Μετά και την επίσημη ανακοίνωση της ημερομηνίας των εκλογών, με μεγαλύτερη ένταση κυριάρχησαν στη δημόσια συζήτηση και αναπαράγονται με… ευλάβεια από τα μέσα ενημέρωσης τα όχι και τόσο πρωτότυπα εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα περί «σταθερότητας ή αστάθειας και ανασφάλειας». Διλήμματα που σε διάφορες εκδοχές και με εναλλασσόμενους πρωταγωνιστές σερβίρονται σε επανάληψη στον λαό εδώ και χρόνια.
Θα έπρεπε, όμως, πρώτα κανείς να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα: έχει το ίδιο περιεχόμενο η έννοια «σταθερότητα» για τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα, για έναν νέο άνθρωπο που αγωνιά για το μέλλον του, με το περιεχόμενο που αποδίδουν σ’ αυτήν η αστική τάξη με τα επιτελεία της και οι διεθνείς σύμμαχοί της, για λογαριασμό των οποίων «ευαγγελίζονται» την κυβερνητική σταθερότητα οι διάφοροι διεκδικητές της κυβέρνησης;
Μπορεί για τον λαό σταθερότητα να σημαίνει κάτι άλλο πέρα από το να μπορεί να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες του;
Να έχει σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό, τέτοιον που να ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις σύγχρονες ανάγκες του. Να έχει καθολική και δωρεάν πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου ποιοτικές υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Να έχει δικαίωμα στην ξεκούραση, την αναψυχή, στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Να μην αγωνιά αν θα χάσει το σπίτι του ή αν θα μείνει χωρίς ρεύμα και νερό. Να μην κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του σε ένα καθημερινό δρομολόγιο ή από ένα φυσικό φαινόμενο ή φυσική καταστροφή εξαιτίας των επιλογών ενός εχθρικού κράτους που ιεραρχεί τα κέρδη έναντι της ανθρώπινης ζωής. Να ζει σε ειρηνικό περιβάλλον, με αλληλεγγύη με τους λαούς της περιοχής και όχι να κινδυνεύει από την εμπλοκή της χώρας μας στους ανταγωνισμούς και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών.
Τι σχέση έχουν αυτές οι αγωνίες του λαού με αυτά που περιλαμβάνει η «κυβερνητική σταθερότητα», είτε με την εκδοχή της αυτοδυναμίας που πλασάρει η ΝΔ είτε με την εκδοχή της συνεργασίας που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με την «προσφορά» του ΠΑΣΟΚ για ρόλο πρόθυμου μπαλαντέρ σε όλες τις εκδοχές;
Σταθερότητα για να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι κοινές τους δεσμεύσεις για τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, στα οποία περιλαμβάνεται μεταξύ πολλών άλλων και το γρήγορο «ξεκαθάρισμα» των «κόκκινων» δανείων. Σταθερότητα για συνέχιση της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης», που βυθίζει τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια. Σταθερότητα για την επίτευξη της περιβόητης επενδυτικής βαθμίδας που προϋποθέτει σαν λίπασμα στον ανταγωνισμό τούς καθηλωμένους μισθούς στα «όρια των αντοχών της οικονομίας», κατά τον νόμο Αχτσιόγλου –Βρούτση και συνθήκες εργασίας-λάστιχο κατά το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη. Σταθερότητα στις νατοϊκές δεσμεύσεις για την περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά και την προώθηση των σχεδίων συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, για τα οποία περίσσεψαν εξάλλου οι «ηχηρές» δηλώσεις στελεχών και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ μετά και τη διόλου εθιμοτυπική επίσκεψη Μπλίνκεν.
Και άλλα τόσα που τελικά αποτελούν τους μεγαλύτερους παράγοντες αστάθειας και ανασφάλειας στη ζωή του λαού. Από τέτοιου είδους «σταθερότητα» χόρτασε ο λαός τόσα χρόνια με τις διάφορων ειδών, αποχρώσεων και συνδυασμών κυβερνήσεις που εξασφάλισαν την πάντα αντιλαϊκή συνέχεια του κράτους.
Να λοιπόν γιατί το μόνο δίλημμα για τον λαό και κρίσιμο διακύβευμα των εκλογών δεν είναι «ποιος» και «πώς» θα εξασφαλίσει αυτή την κυβερνητική σταθερότητα αλλά «πώς» και σε «πόσο» καλύτερη θέση θα βρεθούν ο λαός και το κίνημά του για να επιβάλουν τη δική τους σταθερότητα. Αυτή που μπορεί να πετύχει μόνο με ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ δίπλα του, στήριγμα στον αγώνα του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ανοίγοντας δρόμο για τη συνολική ανατροπή της.
Τι σχέση έχουν οι λαϊκές αγωνίες με την «κυβερνητική σταθερότητα», είτε με την εκδοχή της αυτοδυναμίας της ΝΔ είτε με την εκδοχή της συνεργασίας που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με το ΠΑΣΟΚ σαν πρόθυμο μπαλαντέρ;
*Η Μαρία Κομνηνάκα είναι βουλευτής του ΚΚΕ
