Μία συζήτηση για τη μουσική, την αγάπη, τη νέα γενιά και την ανάγκη να γεννάμε ξανά κόσμους και να μοιραζόμαστε.
Αφορμή για αυτή τη συνέντευξη αποτέλεσε το νέο τραγούδι του Σπύρου Παρασκευάκου «Αγαπάμε» και ο τρίτος προσωπικός του δίσκος που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα με αγαπημένα του τραγούδια. Ηλεκτρονικός ήχος μπλεγμένος με έγχορδα. Σύνθια, μαντολίνα και βιολιά και στίχοι βουτηγμένοι στην ελευθερία. Ο Σπύρος Παρασκευάκος βρίσκει πλέον την αγάπη σε έναν πρωινό καφέ και σε ένα γέλιο, πιστεύει ότι πρέπει να ξεβολευτούμε και να μετακινηθούμε από όλα όσα γνωρίζουμε και παραδέχεται ότι αγαπάει τον Χατζιδάκι και τον Λοΐζο όσο τον Damien Rice και τον Yann Tiersen.
«Αγαπάμε». Γιατί αποφάσισες να γράψεις ένα τραγούδι για την αγάπη;
Γιατί ήρθα ένα βήμα πιο κοντά σε αυτή και κάθε βήμα μου είναι και ένα τραγούδι. Γιατί κατάλαβα πως η αγάπη είναι σε όλα εκείνα τα καθημερινά, τα μικρά, τα σχεδόν ασήμαντα. Γιατί – μετά από πολύ κόπο – βρίσκω την αγάπη στον πρωινό καφέ, σε μια βόλτα, σε ένα γέλιο. Γιατί επαναπροσδιορίζω τη ζωή και αν δεν ξεκινήσω από την αγάπη, από πού θα ξεκινήσω;
«Ένα τραγούδι για αυτούς που έφυγαν, για εκείνους που μας την φέρανε την τελευταία στιγμή. Μα πιο πολύ ένα τραγούδι για αυτούς που έμειναν με όποιο κόστος», γράφεις στο σημείωμα σου. Πόσο σημαντικά πιστεύεις ότι είναι το μοίρασμα, η επικοινωνία και η ανταλλαγή συναισθημάτων σε συλλογικό επίπεδο σε μία εποχή που όλα έχουν γίνει πιο δύσκολα;
Νομίζω είναι η μόνη λύση. Είναι ο πιο σίγουρος δρόμος. Δύσκολος γιατί θέλει κόπο και καθημερινή δουλειά αλλά αξίζει. Νομίζω πως έχει έρθει μια καινούργια εποχή στην οποία καλούμαστε να δούμε τα πράγματα κατάματα. Να αλλάξουμε λίγο εαυτούς. Να επαναπροσδιορίσουμε τη μοναξιά μας. Να ξεβολευτούμε και να μετακινηθούμε από αυτό που μας μάθανε για ευτυχία. Να κάνουμε ένα νέο ταξίδι. Παρέα.
Το τρίτο album σου θα εμπεριέχει έναν ολόκληρο κόσμο με δικούς σου στίχους, μουσική και ερμηνεία. Τι θα παρουσιάσεις στην επερχόμενη δουλειά σου;
Στον τρίτο δίσκο μου θα παρουσιάσω τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια που έγραφα μέσα στα χρόνια αλλά δεν ήμουν έτοιμος να τα αποχωριστώ και να τα δώσω σε κάποιον καλλιτέχνη. Τραγούδια με τα οποία είμαι απόλυτα συνδεδεμένος μαζί τους για αυτό και τα φτιάχνω εξαρχής εγώ και τα μοιράζομαι με τη συμμετοχή καλλιτεχνών που θαυμάζω και αγαπώ. Τραγούδια που κάνουν μια διαδρομή από τη μοναξιά στο μαζί. Στην ωριμότητα. Στην απόλαυση της ζωής. Ηλεκτρονικός ήχος μπλεγμένος με έγχορδα. Σύνθια, μαντολίνα και βιολιά και στίχοι βουτηγμένοι στην ελευθερία.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι και οι καλλιτέχνες που σε ενέπνευσαν και σου κράτησαν συντροφιά κατά τη διάρκεια της πορείας σου;
Η μεγάλη μου αγάπη είναι η Τάνια Τσανακλίδου. Παντοτινή αγάπη και θαυμασμός. Ο Παύλος Παυλίδης επίσης. Ο Φοίβος Δεληβοριάς. Συνηθίζω να ταυτίζομαι με καλλιτέχνες για το σύνολο της δουλειάς τους και για τη στάση τους μέσα στα χρόνια. Πάντα βρισκόμουν ανάμεσα στην ελληνική δισκογραφία αλλά και την παγκόσμια. Όσο αγάπησα τον Χατζιδάκι, τον Λοΐζο, τον Κραουνάκη, αγάπησα και τον Damien Rice, τον Yann Tiersen, την Amy Winehouse. Πλέον οι άνθρωποι που με εμπνέουν είναι οι φίλοι μου, οι καλλιτέχνες της διπλανής πόρτας. Nalyssa Green, Kristof, Παιδί τραύμα, Sophie Lies, Danai Nielsen.
Πιστεύεις (ή επιδιώκεις) με τα τραγούδια σου να εκφράσεις σκέψεις και ανησυχίες των ανθρώπων της νέας γενιάς;
Νομίζω συμβαίνει ούτως η άλλως. Αυτές είναι οι προσλαμβάνουσες μας, στον ίδιο κόσμο ζούμε. Την καθημερινότητα μοιραζόμαστε. Για αυτά μιλάμε και αυτά διαπραγματευόμαστε όλοι. Ο καθένας από άλλη οπτική και άλλο πρίσμα αλλά ζούμε μία κοινή αλήθεια και την εκφράζουμε.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική και ποια βιώματα και συναισθήματα σε ωθούν στη γραφή;
Από μικρός έγραφα κυρίως στίχους ή μικρά ποιήματα ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα τα δώσω κάπου. Περνούσαν τα χρόνια και δεν ερχόταν αυτό εύκολα. Κάπου στα 18 μου λοιπόν και ενώ έχω περάσει για σπουδές σε άλλο αντικείμενο άρχιζα να πνίγομαι. Έπεσα σε θλίψη για μήνες. Κάτι μέσα μου δεν είχε καλυφθεί και δεν μου αρκούσε πια να περιμένω πότε θα εκφραστώ μέσα από κάποιον άλλον και οι πιο πολλοί που απευθυνόμουν μου έλεγαν πως δεν ήταν εύκολοι οι στίχοι μου για να μελοποιηθούν. Διαφωνούσα πάντοτε με αυτό, αργότερα κατάλαβα πως έπρεπε αυτό να γίνει από μένα τον ίδιο. Τότε ξεκίνησα μαθήματα μουσικής και όλα πολύ γρήγορα πήραν το δρόμο τους.
Τα τελευταία χρόνια γράφεις μουσική και για θεατρικές παραστάσεις. Τι σηματοδοτεί για εσένα αυτό το ταξίδι;
Κάθε θέατρο είναι μια καινούργια ανακάλυψη. Ένας νέος κόσμος που καλούμαι να καταλάβω. Μου αρέσει απίστευτα το διάβασμα και η μελέτη αλλά ταυτόχρονα είμαι και πολύ τεμπέλης. Δε νομίζω πως θα καθόμουν ποτέ να διαβάσω όλα αυτά τα έργα τα οποία δούλεψα στο θέατρο. Ακόμα και να το έκανα δε θα τα καταλάβαινα το ίδιο. Είναι ένας τρόπος για μένα να βιώνω όλα αυτά τα σπουδαία έργα. Να ξεχνιέμαι από την καθημερινότητα αλλά και από το τα τραγούδια μου και τις δικές μου δουλειές. Το θέατρο μου ανοίγει παράθυρα. Μαθαίνω τον κόσμο ξανά από την αρχή.
Τώρα ας πούμε γράφω τη μουσική για τον “Ορφέα στον Άδη” του Τένεσι Ουίλιαμς και έχουμε πρεμιέρα σύντομα. Ο Κόσμος και ο Λόγος του Τένεσι με συγκλόνισε. Είδα τον έρωτα, το πάθος, τη διαφθορά, το θάνατο και τη ζωή μέσα από το δικό του πρίσμα και ανακάλυψα ένα σωρό πράγματα για τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια.
Με ποιους στίχους θα περιέγραφες τον κόσμο που ζούμε σήμερα;
Θέλει ένας ήλιος να τρυπώσει απ΄ το παράθυρο
να μπει εδώ μέσα να στεγνώσει ό,τι άχαρο.
(Nalyssa Green)
INFO:
Ο Σπύρος Παρασκευάκος μετά την επιτυχημένη εμφάνιση του Απριλίου επιστρέφει την Τετάρτη 1η Ιουνίου στη σκηνή του Faust.
FAUST
Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12, Αθήνα
Κρατήσεις: 210 3234095
Έναρξη: 21.00
Είσοδος: 7€
