Η ιδιότητα «επαγγελματικό στέλεχος» κόμματος έχει τη ρίζα της στο ΚΚΕ. Κάποιοι με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση στην «πολιτική δουλειά», έπαιρναν μισθό από το κόμμα. Μην φανταστείτε τίποτε πολυτέλειες. Για τον μέσο μισθό του εργάτη μιλάμε.
Η επέκταση της μισθολογικής εξάρτησης – στελεχών, όχι μελών – στο ΠΑΣΟΚ άρχισε το 2001, όταν ο Σημίτης ζήτησε από τον γραμματέα Κώστα Λαλιώτη να εντάξει στο κομματικό μισθολόγιο μέλος του… Εκτελεστικού Γραφείου! Την εκλογή του οποίου είχε ζητήσει ο ίδιος, ως πρόεδρος, αφήνοντας άναυδα τα μέλη της Κ.Ε.
Επί των ημέρων του Γ. Παπανδρέου ο επαγγελματισμός στην άσκηση πολιτικών δραστηριοτήτων επεκτάθηκε σε πρόσωπα του περιβάλλοντός του με ρόλους που εντάχθηκαν στο κομματικό μισθολόγιο. Με αποδείξεις και όλα δηλωμένα στην εφορία, για όποιον θέλει να τους αναζητήσει.
Τώρα εμφανίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος – των δέκα μηνών για τους αντίπαλους του, διάρκειας για τους δικούς του – Κασσελάκης και λέει στην τηλεόραση πως όταν ανέλαβε, «υπήρχαν 50 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που πληρώνονται από το κόμμα».
Δεν ανέφερε ονόματα, μισθούς και αντικείμενο αιτιολόγησης της αμοιβής. Δεν εξήγησε αν «έκοψε» τις αμοιβές από αυτά τα στελέχη, ή πρόσθεσε και άλλα, δικής του επιλογής.
Από την άλλη πλευρά δεν του ζητούνται εξηγήσεις – δεν υπάρχει καν αντίδραση. Ούτε καν η Γραμματέας του «ΣΥΡΙΖΑ, που προϋπήρχε του Κασσελάκη, δεν λέει αν ο ισχυρισμός του είναι ακριβής. Και αυτό το θέμα μετακυλίεται στο βούρκο, που μπαινοβγαίνουν εσχάτως εκατέρωθεν.
Όσοι και αν είναι – και όποιοι και αν είναι – οι αμειβόμενοι, δεν μιλάμε για απλούς εργαζόμενους, αλλά για κεντρικά στελέχη. Τόσο κεντρικά, ώστε να αποφασίζουν για την τύχη του ιδίου του Κασσελάκη.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα ασυμβίβαστο: ένα κομματικό στέλεχος, ειδικά της Αριστεράς, αυτοστρατεύεται σε ένα πολιτικό αγώνα, υπηρετώντας την ιδεολογία του και δεν νοείται να αμείβεται από το κόμμα γι’ αυτό.
Όπως δεν νοείται μέλος καθοδηγητικού οργάνου – που παίρνει αποφάσεις – οποιουδήποτε κόμματος να είναι ταυτόχρονα και υπάλληλός του. Γιατί εκτός από χρήμα αποκτά και άλλα προνόμια σε βάρος των άλλων.
Ενδεχομένως ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία πώς δαπανούν τα κόμματα την κρατική επιχορήγηση, ή τις εισφορές των μελών τους – όταν υπήρχαν. Όλοι έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το χρήμα στα κόμματα μόνο διαφανή διαχείριση δεν έχει.
Ενδιαφέρει όμως τα μέλη και τους ψηφοφόρους του. Άλλο να προσλαμβάνει το κόμμα τεχνοκράτες και άλλο να χρηματοδοτεί κομματικούς παράγοντες. Αν ξοδεύουν τα λεφτά σε μισθούς για στελέχη και «καναπεδάκια» στις συνεδριάσεις, ή για παραγωγή πολιτικής και αφισοκόλληση, έχει σημασία
Όση έχει και για τις φιλανθρωπικές οργανώσεις που διαθέτουν τους πόρους τους, κυρίως για τη «διευκόλυνση» των μελών τους και όχι γι’ αυτό, καθαυτό το έργο τους.
Η πολιτική δράση είναι εθελούσια υπόθεση. Όποιος εντάσσεται και σταδιοδρομεί σε ένα κόμμα το κάνει για να υπηρετήσει ιδεολογία του και τη πολιτική του. Αν το κάνει με αμοιβή, ξεπέφτουν στη φτήνια και η ιδεολογία και η πολιτική.
Πηγή: ieidiseis.gr
