Σε πολλές χώρες, ο κόσμος συνδέει τους κατοίκους μιας περιοχής με το χαρακτηριστικό λαχανικό της. Στην Ιταλία, είναι η τομάτα, στη Γαλλία η αγκινάρα, στη Βρετανία το φασόλι. Όσο για το “ειδικά γερμανικό λαχανικό”, το λάχανο και η πατάτα είναι τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό… ή αυτό είναι μια προκατάληψη που ανατρέπεται καθημερινά;
Οι λαϊκές αγορές στη Γερμανία προτείνουν μεγάλη ποικιλία λαχανικών, με τα προϊόντα των παραγωγών κηπευτικών να έχουν την τιμητική τους, ανάλογα με την εποχή. Μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου, το σπαράγγι είναι ο βασιλιάς των λαχανικών.
Με τα πρώτα σημάδια της άνοιξης, οι Γερμανοί λατρεύουν να έχουν σπαράγγια στο πιάτο τους. Το asparagus officinalis μεγαλώνει περίπου 30 εκατοστά κάτω από τη γη, μόλις το έδαφος ζεσταθεί την άνοιξη. Το σπαράγγι είναι η απόδειξη ότι ο χειμώνας πέρασε. Οι χωρικοί το ονομάζουν “λευκόχρυσο”. Το 2016 συλλέχθηκαν 113 τόνοι από έκταση 450 φορές μεγαλύτερη από το Βατικανό ή αντίστοιχη με 28.000 γήπεδα ποδοσφαίρου. Ο λάτρης του σπαραγγιού είναι έτοιμος να πληρώσει έως 10 ευρώ το κιλό υψηλής ποιότητας, ακριβότερα από κάθε άλλο λαχανικό.
“Η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη”, δήλωσε ο Φρεντ ‘Αικχορστ, μέλος της Ένωσης παραγωγών σπαραγγιών στην Κάτω Σαξονία. Οι πάγκοι των αγροτών για απευθείας πώληση των σπαραγγιών στους καταναλωτές είναι γεμάτοι και τα καλλιεργημένα σπαράγγια στην Γερμανία διατίθενται στις αλυσίδες σουπερμάρκετ.
Σε ορισμένους γερμανούς παραγωγούς, η σοδειά των σπαραγγιών άρχισε ήδη στις αρχές Μαρτίου, αλλά ήταν περιορισμένη και οι τιμές υψηλές. Τα σπαράγγια δεν προορίζονταν εξάλλου για το λιανικό εμπόριο αλλά για τα εστιατόρια.
Σύμφωνα με προσωρινό απολογισμό του γερμανικού Κέντρου ενημέρωσης των αγροτών, 123.000 τόνοι σπαραγγιών καταναλώθηκαν στη χώρα το 2015 και το 2016. Το μέσο βάρος ενός σπαραγγιού είναι 65 γραμμάρια, αυτό αντιστοιχεί σε 1,9 δισεκατομμύριο σπαράγγια. Αναλογικά με τον πληθυσμό στη Γερμανία, η κατανάλωση ανέρχεται σε 1,5 κιλό κατά κεφαλήν, δηλαδή όσο και την προηγουμένη χρονιά. Το 73% των αγοραστών επιλέγει τα τοπικά προϊόντα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι οι Ρωμαίοι, εκτός από το κρασί, μετέφεραν την καλλιέργεια του σπαραγγιού σε αυτή την πλευρά των ‘Αλπεων. Στη συνέχεια, το φίνο λαχανικό καλλιεργήθηκε κυρίως μέσα στα μοναστήρια ως ιατρικό φυτό. Ο Ιπποκράτης υποστήριζε ότι το σπαράγγι είναι φάρμακο που καθαρίζει τον οργανισμό. Οι Ρωμαίοι τρελαίνονταν για την πράσινη ποικιλία του που δεν έλειπε από κανένα τραπέζι και μάλιστα η αγάπη τους γι’ αυτό είχε περάσει και στη γλώσσα τους: όταν κάτι έπρεπε να γίνει πολύ γρήγορα, έλεγαν: “γρηγορότερα απ’ όσο χρόνο χρειάζεται για να μαγειρευτεί το σπαράγγι”.
Ωστόσο το λευκό και το ιώδες σπαράγγι που στολίζουν σήμερα το πιάτο μας είναι μάλλον μια εφεύρεση της σύγχρονης εποχής. Αφότου ανακαλύφθηκε ότι δεν διατηρεί το λευκό του χρώμα παρά μόνο όταν βλασταίνει κάτω από το έδαφος, ώστε να μην το βλέπει ο ήλιος, οι γεωργοί επιλέγουν αμμώδη και ξηρά εδάφη και τα ετοιμάζουν για καλλιέργεια. Επίσης ετοιμάζουν υπερυψωμένα αυλάκια μέσα στα οποία το σπαράγγι αναπτύσσεται.
Το μυστικό για να διατηρήσει το σπαράγγι τη φρεσκάδα του: μερικές ώρες αφού συλλεχθεί πρέπει να σερβιριστεί στο πιάτο. Δεν μπορεί να διατηρηθεί.
Στις 24 Ιουνίου, στη γιορτή του Αγιαννιού, η εποχή του σπαραγγιού τελειώνει. Τι λέει η λαϊκή ρήση στη Γερμανία; “Όταν τα κεράσια είναι κόκκινα, το σπαράγγι πεθαίνει”.
(Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ)