Ο Κασσελάκης είναι ένα χαμόγελο σε μια αδιάφορη μετά και την παραίτηση Τσίπρα πολιτική ζωή. Δίνει χρώμα σε μια γκρίζα πολιτική πραγματικότητα. Κι αν αυτό οφείλεται, όπως λέγεται από άσπονδους φίλους του, στο επικοινωνιακό του χάρισμα, παραμένει άκρως πολιτικό, ό,τι κι αν λένε.
Γιατί τον κάνει δέκτη και σε συνέχεια πομπό της ελπίδας που κινεί την Ιστορία προς τα μπρος: να αλλάξει επιτέλους κάτι προς το καλύτερο στη χώρα
Δεν έχει καμιά σχέση με το πρότυπο του αριστερού που διαμόρφωσαν η Ιστορία, οι αγώνες και οι διωγμοί. Εζησε και σπούδασε στην Αμερική, θήτευσε στο θηρίο του καπιταλισμού με το όνομα Goldman Sachs, έκανε λεφτά ως επιχειρηματίας στο Μαϊάμι. Και ήρθε στην Ελλάδα για να ταράξει τον Φίλη, τον Σκουρλέτη, την επετηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ, την κανονικότητα του πολιτικού σκηνικού. Γιατί χρειάστηκαν μόλις κάτι μήνες για να απογειωθεί από μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του προέδρου του κόμματος. Με την ψήφο δεκάδων χιλιάδων μελών του κόμματος που τον επέλεξαν πανηγυρικά, αν και είχε απέναντί του καταξιωμένα στελέχη, πρώην υπουργούς του Τσίπρα.
Δεν ξέρει από πολιτική όσο άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρει τα προβλήματα της χώρας όπως άλλοι πολιτικοί που ζουν δεκαετίες εδώ. Δεν ξέρει τις διαδικασίες, τα ναρκοπέδια του κόμματος και του πολιτικού σκηνικού. Λέγεται και φαίνεται ότι μαθαίνει γρήγορα, αλλά σε κάθε περίπτωση η άγνοιά του, που συμπεριλαμβάνει και άγνοια κινδύνου, είναι το μεγάλο του μειονέκτημα. Από την άλλη, όμως, το ισοφαρίζει με ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Εχει μια σχεδόν παιδική ματιά στην πραγματικότητα, δεν φέρει τα τραύματα που φέρουν άλλοι από μάχες χαρακωμάτων, δεν διστάζει να διαβεβαιώνει χαμογελώντας ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη και γίνεται πιστευτός από πολλούς. Γιατί δείχνει να το πιστεύει ο ίδιος.
Να συμφωνήσουμε ότι είναι ένα στοίχημα για την Αριστερά και τον τόπο. Μπορεί να βγει, μπορεί και όχι. Αλλά καμιά μιζέρια, καμιά ανοησία, κανένα φραστικό λάθος που γίνεται σημαία από κακιασμένους συντρόφους του δεν μπορεί να αναιρέσει μια πραγματικότητα. Ο Κασσελάκης είναι ένα χαμόγελο σε μια αδιάφορη μετά και την παραίτηση Τσίπρα πολιτική ζωή. Δίνει χρώμα σε μια γκρίζα πολιτική πραγματικότητα. Κι αν αυτό οφείλεται, όπως λέγεται από άσπονδους φίλους του, στο επικοινωνιακό του χάρισμα, παραμένει άκρως πολιτικό, ό,τι κι αν λένε. Γιατί τον κάνει δέκτη και σε συνέχεια πομπό της ελπίδας που κινεί την Ιστορία προς τα μπρος: να αλλάξει επιτέλους κάτι προς το καλύτερο στη χώρα.
Μόνο σύνδρομο ιδιοκτησίας και μικροκομματικούς υπολογισμούς δείχνουν συνεπώς οι αχαρακτήριστες επιθέσεις εναντίον του από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εισαγγελείς της αριστερής ορθότητας παραγνωρίζουν βάναυσα τη θέληση των μελών. Παραγνωρίζουν το DNA του κόμματός τους. Παραγνωρίζουν τη διάχυτη ανησυχία που προκαλεί στη ΝΔ του Μητσοτάκη αλλά και στο ΠΑΣΟΚ η ξαφνική του έφοδος στο προσκήνιο. Παραγνωρίζουν, τέλος, ότι η πράξη είναι κριτήριο της αλήθειας. Με τον Κασσελάκη δικαιούμαστε να ελπίζουμε, αλλά δικαιούμαστε και να φοβόμαστε. Το άμεσο μέλλον θα δείξει. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι πολιτικά ηθικό να πετροβολούν, εν ονόματι μάλιστα αριστερών αξιών (!), τον άνθρωπο που ο κόσμος του κόμματος επέλεξε. Δικαιούται τουλάχιστον περίοδο χάριτος.
