Υπάρχει συχνά μια μικρή στιγμή που αποτυπώνει το ανάστημα ορισμένων προσώπων στην Ιστορία. Για τον Σταύρο Θεοδωράκη η στιγμή αυτή ήταν χωρίς αμφιβολία η πρόσφατη συνέντευξη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ούτε το Ποτάμι ούτε η σύντομη διαδρομή χωρίς ίχνη στη Βουλή ούτε το άοσμο σακίδιο ούτε η επιστροφή μετά την πολιτική στη δημοσιογραφία δεν φώτισαν και δεν διαφώτισαν το κοινό τόσο καλά για το τι εστί Σταύρος. Που πρέπει πια, ακολουθώντας την ποιητική του Σαββόπουλου, να τον λέμε όχι Σταύρο, αλλά κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη. Οσοι τουλάχιστον αντέξαμε να παρακολουθήσουμε πάνω από πέντε λεπτά την έκθεσή του στην ακτινοβολία του Μητσοτάκη.
Τσουτσουλομύτης, ναι, μια χαρά του πάει. Γιατί είδαμε την κινητικότητα της μύτης του από το τρέιλερ ακόμη. Και ύστερα, με το στήσιμο, τους προβολείς, τα προφίλ και τα ανφάς, τις ερωτήσεις και το θλιμμένο και περίφροντι ύφος -τσου-τσου-τσου στις θλιμμένες και φροντισμένες απαντήσεις, η μύτη του απέκτησε θηριώδεις διαστάσεις. Ασχήμια! Με αποτέλεσμα το σύμπλεγμα Σταυροκυριάκου να παραλάβει 26% τηλεθέαση από τον «Σασμό» που προηγήθηκε και να την καταβυθίσει στο 10%. Κι αυτό ενώ την προηγούμενη εβδομάδα η ίδια εκπομπή είχε σκαρφαλώσει στο 13,6%. Που πάει να πει ότι τόση και τέτοια μύτη δεν αντέχουν παρά ελάχιστοι να μπαίνει στο σπίτι τους. Τόση και τέτοια μύτη προκαλεί ναυτία.
Δεν έκανε λιώμα μόνο την αλήθεια μπροστά στα μάτια μας ο Σταύρος. Μόνο το δράμα που συγκλόνισε κι ακόμη συγκλονίζει τη χώρα. Κατάφερε να κάνει λιώμα ό,τι είχε απομείνει από την εικόνα του ως πολιτικού, δημοσιογράφου και ανθρώπου. Διότι ΑΥΤΟ το δύσμορφο με την τεράστια μύτη, που συμπλήρωνε το άλλο δύσμορφο με το τεράστιο ΕΓΩ, ξεπέρασε και τον ίδιο και κάθε φαντασία ελάχιστοι να μπαίνει στο σπίτι τους. Τόση και τέτοια μύτη προκαλεί ναυτία.
Δεν έκανε λιώμα μόνο την αλήθεια μπροστά στα μάτια μας ο Σταύρος. Μόνο το δράμα που συγκλόνισε κι ακόμη συγκλονίζει τη χώρα. Κατάφερε να κάνει λιώμα ό,τι είχε απομείνει από την εικόνα του ως πολιτικού, δημοσιογράφου και ανθρώπου. Διότι ΑΥΤΟ το δύσμορφο με την τεράστια μύτη, που συμπλήρωνε το άλλο δύσμορφο με το τεράστιο ΕΓΩ, ξεπέρασε και τον ίδιο και κάθε φαντασία. Ποιο ήθος, ποια δεοντολογία, ποια αξιοπρέπεια, ποιος σεβασμός σε νεκρούς και ζώντες, ποια ενσυναίσθηση. Ξεπέρασε ακόμη και τον Μητσοτάκη σε κάποια στιγμιότυπα. Αν γινόταν μια δημοσκόπηση από τον Θωμά ποιος από τους δύο ήταν πιο ψεύτικος, πιο υποκριτής, πιο απεχθής, ο Σταύρος θα έβγαινε μπροστά. Και θα κέρδιζε τη χρυσή μύτη.
Η φαρισαϊκή προσωδία του Μητσοτάκη βρήκε στον Θεοδωράκη το συμπλήρωμά της. Ο αυτουργός της τραγωδίας και ο ραψωδός της αηδίας σε ένα σύμπλεγμα που δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο ότι ακόμη και μπροστά σε μια εκατόμβη, ένα δράμα ανείπωτο, υπάρχουν άνθρωποι που υπολογίζουν το κέρδος. Ή, για να είμαστε πιο δίκαιοι, τον περιορισμό της ζημιάς ο ένας και το κέρδος ο άλλος. Τι κέρδος ακριβώς αποκόμισε ο Σταύρος μπορεί κανείς να υποψιαστεί. Με τις ευχές μας και καλοφάγωτο, αφού του αρέσει το ανθρώπινο κρέας…
