Ο Σταμάτης Κραουνάκης παραχώρησε συνέντευξη στον «Τηλεθεατή» μ’ αφορμή την παράσταση «Όλοι ένα… φίλα με» που θα ταξιδέψει στο Λονδίνο.
Θα αφηγηθείτε το υπέροχο παραμύθι που αγαπήθηκε από τον κόσμο εντός και εκτός συνόρων;
«Ναι. Όταν το σκέφτηκα, ήξερα ότι βάζω στην αμπούλα της μνήμης αυτό που θα απαντούσα σε έναν άνθρωπο που δεν με ξέρει καθόλου και δεν με έχει ξανακούσει ποτέ. Στο Λονδίνο, άνετα μπορούν να μας παρακολουθήσουν οι Άγγλοι. Υπάρχει υποτιτλισμένο όλο το λιμπρέτο, από τον αγαπημένο φίλο Μιχάλη Γερμανό. Δεν φανταζόμουν αυτήν την επιτυχία, φαίνεται όμως οι άνθρωποι είχαν ανάγκη, όπως κι εγώ άλλωστε, αυτήν τη στέγη της τρυφερότητας».
Σαράντα χρόνια που ξεχειλίζουν από μουσικές… Τι εικόνες ξεπηδούν από τη μνήμη του;
«Τη Λίνα μου, τις ώρες της κοινής μας δουλειάς. Οι έξοχοι ερμηνευτές μας, η περιπέτεια μου με το θέατρο, Ηρώδεια, Επίδαυροι, Αριστοφάνης, Βάρναλης, Ντάριο Φο. Έρωτας πάντα. Με έρωτα, πάντα. Ναι, το λέω πια συνειδητά, ποτέ δεν με κινητοποίησε καμία φιλοδοξία. Ήθελα να είμαι μέσα στη μουσική και στο λόγο, τον ακριβό. Με τη Λίνα διαμορφώσαμε πρόταση. Σπάσαμε τα δεδομένα. Κι είμαστε ακόμα ρηξικέλευθοι, ερευνητές και μάχιμοι».
Είναι γιορτή η διαδρομή;
«Ναι. Μόνο. Όχι ότι δεν υπήρξαν δυσκολίες. Υπήρξαν. Αλλά είμαι αριστερός. Δεν μάσησα ποτέ. Ούτε και πούλησα αριστερίλα. Δεν ανήκω σε κανένα χωράφι. Έτσι, το μικρό δικό μου διατήρησε την αυτοδυναμία του και τον Θεό του όρθιο», λέει ο ίδιος.