Αν αφαιρέσουμε από τα Ευαγγέλια και τα τροπάρια κατά την περίοδο του Πάσχα το θρησκευτικό κέλυφος, μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε σαν μια σημερινή πολιτική και κοινωνική αλληγορία. Η Μ. Δευτέρα π.χ. είναι αφιερωμένη στην εκδίωξη των εμπόρων από τον Ναό. Η εμπορευματοποίηση της λατρείας συνδέεται άμεσα με τους τότε προπομπούς του τραπεζικού συστήματος. Ο Χριστός, σε μια από τις ελάχιστες βίαιες πράξεις του, απομακρύνει τους αργυραμοιβούς με το μαστίγιο. Κάτι τέτοιο δυναμίτιζε τις προνομιακές σχέσεις που απολάμβανε το ιερατικό κατεστημένο και έθετε σε κίνδυνο τα οικονομικά τους συμφέροντα. Είχαν προηγηθεί η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα και η απήχησή του στα λαϊκά στρώματα που αρχιερείς και γραμματείς είδαν σαν απειλή για την εξουσία τους. Οτιδήποτε συνεγείρει τα πλήθη πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο. Από τη σύλληψη μέχρι τη σταύρωση διαπράττεται σωρεία δικονομικών παραβάσεων. Αννας και Καϊάφας καλούν ψευδομάρτυρες και ετοιμάζουν τη στημένη δίκη. Ο Πιλάτος, όταν ακούει τον Χριστό να λέει «ήρθα να πω την αλήθεια», αρχικά διστάζει να εμπλακεί. Τελικά όμως ενδίδει στις απαιτήσεις της διαπλοκής, όταν τον εκβιάζουν ότι θα τον καρφώσουν στον Ρωμαίο αυτοκράτορα για παράβαση καθήκοντος.
Ετσι, στα «Εγκώμια» της Μ. Παρασκευής, όταν ο θρήνος της Παναγίας καταλαγιάζει, η οργή για τους δράστες ξεχειλίζει: «Ω της παραφροσύνης και της χριστοκτονίας της των προφητοκτόνων». Οι κραυγές της φτάνουν μέχρι τους καταυλισμούς της Γάζας, όπου χαροκαμένες μάνες σφαδάζουν για τον χαμό των τέκνων τους. Δεν έχει καμία σημασία αν τα παιδιά σκοτώνονται από βόμβες ή από τα εύφλεκτα υλικά ενός τρένου. Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα καταζητούμενοι για εγκλήματα πολέμου ανταλλάσσουν χειραψίες και εναγκαλισμούς με όσους νίπτουν τας χείρας τους σε λεκάνες γεμάτες όχι με νερό αλλά με αθώο αίμα.
Η Μαρία από τη Ναζαρέτ και η Μαρία από τα Τέμπη σηκώνουν τον δικό τους σταυρό. Ψιθυρίζουν μαζί το «ω γλυκύ μου έαρ πού έδυ σου το κάλλος». Για την πρώτη η αριστοτελική λύση του δράματος δίνεται με το καθολικό αίτημα. «Λαώ σου σωτηρίαν δώρησαι ση εγέρσει». Για τη δεύτερη η κάθαρση αργεί. Θα τηρηθεί και φέτος το έθιμο της οδύνης.
Η Ομάδα Αλήθειας για τριάκοντα αργύρια σκόπευε να ανακοινώσει ότι ο Χριστός αυτοκτόνησε, ώστε να μην κατηγορηθεί για αντισημιτισμό. Επέλεξε ωστόσο στην τελευταία δημοσίευσή της να αναφέρει ότι η πλειονότητα των συνταξιούχων ευχαριστεί την κυβέρνηση για τη μη πρόωρη καταβολή της σύνταξης που τους προστατεύει από τη χοληστερίνη του αρνιού και της γαρδούμπας.
Σύμφωνα μάλιστα με επίσημα στοιχεία, το 90% των πολιτών δηλώνουν ευχαριστημένοι που θα ξαναδούν για πολλοστή φορά τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Ανέβασαν επίσης ένα βίντεο με τον Μητσοτάκη, ο οποίος, αντί για τους κατανυκτικούς ύμνους και την προσευχή «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», απαγγέλλει τον στίχο του Σεφέρη: «Οπου και να πάω η Ελλάδα με πληρώνει». Στους δρυμούς της πολιτικής του επιθανάτιας αγωνίας αναπολεί το ωσαννά τώρα που πλησιάζει το τετέλεσται.
Για το φετινό Πάσχα, ας ευχηθούμε σ’ αυτό τον σκληρό και αλλόκοτο κόσμο να μείνουν νηστικά η ωμότητα και ο κυνισμός. Θα ήταν ένα θαύμα μεγαλύτερο κι απ’ αυτό της Ανάστασης.
