Ο σκηνοθέτης Λύσανδρος Σπετσιέρης καταπιάνεται µε το γνωστό έργο του Ουίλιαµ Σαίξπηρ. Οι άρχοντες της ισπανικής Ναβάρα αποφασίζουν να µετουσιώσουν το βασίλειο σε κέντρο πνευµατικής και σωµατικής κάθαρσης, σε µια νέα ευρωπαϊκή ακαδηµία τεχνών, γραµµάτων και ασκητισµού µένοντας µακριά από κάθε ανοσιουργή πράξη. Ωστόσο η πριγκίπισσα της Γαλλίας και οι τρεις ευνοούµενές της (µία από τις οποίες υποδύεται η Σπέρη Κανατά) θα γίνουν ο πειρασµός και η ιστορία αρχίζει.
Η Σπέρη Κανατά, µια κατά κόσµον δασκάλα η οποία θα ήθελε να είναι «µια κανονική, all the way ηθοποιός», µιλάει στην εφηµερίδα για θέατρο, πολιτική και θεϊκές δυνάµεις.
«Αγάπης αγώνας άγονος». Τι κάνει αυτή την κωµωδία του Σαίξπηρ γοητευτική;
Είναι η κατεξοχήν κωµωδία του Σαίξπηρ στην οποία οι πλούσιοι λεκτικοί ανταγωνισµοί (αθώοι έως και φιλοσοφικοί – υπαρξιακοί) δένονται σε ένα καταιγιστικό τρεχαλητό δράσης. Αγώνας δρόµου –τραγικός και ξεκαρδιστικός µαζί– ευγενών και λαϊκών για να σώσουν το «είναι» τους µέσα στον έρωτα. Μα γίνεται; Εµένα µε συγκινεί το πόσο σηµερινό είναι το έργο και ανακουφίζοµαι που ο Σαίξπηρ, αυτός ο µεγάλος ψυχαναλυτής, µας φροντίζει ακόµη. Σε συνδυασµό µε την ολόφρεσκη µετάφραση της Χριστίνας Μπάµπου-Παγκουρέλη και την εικαστική σκηνοθετική πρόταση του Λύσανδρου Σπετσιέρη, εγώ το αισθάνοµαι σαν ένα πολύ ζωντανό όνειρο που όταν ξυπνάς βλέπεις τη δαγκωνιά στο χέρι σου.
Πότε σκέφτηκες ότι θέλεις να ακολουθήσεις την υποκριτική;
Ζήλεψα πολύ τους ηθοποιούς της παράστασης του Σωτήρη Χατζάκη «Η νύχτα του τράγου», µια αφήγηση λαϊκών παραµυθιών µε κρουστά, και σκέφτηκα πόσο τυχεροί ήταν οι ηθοποιοί εκείνης της παράστασης. Αναρωτήθηκα: «Πώς θα γυρίσω τώρα εγώ στην απλή καθηµερινότητα;».
Η πρώτη σου ερασιτεχνική παράσταση;
Οταν διορίστηκα δασκάλα στην Αστυπάλαια δηµιουργήθηκε µια θεατρική οµάδα µε επικεφαλής µια νηπιαγωγό που είχε αρκετή εµπειρία και µεράκι. Υποδύθηκα µια άνεργη ρεµπέτισσα, µάγισσα σε ένα –ας το πούµε– παιδικό πολιτικό µιούζικαλ (και όµως γίνεται!) ονόµατι «Σαροκόκ».
Και η πρώτη επαγγελµατική;
Στο θέατρο Σηµείο, µια θεατρική µεταφορά του εµβληµατικού «Αναζητώντας τον χαµένο χρόνο» του Προυστ σε σκηνοθεσία του δασκάλου µου Νίκου ∆ιαµαντή, ο οποίος µου έµαθε να έχω κάποιο θάρρος.
Τι συµβαίνει όταν υποδύεσαι έναν ρόλο;
Απολαµβάνω τη σπάνια αίσθηση να µην είµαι πια εγώ. Να µε κινεί κάτι άλλο που µοιάζει για το µυαλό ό,τι θα ήταν για το σώµα η έλλειψη βαρύτητας. Τις πιο πολλές φορές όµως είναι ένα βάσανο.
Η πολιτική πόσο αφορά τον σηµερινό µέσο πολίτη;
Θυµώνω και απογοητεύοµαι πολύ µε όποιον µιλάει για την πολιτική µε απαξιωτικά κλισέ, ακόµη και εάν είναι καταδικασµένη σε µεγάλο βαθµό να εξυπηρετεί οικονοµικά συστήµατα, εξ ορισµού απάνθρωπα. Ο µέσος άνθρωπος στον δυτικό κόσµο το έχει για καµάρι να είναι όσο πιο «ιδιώτης» γίνεται και απλώς βγάζει τον εαυτό του έξω από την ευθύνη, τη στιγµή που ο µέσος άνθρωπος στον πλανήτη ζει πολύ χειρότερα από αυτόν. Το λιγότερο που οφείλουµε είναι να κρατάµε τον εαυτό µας σωστά ενηµερωµένο, να µην επιβαρύνουµε µε τις επιλογές µας και να στεκόµαστε αλληλέγγυοι µε κάθε ευκαιρία στον διπλανό. Γιατί διπλανός πια είναι ο πολίτης όλου του πλανήτη. Του το χρωστάµε λ.χ. του Μπανγκλαντεσιανού που µας ράβει τα µπλουζάκια. Και ως γνωστόν γυρίζει ο τροχός. Από καθαρή σύµπτωση δεν είµαστε ο «άλλος».
Φιλαρέτη Κομνηνού: «Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να μένουν απομονωμένοι»
Η θρησκεία πόσο παρηγορητική µπορεί να είναι;
Καταλαβαίνω ότι θα πρέπει να είναι πολύ παρηγορητικό να έχεις µια πανταχού παρούσα προσωπική φροντίδα αλλά µε τροµάζει το κακό που µπορούν να κάνουν οι άνθρωποι στο όνοµά της. Νοµίζω πως είµαι πιο ένθεη όταν σέβοµαι όλες τις θρησκείες σαν βαρύνουσα ανάγκη της εξέλιξης και πραγµατικά µε συγκινούν οι εκφάνσεις τους, παρόλο που ανατράφηκα στον χριστιανισµό. ∆εν θα κρύψω όµως ότι ο χριστιανισµός του Τσέχωφ στον «Θείο Βάνια» είναι άκρως συγκινητικός. Βαθιά ανθρώπινος και ανθρωπιστικός µε την πιο αθώα και στιβαρή πολιτική έννοια, συνδυάζοντας τη βαθιά πίστη για τη βελτίωση της ανθρωπότητας µέσω του µόχθου µε τη µεταφυσική µεταθανάτια παρηγοριά.
Εξάλλου το θέατρο οφείλει να είναι τελετουργικό και κάθε θρησκευτική εκδήλωση που σέβεται τον εαυτό της θεατρική. Από την άλλη στον δικό µας Σαίξπηρ, στο «Αγάπης αγώνας άγονος», δεν βλέπω τόσο θεό όσο θεϊκές δυνάµεις που είναι συνέχεια των πιο παλιών θρησκειών. Ο άνθρωπος άγεται από τα πάθη του, τολµά, ρίχνεται στον αγώνα και συχνά καταστρέφεται ή µένει απλώς µόνος και άγονος.
INFO
«Αγάπης αγώνας άγονος» σε σκηνοθεσία Λύσανδρου Σπετσιέρη, θέατρο Δεκατέσσερα, μέχρι 25/2