Την ευθύνη γιατρών σε ότι αφορά την τύφλωση βρέφους που είχε γεννηθεί το 1998 στη Θεσσαλονίκη αναγνώρισε με απόφαση του το Α΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), έπειτα από προσφυγή της οικογένειας του βρέφους, καθώς έκρινε ότι οι παραλείψεις τους είχαν ως αποτέλεσμα να τυφλωθεί.
Συγκεκριμένα το Δικαστήριο έκρινε ότι η παράλειψη των ιατρών νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη να διενεργήσουν στο βρέφος «την πρώτη οφθαλμολογική εξέταση με βυθοσκόπηση στο κατάλληλο χρονικό σημείο, σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης και το αυστηρά καθορισμένο πρωτόκολλο», και «η συνεπεία αυτής μη διάγνωση της αμφιβληστροειδοπάθειας της προωρότητας στα πρώιμα στάδια της νόσου και η μη εφαρμογή σε πρώιμο στάδιο της θεραπείας της νόσου με φωτοπηξία ή κρυοπηξία είναι πρόσφορες να επιφέρουν το επιζήμιο αποτέλεσμα της σοβαρής μείωσης της όρασης ή της ολικής τύφλωσης». Με λίγα λόγια το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι για την τύφλωση του βρέφους ευθύνονταν οι παραλείψεις γιατρών, με αποτέλεσμα να κάνει δεκτή την αίτηση αναιρέσεως που είχαν ασκήσει οι γονείς του παιδιού κατά τις υπ’ αριθμόν 1228/2008 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης. Το Εφετείο είχε κρίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες γιατρών, καθώς, αφού το ποσοστό των πιθανοτήτων για την παρεμπόδιση εξέλιξης της νόσου και της κακής έκβασής της ήταν μόλις 15%. Ωστόσο το ΣτΕ αναίρεσε την απόφαση αυτή.
Το ιστορικό της υπόθεσης
Το παιδί είχε γεννηθεί πρόωρα το 1998 στη Θεσσαλονίκη και είχε μεταφερθεί στη μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης. Εκεί μία ειδικευόμενη γιατρός προχώρησε κατά την πέμπτη εβδομάδα της ζωής του σε οφθαλμολογικό έλεγχο βυθοσκόπησης. Πρόκειται σύμφωνα με το ΣτΕ για μία μέθοδο διάγνωσης «της αμφιβληστροειδοπάθειας της προωρότητας». Μία πάθηση η οποία εμφανίζεται στα βρέφη που γεννιούνται πρόωρα και είναι εξελικτική με πέντε στάδια, όπου συνήθως στο τέταρτο παρουσιάζεται αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς και στο πέμπτο τύφλωση. Ωστόσο κατά το ΣτΕ, στο φύλλο νοσηλείας του νεογνού δεν υπήρχε καμία ένδειξη αποτελέσματος της βυθοσκόπησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην καρτέλα εξετάσεων δεν αναφέρονταν καθόλου ευρήματα, είτε θετικά είτε αρνητικά, δίπλα από την προγραμματισθείσα ειδική εξέταση, ενώ ο ειδικός παιδοφθαλμίατρος απουσίαζε εκτάκτως.
Λίγες μέρες μετά και συγκεκριμένα στις αρχές Μαΐου του 1998, το βρέφος πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο με τη σύσταση να επανέλθει στο νοσοκομείο για βυθοσκόπηση και κλινικό επανέλεγχο ένα μήνα μετά, «χωρίς να αναγράφεται στο εξιτήριο του παιδιάτρου – νεογνολόγου οποιαδήποτε παρατήρηση σχετικά με τη διενέργεια ή μη βυθοσκόπησης μεταξύ της 4ης και της 6ης εβδομάδας, όπως και τα τυχόν ευρήματα αυτής».
Η νέα εξέταση και τα ευρήματα
Τελικά, στις 12 Ιουνίου του 1998 το βρέφος υπεβλήθη σε εξέταση βυθοσκόπησης.
Μετά τη διενέργεια της βυθοσκόπησης και την επικοινωνία των γονέων με οφθαλμιάτρους Αθηνών και Θεσσαλονίκης, οι ιατροί του νοσοκομείου τους συνέστησαν να επισκεφθούν ειδικό χειρουργό οφθαλμίατρο εξειδικευμένου ιατρικού κέντρου της Βοστώνης των Η.Π.Α.
Στο έγγραφο του νοσοκομείου προς τον εν λόγω ιατρό, ο ιατρός νεογνολόγος του νοσοκομείου ανέφερε ένα σύντομο ιστορικό της γέννησης και της νοσηλείας του νεογνού και τα ευρήματα της βυθοσκόπησης, ενώ ως προς το χρόνο διενέργειας αυτής ανέφερε ότι «έκανε την πρώτη έμμεση οφθαλμολογική εξέταση τον Ιούνιο του 1998, 12 εβδομάδες μετά τη γέννηση».
Το βρέφος μετέβη με τη συνοδεία της μητέρας του σε ιατρικό κέντρο στο εξωτερικό , όπου εξετάσθηκε από τον ειδικευμένο ιατρό, ο οποίος με επιστολή του προ τον παιδίατρο – νεογνολόγο επιμελητή του νεογνολογικού τμήματος του νοσοκομείου ανέφερε ότι τα ευρήματα στους οφθαλμούς του νεογνού ήταν ίδια με εκείνα της διενεργηθείσας στο νοσοκομείο βυθοσκόπησης. Επίσης ανέφερε, ότι δεν προέβη σε θεραπευτική ή χειρουργική επέμβαση στον αριστερό οφθαλμό του νεογνού, «διότι έκρινε ότι η πρόωρη αμφιβληστροειδοπάθεια θα υποχωρούσε με τον καιρό, συστήνοντας μόνο την προσεκτική παρακολούθησή του, καθώς, ότι προέβη στη διαδικασία «κουμπώματος» του σκληρού χιτώνα του δεξιού οφθαλμού και ότι ο αμφιβληστροειδής τοποθετήθηκε στη σωστή του θέση».
