Σήμερα θα έκλεινε τα 40. Πιθανότατα, θα έσβηνε τα σαράντα κεριά της τούρτας του, δίπλα στη μάνα του, κάπου στον Πειραιά.
Τα κεριά για τον Παύλο σταμάτησαν στον αριθμό 33.
Εκείνο το βράδυ στο Κερατσίνι, το τέρας του φασισμού, δήλωσε ένα βροντερό «παρών». Υπενθύμισε σε όλους, ότι όσο ξεχνάμε η ιστορία επαναλαμβάνεται, ότι τα πιο άρρωστα μυαλά που υπήρξαν ποτέ, συνεχίζουν να ζουν, παρασιτικά, μέσα σε ανθρώπους και αναπτύσσονται σε βάρος αυτών, τρεφόμενα με τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες, με βασική, αυτή της ανθρωπιάς.
Από τότε πέρασαν σχεδόν 7 χρόνια. Οι δολοφόνοι του Παύλου, συνεχίζουν να κηρύττουν μίσος, ανενόχλητοι, ελεύθεροι.
Ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας του, ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς, βρίσκεται εκτός φυλακής, αφού η δίκη του είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Η ηγεσία της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία όπλισε το χέρι του Ρουπακιά, ασκεί το κοινοβουλευτικό της έργο, χωρίς να έχει χάσει πολύ από τα ποσοστά της.
Οι ηθικοί αυτουργοί; Πολλοί. Για την ακρίβεια, 388,387.
Αυτοί οι σχεδόν 400 χιλιάδες, ξυπνούν το πρωί, αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, τα στέλνουν σχολείο, τα παντρεύουν, γίνονται παππούδες και το βράδυ κοιμούνται και πάλι. Ήσυχοι. Χωρίς κανένα βάρος.
Η Μάγδα Φύσσα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα από τα παραπάνω με τον Παύλο της, γιατί αυτοί οι 400 χιλιάδες της το στέρησαν.
Γιατί έδωσαν χώρο στο τέρας, να απλωθεί, το τάισαν με κάθε είδους φόβο και εκείνο με τη σειρά του, πριν προλάβει να χωνέψει, ξέρασε μίσος.
Ο Παύλος το πολεμούσε αυτό το μίσος και εκείνοι το ήξεραν.
Είμαστε περισσότεροι από 400 χιλιάδες. Ήρθε η ώρα να γυρίσουν στις τρύπες τους.
Ήρθε η ώρα για αποπαρασίτωση.
