Η ταινία «Yπάρχω» που είναι αφιερωμένη στον τεράστιο λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη είναι ήδη επιτυχημένη, καθώς μέσα σε λίγες εβδομάδες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν κατακλύσει (κυρίως νέοι) τις κινηματογραφικές αίθουσες σε όλη την Ελλάδα, για να μάθουν για την «Ακρόπολη» του ελληνικού τραγουδιού όπως είχε πει κάποτε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Παράλληλα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως το Tik Tok στο οποίο είναι ενεργή η νέα γενιά έχουν γεμίσει με τραγούδια του Στέλιου, με αποτέλεσμα να αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι ο Καζαντζίδης είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο αποτελεί μέρος της συλλογικής και πολιτισμικής μας συνείδησης. Ξάφνου, περπατώντας στην Αθήνα αντί να ακούσεις ΛΕΞ ή τραπ μουσική, μέσα από τα ηχεία των αυτοκινήτων ακούγεται η φωνή του Καζαντζίδη και το «υπάρχω», ενώ ήδη σε νυχτερινά μαγαζιά γίνονται μίξεις με τραγούδια του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή με σύγχρονη μουσική και beats.
Γιατί υπάρχει ο Καζαντζίδης;
Ο Στέλιος Καζαντζίδης με την σπάνια και κρυστάλλινη φωνή είναι επίκαιρος, διότι έγινε η φωνή των απλών, καθημερινών ανθρώπων του μόχθου, των ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και όμως έσφιγγαν τα δόντια και με αξιοπρέπεια αγωνίζονταν για ένα καλύτερο μέλλον. Άλλωστε και ο ίδιος ήταν παιδί προσφυγικής οικογένειας, με τον πατέρα του να είναι στον ΕΛΑΣ στα χρόνια της Αντίστασης, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί από χίτες και παρακρατικούς αντικομμουνιστές. Επίσης, από την εφηβική ηλικία ο μικρός τότε Στέλιος βγήκε στο μεροκάματο για να συντηρήσει την οικογένειά του, διότι λειτουργούσε πλέον και σαν «παιδί και σαν σύζυγος». Ακόμη και την δεκαετία του 1950, στην περίφημη περίοδο του μετεμφυλιακού κράτους και του παρασυντάγματος, ο Καζαντζίδης ήταν χαρακτηρισμένος κομμουνιστής από τις κρατικές αρχές ασφαλείας του κράτους της «εθνικοφροσύνης».
Η φωνή των απανταχού μεταναστών
Μην ξεχνάμε ότι η εποχή που ο Καζαντζίδης μεγαλούργησε ήταν η εποχή της μαζικής μετανάστευσης και των γκασταρμπάιτερ, των μη Γερμανών εργατών δηλαδή. Σε αυτούς τους ανθρώπους απευθυνόταν ο Στέλιος Καζαντζίδης και για αυτό αγαπήθηκε όσοι λίγοι από τους ανθρώπους του μόχθου και τους αδικημένους. Γιατί και ο ίδιος ήταν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος που βγήκε στο μεροκάματο από πολύ μικρός. Σημειώνεται, ότι τον Καζαντζίδη τον άκουγαν και οι Αλβανοί μετανάστες που ήρθαν στην δεκαετία του 90΄στην Ελλάδα. Για αυτό συνεχίζει να «υπάρχει» ο Καζαντζίδης, διότι ακουμπούσε μέσα από τα τραγούδια του την κοινωνική αδικία.
Ο άνθρωπος και ο καλλιτέχνης
Επίσης, στη δημόσια σφαίρα έχουν γραφτεί πολλά για τη σκοτεινή πλευρά του Στέλιου Καζαντζίδη, για τον τρόπο που αντιλαμβανόταν τα πράγματα, μέχρι την συμπεριφορά του. Σε αυτό το σημείο προφανώς δεν πρέπει να υπάρχει καμία εξιδανίκευση, καθώς ο Καζαντζίδης ήταν ένα «κοινωνικό προϊόν» μίας συγκεκριμένης εποχής, η οποία ήταν γεμάτη αντιθέσεις και αντιφάσεις. Για αυτό και είναι αδόκιμο να κρίνουμε ανθρώπους μίας άλλης εποχής με τα θεωρητικά εργαλεία του 2025 πλέον. Από κει και πέρα στο καλλιτεχνικό κομμάτι έχει σημασία να σημειώσουμε ότι ένα μεγάλο καλλιτεχνικό προϊόν αποκτάει δυναμική που υπερβαίνει και τον ίδιο τον δημιουργό του. Και στους μεγάλους καλλιτέχνες αυτός είναι ο κανόνας, διότι ο καθένας που απολαμβάνει ένα καλλιτεχνικό προϊόν το προσλαμβάνει μέσα από τα δικά του βιώματα και αναπαραστάσεις. Τα τραγούδια του Καζαντζίδη θα ακούγονται όσο άνθρωποι θα παίρνουν βαθιές ανάσες για να τα βγάλουν πέρα.
Διαβάστε επίσης
Θανάσης Πολυκανδριώτης: Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που έβγαλε η χώρα
