Ο Μίκης, η Μελίνα, οι Παριζιάνοι που γύριζαν, οι πνιχτές ανάσες στα πλημμυρισμένα γήπεδα, η επανάσταση που έχασε τον δρόμο
Αν είναι να θυμηθώ ένα καλοκαίρι, θα είναι εκείνο που έπεσε η χούντα και που φορτωθήκαμε στο Fiat του Τώνη συμπούρμπουλοι να πάμε στο αεροδρόμιο να υποδεχτούμε τους Παριζιάνους. Τώνης ο φάδερ, Παριζιάνοι οι πολιτικοί εξόριστοι. Ο,τι και να πείτε, εγώ τον Θεοδωράκη και τη Μελίνα θυμάμαι, ειδικά τη Μελίνα, άντε και τον Καραμανλή. Αυτό ήταν ένα καλοκαίρι που ελπίσαμε σε κάτι. Που ό,τι κάναμε κρυφά μέχρι τότε βγήκε στον αφρό και πουλάγαμε και μούρη στα φιλαράκια από σπίτια δεξιομαόνια. Αρχισε και η τρεχάλα στα μεγάλα.
Πρώτη συναυλία Θεοδωράκη στο Καραϊσκάκη με «Canto general», ξέρω ’γώ. Αλλαγή στα ρεπερτόρια και πρώτη γραμμή όσοι είχαν αντισταθεί. Είχαμε χαρά. Οτι λευτερωθήκαμε. Οτι χτύπησαν οι καμπάνες. Ο εχθρός τα ’χε φέρει όλα κοντά. Ενωμένη Αριστερά ξέρω ’γώ. Διά πρώτη και τελευταία φορά. Είχαν βγάλει τα χεράκια μας δεύτερο δέρμα από τις αλευρόκολλες. Και επιτέλους μούτρα και τουπέδες στα κοπρόσκυλα τους χουντιάρηδες.
Αν πρέπει λοιπόν να θυμηθώ ένα καλοκαίρι, να, αυτό παίρνω. Τριμμένα τζιν, πουκαμίσες και μαλλί αφάνα και χωρίς μούσια και παντού παρόντες. Και φυλλάδια και ενημερώσεις και Μαρξ τρεις τόμοι ξεφυλλουάζ.
Και έρωτεεες. Ανεξάντλητα φιλιά και αλάτια. Ναι, και λέγαμε δεν θα ξανάρθει ποτέ φασισμός, ποτέ γελοία Δεξιά. Ολα μοιάζαν δημοκρατικά και όλα με τον λαό πρωτοπόρο. Φοιτητόνια εμείς. Κερκίδα και Επίδαυρος και γήπεδα. Και πάθος.
Κι όμως δεν λευτερωθήκαμε. Τελικά. Ηρθαν τα χειρότερα, τύπου δημοκρατία. Τύπου σοσιαλισμός. Η μάσα έγινε εθισμός.
Και έρωτεεες. Ανεξάντλητα φιλιά και αλάτια. Ναι, και λέγαμε δεν θα ξανάρθει ποτέ φασισμός, ποτέ γελοία Δεξιά. Ολα μοιάζαν δημοκρατικά και όλα με τον λαό πρωτοπόρο
ΥΓ.: Επ’ αφορμή που ένας φίλος με ενημέρωσε ότι είμαι τώρα τελευταία ενδοτικός στη Δεξιά: γελάμε βέβαια, αλλά αυτοί που το τσαμπουνάνε έχουν κάνει την Αριστερά κάτι αφηρημένο και λίγο εξουσία γκουρμεδιά. Αυτά τα ολίγα.
Με πάθος πάντα για τα επόμενα, αγαπημένοι κι αγαπημένες. Δεν σταματάει το ποτάμι. Ξανά και ξανά μέχρι το τρυφερό ξημέρωμα της ανθρώπινης πίστης. Αλληλούια!
Ολα θα ξαναγεννηθούνε από τη μεγάλη διαφορά.
