Πιστεύω στην πρόοδο και την εξέλιξη. Ευτυχώς τα πράγματα προχωρούν μπροστά. Ομως, παρότι υπάρχουν στοιχεία που μου αρέσουν στη σύγχρονη ζωή, ζηλεύω κάποια πράγματα από το παρελθόν. Οπως για παράδειγμα την αθωότητα στα 60s και 70s σε σχέση με τη θλιβερή καπιταλιστική μανία για το χρήμα που κυριαρχεί σήμερα. Και τότε προφανώς υπήρχε ως αξία το κυνήγι του χρήματος αλλά δεν ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό πρωταρχικός στόχος όπως γίνεται σήμερα. Το βλέπει κανείς και στο σινεμά αυτό. Ενώ παλιά γίνονταν βιογραφίες για ροκ σταρ, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, μουσικούς κ.λπ., σήμερα βλέπουμε αρκετά συχνά ταινίες για χρηματιστές ή για απατεώνες του χρηματιστηρίου. Ε κάτι δείχνει αυτό.
INFO
H ταινία «Ο τελευταίος ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου βγαίνει στις αίθουσες στις 27 Ιουνίου σε διανομή Weirdwave
