Το υπουργείο Παιδείας αδιαφορεί, οι γονείς μετρούν μόνοι τους από τα κάγκελα το σάκχαρο των παιδιών τους που φοιτούν σε ειδικά σχολεία.
Ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς εκατοντάδες παιδιά με αναπηρία δεν έχουν καταφέρει ακόμη να περάσουν την πόρτα του σχολείου τους λόγω προβλημάτων μεταφοράς, για τα οποία αρμόδιες είναι οι περιφέρειες. Και να ήταν μόνο αυτό;
Όπως καταγγέλλει ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων, «πάνω από τα μισά ειδικά σχολεία είναι από ακατάλληλα έως και επικίνδυνα αλλά κι αυτό δεν είναι θέμα
του υπουργείου Παιδείας αλλά του υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών. Υπάρχουν σχολεία επικίνδυνα, όπως της ΕΛΕΠΑΠ, χωρίς έξοδο κινδύνου και κοινόχρηστους χώρους ευρύχωρους για να μπορούν να κινηθούν παιδιά με αμαξίδια, με κίνδυνο παιδιά και εκπαιδευτικοί να γίνουν παρανάλωμα σε μια πυρκαγιά ή να καταπλακωθούν σε ένα σεισμό. Υπάρχουν σχολεία σε κοντέινερ, όπως το ΕΕΕΕΚ Μυτιλήνης και Σητείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά με αναπηρίες τον 21ο αιώνα, αλλά δεν είναι και αυτό ευθύνη της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας».
Ακόμη όμως κι αν αντιπαρέλθουμε τα ζητήματα μεταφοράς και το κτιριακό, σε πολλές περιπτώσεις οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν όσα από τα παιδιά καταφέρνουν να φτάσουν στο σχολείο τους δεν είναι αυτές που επιβάλλει η κατάσταση της υγείας τους λόγω έλλειψης προσωπικού. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα ευθύνη του υπουργείου Παιδείας.
Γονείς και εκπαιδευτικοί όμως που ζητούσαν από τις αρχές του περασμένου Ιουνίου επίμονα συνάντηση με το υπουργείο Παιδείας κατάφεραν να μιλήσουν μόλις στις 29 Σεπτεμβρίου με την υφυπουργό Ζέττα Μακρή, η οποία δεσμεύτηκε ότι θα τους… ξαναδεί στα μέσα Οκτωβρίου και πως σε λίγες μέρες θα ανακοινωθούν κάποιες προσλήψεις.
Μέχρι τότε οι γονείς θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν τον γολγοθά τους, καθώς το υπουργείο Παιδείας ακόμη και για τα ζητήματα που αναγνωρίζει ότι είναι στην ευθύνη του δεν είχε κάτι συγκεκριμένο να τους απαντήσει και να δεσμευτεί, «ούτε για το νοσηλευτικό προσωπικό που είναι ελάχιστο σε σχέση με τις ανάγκες, με αποτέλεσμα να λιποθυμούν παιδιά με διαβήτη στις αυλές των σχολείων, με τις μητέρες τους να τους μετράνε από τα κάγκελα το ζάχαρο».
Σε απόγνωση οι γονείς
«Δεν με έχει φοβίσει τόσο πολύ η διάγνωση του παιδιού μου –είναι φοβερό για ένα γονιό– όσο η αναλγησία του κράτους σε σχέση με τις καθημερινές μας ανάγκες και τη φροντίδα των παιδιών μας» λέει στο Documento η Γιώτα Πολλάτου, μητέρα παιδιού με αναπηρία, μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ νομού Αττικής και Νήσων και εκπαιδευτικός σε ειδικό σχολείο.
«Το παιδί» τονίζει «με την παρέμβαση των ειδικών κερδίζει κάθε μέρα το μέλλον του για να μη χρειαστεί να ζήσει βαθιά ανάπηρο. Σε δύσκολες περιπτώσεις χρειάζεται ένας άνθρωπος συνέχεια στο πλάι του. Το υπουργείο σού λέει ότι στα ειδικά σχολεία ο εκπαιδευτικός θα έχει από πέντε έως επτά μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις το παιδί πηγαίνει μόνο του να κάνει τη θεραπεία του. Στην πραγματικότητα ο κάθε εκπαιδευτικός πρέπει να έχει έναν έως τρεις μαθητές, ανάλογα με τις ανάγκες. Ο γονιός καταλαβαίνει ότι για να σταθεί το παιδί του σε αυτό το περιβάλλον, με αυτές τις συνθήκες, πρέπει να πληρώσει άνθρωπο για να είναι δίπλα του».
Οι ελλείψεις βλάπτουν σοβαρά
«Αν η έλλειψη προσωπικού επηρεάζει την πορεία των παιδιών στη γενική αγωγή μία φορά, στην ειδική αγωγή επηρεάζει τα παιδάκια σε γεωμετρική κλίμακα. Το να λείπει ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό σημαίνει ότι τα παιδάκια αυτά –συνήθως βαριές περιπτώσεις– δεν θα κάνουν φυσιοθεραπεία, δεν θα κάνουν λογοθεραπεία. Δηλαδή από τη μια δεν θα μπορούν να ολοκληρώσουν την εκπαιδευτική τους διαδικασία και από την άλλη να κάνουν τις πρώτες άμεσες παρεμβάσεις που τα στηρίζουν ψυχοκινητικά» εξηγεί η Θεοδώρα Δριμάλα, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Βύρωνα – Καισαριανής – Παγκρατίου «Ρόζα Ιμβριώτη».
«Ειδικό σχολείο πρέπει να σημαίνει εκπαιδευτική διαδικασία, θεραπευτικό πρόγραμμα και ψυχολογική στήριξη του παιδιού και του γονιού» σημειώνει και συνεχίζει: «Είμαστε αρχές Οκτωβρίου, τα μισά παιδιά στην περιοχή μας δεν πηγαίνουν καν σχολείο κι από αυτά που πάνε πολλά δεν μπορούν να κάνουν σωστά ούτε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ούτε την ψυχολογική και θεραπευτική τους στήριξη».
Στα γενικής κατεύθυνσης
Κάποια παιδιά με ελαφρύτερα προβλήματα υγείας φοιτούν σε γενικής κατεύθυνσης σχολεία, στα οποία όμως επίσης υπάρχουν ουσιαστικές ελλείψεις.
«Το παιδί μου πάει σε γενικό σχολείο, έχει μια κινητική πάθηση και πρέπει να υπάρχει πάντα μαζί του κάποιο άτομο να το συνοδεύει στις σκάλες ή στον ανελκυστήρα. Παράλληλα παίρνει φαρμακευτική αγωγή και θα έπρεπε να υπάρχει νοσηλευτικό προσωπικό και στα σχολεία γενικής κατεύθυνσης, αλλά δεν υπάρχει» επισημαίνει η Αιμιλία Παλάβου, μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ νομού Αττικής και Νήσων και συμπληρώνει: «Φέτος έχει οριστεί γι’ αυτό το παιδί ειδικό βοηθητικό προσωπικό από την πολιτεία, πέρυσι όμως όχι. Ηταν μόνος του στο σχολείο, σε μια αποθήκη στο ισόγειο που την έκαναν αίθουσα».
Όπως σημειώνει, οι γονείς βιώνουν συνεχόμενη οικονομική αιμορραγία: «Ενα παιδί που έχει αναπηρία χρειάζεται θεραπείες τα απογεύματα, για τις οποίες παίρνουμε μια χαμηλή αποζημίωση από τον ΕΟΠΥΥ ύστερα από δύο μήνες, ενώ εμείς πρέπει να έχουμε κάθε μήνα να πληρώσουμε. Υπάρχουν μάλιστα και θεραπείες που δεν αποζημιώνονται».
