Από τα Βρετανικά Μέσα Ενημέρωσης, πληροφορηθήκαμε πως οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, κατέλαβαν 16 στρέμματα Ελληνικού εδάφους στον Έβρο.
Τα καλοταϊσμένα από την κυβέρνηση εγχώρια Μέσα, δεν μας έχουν πληροφορήσει ακόμη για το τι έγινε. Πρόκειται ασφαλώς για τα ίδια Μέσα που έδειχναν με λεπτομέρειες τις κινήσεις των ξυπόλυτων προσφύγων στη συνοριακή γραμμή πριν από μερικούς μήνες, τους οποίους μάλιστα βάφτιζαν ως αόρατο εχθρό. Τώρα και να πετάει ο γάιδαρος πόσο να πετάει αν έχεις πάρει 20 εκατομμύρια ευρώ τα οποία ανταλλάσσεις με 16 στρέμματα κατοχής ; Με 1,25 εκατομμύριο ανά στρέμμα, βλέπεις τους Τούρκους στρατιώτες ως παρατηρητές πουλιών στο Δέλτα του Έβρου.
Ο Υπουργός των Εξωτερικών , Νίκος Δένδιας , δήλωσε μάλιστα πως «Δεν μ’ αρέσει να δημιουργώ εντάσεις ανάμεσα σε δυο χώρες, οι οποίες είναι σύμμαχοι. Αυτά τα πράγματα λύνονται χωρίς να γραφεί ούτε μονόστηλο σ’ εφημερίδα. Μπορούν κάλλιστα να γίνουν οι ανάλογες μετρήσεις και, με μια επιτροπή κοινή όλα αυτά τα πράγματα να επιλυθούν. Μιλάμε για λίγες δεκάδες μέτρα”.
Αυτά τα είπε ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας , η οποία γίνεται συνεχής αποδέκτης της τουρκικής προκλητικότητας. Δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει ο κύριος Υπουργός, πώς και αυτές οι Επιτροπές δεν έχουν κάνει μια μέτρηση και στα Ίμια να λυθεί το θέμα, αλλά ταλαιπωρούμαστε με γκρίζες ζώνες και εξοπλισμούς;
Η δήλωση του Υπουργού του κυρίου Μητσοτάκη, θυμίζει ακριβώς την τοποθέτηση Σημίτη τις ώρες τις κρίσης στα Ίμια, ο οποίος είχε πει κυνικά “δεν θα κάνουμε πόλεμο για δυο βράχους” και δημιούργησε όσα δημιούργησε στην περιοχή. Η λογική του “δεν κάνω πόλεμο για ένα μέτρο γης” είναι χρήσιμη αν εκφράζει τη διάθεση που έχεις να επιλύεις τα προβλήματα με ειρηνικά μέσα και όχι όταν αποτελεί απόδειξη επικίνδυνης, υποχωρητικής λογικής.
Στους λίγους μήνες διακυβέρνησης Μητσοτάκη, στην εξωτερική πολιτική δεν εκφράζεται ψυχραιμία και διάθεση εξεύρεσης λύσης αλλά υποχωρητικότητα. Συστηματικά, η κυβέρνηση παρουσιάζει αδυναμία να επιδείξει την δέουσα αποφασιστικότητα στα εθνικά θέματα και φτάνει στο γελοίο επίπεδο να εμφανίζει τα φυσικά φαινόμενα ως πρόβλημα στη θέση του πραγματικού προβλήματος, που είναι η τουρκική προκλητικότητα.
Όταν το τουρκικό ωκεανογραφικό σκάφος «Ορούτς Ρέις» πηγαινοερχόταν μέσα στην ελληνική ΑΟΖ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε ανακαλύψει φουρτούνα που έσπρωχνε το πλοίο να κάνει παραβιάσεις. Τώρα στον Έβρο, φταίει η αλλαγή της κοίτης του ποταμού. Τα φυσικά φαινόμενα είναι αυτά που είναι και η τουρκική πολιτική που επιχειρεί να εκμεταλλευτεί όσα συμβαίνουν, επίσης.
Η πραγματική εθνική πολιτική του Μητσοτάκη , δεν είναι τίποτα άλλο από το ξετύλιγμα πρωτοφανών υποχωρήσεων σε θέματα που η εθνική στάση είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη επί δεκαετίες. Αν κάποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία, ας παρακολουθήσει ξανά εκείνο το θλιβερό βίντεο με τον Έλληνα πρωθυπουργό , να παριστάνει το λαμπατέρ του Τραμπ στην κοινή συνέντευξη Τύπου στο Λευκό Οίκο, την εποχή που ήταν υπό ανοιχτή αμφισβήτηση τα ελληνικά συμφέροντα από την κοινή συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης.
Στον αντίποδα της υποχωρητικότητάς του, ο Μητσοτάκης παράγει τηλεοπτικό πατριωτισμό. Σημαίες, δηλώσεις στις κάμερες, εμπόριο χλαμύδας και επικοινωνιακής περικεφαλαίας. Αλλά όταν οι Τούρκοι πατήσουν ελληνικό έδαφος «είναι μόλις 16 στρέμματα και πρόκειται περί παρεξήγησης».
Δεν πρόκειται για καμία παρεξήγηση. Η Τουρκία, κάνει αυτό που έκανε πάντα, εκφράζει δηλαδή μια επιθετική πολιτική με φορέα αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις και ζητούμενο πάντα το κέρδος. Οι συμμαχίες του Μητσοτάκη, δεν είναι με τα υπόλοιπα κόμματα προκειμένου να υπάρξει εθνική στρατηγική αλλά με τους καναλάρχες και τους εκδότες για να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο και την ενδοτικότητά του, ψυχραιμία.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει όλο και περισσότερο την τακτική της πάπιας. Κάποιοι απαντούν πως δεν θέλει να ανοίξει την πληγή των εθνικών προβλημάτων τα οποία θα τον εμφανίσουν με σοβαρό πολιτικό έλλειμα ή θα κάνουν αναγκαία τη συνεργασία με τα άλλα κόμματα. Όλο και περισσότερο όμως, στον λεγόμενο κύκλο των διπλωματών, ψιθυρίζονται πράγματα που είναι ανησυχητικά.
Λέγεται πως η στάση του Μητσοτάκη δεν είναι ανεξάρτητη με τις σχέσεις που έχει η οικογένεια και η σύζυγός του με τουρκικούς επιχειρηματικούς παράγοντες, που τον καθιστούν (το αθώο σενάριο) διαλλακτικό ή (το κακό σενάριο) «ανοιχτό» στις απαιτήσεις των Τούρκων. Το βέβαιο είναι πως επιβεβαιώνει κάθε μέρα την υποχωρητικότητά του, φτάνοντας στο σημείο να μετρά, έστω μέσω Δένδια, στρέμματα απώλειας για να δείξει πόσο μικρό είναι το πρόβλημα. Στα πόσα μέτρα δηλαδή έχουμε πρόβλημα στον Έβρο;
