Λίγο προτού συμπληρώσει δεκαπενταετία στο τιμόνι της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, ο 68άχρονος Σπύρος Καπράλος κοιτάζει έξω από το παράθυρό του, αντικρίζει το ανενεργό ΟΑΚΑ και το τρεμάμενο στέγαστρο Καλατράβα, θυμάται τις λαμπερές βραδιές της «Αθήνα 2004» και μελαγχολεί. Η αυτόφωτη ΕΟΕ βρίσκεται σε καλό φεγγάρι∙ ο ελληνικός αθλητισμός πάλι όχι. Οι πρωταθλητές μας που καλούνται να διεκδικήσουν μετάλλια στο Παρίσι προπονούνται με κουβάδες, σφουγγαρίστρες και ευχέλαια. Ποια είναι λοιπόν η πραγματική κληρονομιά του 2004 και πώς βρεθήκαμε να τρέχουμε ολοταχώς προς τα βράχια;
Τον Αύγουστο συμπληρώνεται 20ετία από την «Αθήνα 2004». Είκοσι χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν έχουμε ούτε γήπεδα ούτε προπονητήρια ούτε τίποτε.
Το 2004 χτίστηκαν αθλητικές εγκαταστάσεις οι οποίες έκτοτε δυστυχώς εγκαταλείφθηκαν. Η έλλειψη συντήρησης είναι αδικαιολόγητη. Το στρατηγικό λάθος της Ελλάδας είναι ότι δεν διεκδίκησε μεγάλες διοργανώσεις τα χρόνια που ακολούθησαν ώστε να κρατήσει τις εγκαταστάσεις ζωντανές και το ανθρώπινο δυναμικό σε εγρήγορση. Στα υπόλοιπα ο απολογισμός είναι πολύ θετικός, αφού αποκτήσαμε αεροδρόμιο, μετρό, τραμ, δρόμους. Σύμφωνα με μελέτες, κάθε Αθηναίος κερδίζει κατά μέσο όρο 40 λεπτά ημερησίως στις μετακινήσεις του.
Και χρειάζονταν Ολυμπιακοί Αγώνες για να αποκτήσουμε αεροδρόμιο;
Φαίνεται ότι αυτοί μας έσπρωξαν για να τρέξουμε! Το θέμα μας όμως είναι ο αθλητισμός. Ο επαγγελματικός, το μπάσκετ για παράδειγμα, απέκτησε εγκαταστάσεις και πάει καλύτερα. Για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, που αγαπάμε και πρεσβεύουμε, ακολούθησε πανωλεθρία! Χάθηκαν εγκαταστάσεις, όπως το Καραϊσκάκη για τον στίβο, αλλά και προπονητήρια πολλών αθλημάτων. Τα βαριά σπορ έχασαν τα Λιόσια, η ξιφασκία κινδυνεύει να εξοριστεί από το ΟΑΚΑ, ενώ στις απώλειες προστίθεται τώρα ο Αγιος Κοσμάς. Υπάρχει βέβαια πλάνο για το Ελληνικό, αλλά ας το δούμε πρώτα…
Και πού ακριβώς βαδίζουμε; Εχω την αίσθηση ότι πηγαίνουμε πίσω ολοταχώς.
Ευελπιστώ ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Τα νούμερα που ανακοινώθηκαν από τον υφυπουργό για το ΟΑΚΑ, το ΣΕΦ, το Καυτανζόγλειο είναι εντυπωσιακά. Επιτέλους! Ολες οι εγκαταστάσεις έχουν μείνει ασυντήρητες από το 2004. Φταίει η κρίση; Δεν υπήρχε χρήμα; Ακούσαμε τα παράπονα των αθλητών, πήγαμε στο ΟΑΚΑ, το βρήκαμε σε τραγική κατάσταση, που εγκυμονεί κινδύνους τραυματισμών. Βάλαμε το χεράκι μας ώστε να αλλάξουν τα σκάμματα που υπήρχαν από το 2004 και οι κλωβοί των ρίψεων, απομεινάρια από το 1997. Ο Πετρούνιας μας είπε ότι έκανε προπόνηση σε παλιούς κρίκους ενώ είχαν αλλάξει οι κανονισμοί και δώσαμε 25.000 για να τους αντικαταστήσουμε. Δεν είναι βέβαια δουλειά της ΕΟΕ να πληρώνει για εξοπλισμό…
Σας ακούω να περιγράφετε την κατάσταση και μου έρχεται απ…
Απελπισία! Ναι, με πιάνει απελπισία. Αλλά το κουράγιο μου δεν το χάνω. Η χαρά από κάθε μεγάλη επιτυχία μάς παρηγορεί, ιδίως όταν ακούμε και τα επαινετικά λόγια των αθλητών. Κάνουμε τα πάντα γι’ αυτούς, αλλά οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες προσφέρουν στον αθλητισμό μεγαλύτερο ποσοστό του εθνικού προϊόντος. Πρέπει να διεκδικήσουμε περισσότερα στη μοιρασιά της πίτας. Ηταν οξυγόνο, πνοή και ανάσα η επιχορήγηση από τη φορολόγηση των κερδών του στοιχήματος.
Σε ποιο βαθμό οι επιτυχίες έρχονται από οργανωμένη δουλειά και σε ποιο από το μεράκι ολίγων τρελών;
Υπάρχουν διάφοροι τρελοί που κάνουν θυσίες. Οι ίδιοι οι αθλητές, οι οικογένειές τους, οι προπονητές που δουλεύουν απλήρωτοι, οι παράγοντες που είναι όλοι ερασιτέχνες, εμείς οι ρομαντικοί που αγαπάμε τον αθλητισμό αφιλοκερδώς. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν τις δουλειές τους, πληρώνουν από την τσέπη τους. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί τρέλα, σκληρό πετσί, επιμονή, υπομονή, πάνω απ’ όλα αντοχές απέναντι στις αντιξοότητες. Η Αννα Κορακάκη κατέκτησε δύο μετάλλια στο Ρίο ενώ γυμναζόταν σε τραγικές συνθήκες επί μήνες. Ωρες ώρες απορώ κι εγώ πού βρίσκουν τη δύναμη. Πήγα στην Πορτογαλία και ζήλεψα. Το προπονητικό τους κέντρο κοστίζει μόλις 6 εκατ. ευρώ ετησίως και τα έσοδά τους δεν ξεπερνάνε τα 2 εκατ. Ποσά πολύ χαμηλά.
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή τι τζίρο έχει;
Είμαστε πια ανεξάρτητοι και δεν ζητιανεύουμε έξω από το γραφείο του υφυπουργού όπως γινόταν παλιά. Από την πολιτεία παίρνουμε περίπου 1 εκατ. τον χρόνο. Αυτά δεν επαρκούν καν για τη μισθοδοσία και τα λειτουργικά έξοδα. Ο προϋπολογισμός μας είναι 6 εκατ. και καλύπτεται από άλλους πόρους και όχι με λεφτά του φορολογούμενου – χορηγίες, Καλλιμάρμαρο, μάρκετινγκ, ευρωπαϊκά προγράμματα. Βοηθάει ομολογουμένως η ιδιότητά μου ως μέλους της ΔΟΕ. Φέτος πληρώσαμε περίπου 3 εκατ. ευρώ για την προολυμπιακή προετοιμασία. Το δημόσιο γίνεται τροχοπέδη. Η φετινή επιχορήγηση καθυστέρησε πολύ να εκταμιευτεί επειδή, λέει, η ΕΟΕ έχει πλεόνασμα. Φτάσαμε να τιμωρείται ο νοικοκύρης για τη χρηστή διαχείριση.
Και πού πηγαίνουν τα χρήματα που δίνετε; Υπάρχει κάποιος έλεγχος;
Κάθε δωρεά την ονοματίζουμε για να είμαστε εξηγημένοι. Λέμε στον ΣΕΓΑΣ «δίνουμε τόσα λεφτά για τον Τεντόγλου, τόσα για την Ντρισμπιώτη» και ούτω καθεξής. Κάθε αθλητής που προκρίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες παίρνει δώρο 10.000 ευρώ μετρητά. Θεσπίσαμε 25 υποτροφίες των 4.000 σε συνεργασία με τα ιδρύματα Λεβέντη και Λάτση για διακρίσεις ακόμη και σε αθλήματα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αντίγραφα των σχετικών εγγράφων λαμβάνουν και οι ίδιοι οι αθλητές ώστε να διεκδικούν τα χρήματά τους και να μην τους τα τρώνε τρίτοι. Οπως αντιλαμβάνεστε, αυτό το μέτρο συνάντησε σφοδρές αντιδράσεις εδώ μέσα.
Θεωρείτε ότι υπήρξε οργανωμένο σχέδιο από την κυβέρνηση για άλωση του αθλητικού κινήματος στις τελευταίες εκλογές των ομοσπονδιών;
Δεν μπορώ να πω τέτοιο πράγμα. Θεσπίστηκαν όρια ηλικίας και θητειών που βοήθησαν ώστε να ανανεωθούν τα πρόσωπα και μάλιστα επεκτείναμε το μέτρο και μέσα στην ΕΟΕ. Ωστόσο η αναδρομική ισχύς ήταν αυθαιρεσία του αθλητικού νόμου. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Οτιδήποτε ισχύει αναδρομικά είναι de facto αυθαίρετο. Αισθάνομαι πάντως ότι έχουμε και με το παραπάνω τη δύναμη ως ΕΟΕ για να διατυπώσουμε τη γνώμη μας και να επηρεάσουμε καταστάσεις. Και αυτό αποτελεί κατάκτηση.
Πείτε μου κάτι για το οποίο αισθάνεστε υπερήφανος. Και κάτι για το οποίο μετανιώνετε.
Υπερηφανεύομαι για την αξιοποίηση του Καλλιμάρμαρου, που ήταν κλειδωμένο για το κοινό. Τώρα λειτουργεί μουσείο που φέρνει έσοδα, υπάρχουν προγράμματα για τα παιδιά, δωρεάν πρόσβαση για όποιον θέλει να τρέξει, ωραίος φωτισμός, φιλικός προς το περιβάλλον, γενική αναβάθμιση. Καμαρώνουμε επίσης για το πρόγραμμα «Υιοθετήστε έναν αθλητή», που γιγαντώθηκε και πιάνει περίπου 100 αθλητές. Δεν χρηματοδοτούνται όλοι πλήρως, αλλά έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και νοσήλια, εργομετρικές εξετάσεις, δωρεάν γυμναστήρια, ακόμη και υποτροφίες για μεταπτυχιακές σπουδές σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια. Θέλουμε οι αθλητές να είναι πανέτοιμοι για τη ζωή που τους περιμένει μετά το τέλος της καριέρας. Αν υπάρχει κάτι που κάνει την ψυχή μου να πονάει, είναι η εγκατάλειψη του κολυμβητηρίου στο Ζάππειο, όπου ως πολίστας πέρασα τη νιότη μου. Εκανα το λάθος να ακούσω εκείνους που με παρότρυναν να βασιστώ στο δημόσιο, από το 2013 κιόλας. Ελπίζω ο νέος δήμαρχος Αθηναίων να τιμήσει τη συμφωνία που είχαμε κάνει με τον απερχόμενο.
Ντόπινγκ υπάρχει σήμερα; Για την Ελλάδα μιλάμε…
Θέλω να πιστεύω πως όχι! Παλιά το κράτος δεν έδινε χρήματα για ελέγχους. Σήμερα πληρώνει και μάλιστα καλά. Εμείς δίνουμε στον Εθνικό Οργανισμό Καταπολέμησης Ντόπινγκ (ΕΟΚΑΝ) τα ονόματα των αθλητών της προολυμπιακής προετοιμασίας αλλά δεν έχουμε παραπάνω ενημέρωση. Διεθνώς το ντόπινγκ γίνεται εκτός αγώνων και την πληρώνουν μόνο όσοι δεν διαβάζουν τους κανονισμούς. Πάντοτε η παραβατικότητα προηγείται, αφού ο κλέφτης τρέχει πιο γρήγορα από τον αστυνόμο. Μέχρι που ο αστυνόμος μαθαίνει νέες μεθόδους και κόβει δρόμο.
«Ο χρυσός ολυμπιονίκης έχει προτεραιότητα να κρατήσει τη σημαία»
Πόσα μετάλλια θα μαζέψει η Ελλάδα στο Παρίσι, κ. Καπράλο; Τι λέει το ραντάρ σας;
Δεν είναι εύκολο να υπολογίσεις. Οσα ομαδικά αθλήματα προκριθούν έχουν ελπίδες διάκρισης. Πέρα από τους άντρες του πόλο, που μπορούν να φτάσουν ακόμη και στο χρυσό, περιμένω επίσης την εθνική μπάσκετ, τις γυναίκες του πόλο, ίσως το ομαδικό της καλλιτεχνικής κολύμβησης. Τους πρωταθλητές του στίβου, Τεντόγλου και άλλους, τους ξέρουμε όλοι. Της κολύμβησης επίσης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχει το θαύμα της σκοποβολής, με Κορακάκη, Μόσχη και το τιμ του κινητού στόχου, που δεν είχαμε ποτέ. Εχουμε πιθανότητες στην πάλη, την ξιφασκία. Στο τένις με Τσιτσιπά, Σάκκαρη, αλλά και μεικτό διπλό. Η κωπηλασία φέρνει συνεχώς μετάλλια, θυμηθείτε τον Ντούσκο. Ο Πετρούνιας στην ενόργανη μπορεί να πάρει τρίτο συνεχόμενο. Το τζούντο με την Τελτσίδου. Το τάε κβον ντο, όπου περιμένουμε προκρίσεις. Εχουμε ελπίδες σε πολλά σπορ, υπάρχει βάθος.
Και τη σημαία ποιος θα την κρατήσει; Πολλοί θα ήθελαν τον Αντετοκούνμπο, για λόγους αθλητικούς αλλά και κοινωνικούς.
Θα είναι ένας άντρας και μια γυναίκα. Το βασικό κριτήριο είναι οι επιτυχίες και ο χρυσός ολυμπιονίκης έχει πάντοτε προτεραιότητα. Ο Γιάννης παραμένει πάντοτε στα υπόψη αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιβραβευτεί ένας αθλητής: η λαμπαδηδρομία που θα ξεκινήσει στην Ολυμπία με τον Στέφανο Ντούσκο και θα ολοκληρωθεί με την εθνική πόλο, καθώς και η σημαία στην τελετή λήξης. Μακάρι να προκριθεί η εθνική μπάσκετ.
