Ο αρχηγός του Ολυμπιακού αναπολεί με συγκίνηση τη γνωριμία του με τον αδικοχαμένο σταρ και κλίνει το γόνυ για να τον αποχαιρετήσει.
Oταν ο Βασίλης Σπανούλης αναμετρήθηκε με τον Κόμπι Μπράιαντ στο παρκέ των Ολυμπιακών Αγώνων το πείσμα ξεχείλιζε από τον διάσημο σταρ. Οι Αμερικανοί είχαν ακόμη ανοιχτές τις πληγές της ήττας τους από την εθνική μας στη Σαϊτάμα και ταξίδεψαν στο Πεκίνο διψασμένοι για ρεβάνς. Το ματς ολοκληρώθηκε με εύκολη νίκη των ΗΠΑ (92-69), αλλά οι δύο αστέρες αναδείχθηκαν σχεδόν ισόπαλοι στα σημεία, κυνηγώντας ανελέητα ο ένας τον άλλον: Μπράιαντ 18 με 7/14 σουτ, Σπανούλης 14 με 4/13. Κάποιους μήνες νωρίτερα οι δυο τους είχαν συναντηθεί στα γήπεδα του ΝΒΑ, όπου ο ένας ήταν ημίθεος και ο άλλος, κατά δική του ομολογία, «ένα τίποτε».
Οταν ο Κόμπι ταξίδεψε στην Ελλάδα για μια εκδήλωση διαφημιστικής εταιρείας το 2011, ο άνθρωπος που από πολλούς θεωρήθηκε ο νέος Τζόρνταν καταδέχτηκε να βγει για φαγητό με τον αρχισκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων. Σήμερα ο Β. Σπανούλης ενώνει τη συγκίνησή του με τον θρήνο της φίλαθλης οικουμένης και καταθέτει τις αναμνήσεις του από το δίωρο που πέρασε με τον εκλιπόντα. «Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι» ήταν η απάντησή του όταν το Documento του ζήτησε να μιλήσει για τον αδικοχαμένο Κόμπι Μπράιαντ.
Υποθέτω ότι ήσουν ένας από τους πολλούς που αρχικά πίστεψαν ότι ήταν ένα κακόγουστο αστείο.
Ναι, έπαθα σοκ. Τι τραγική είδηση! Κλαίει ολόκληρος ο πλανήτης. Το νέο το έμαθα από τη σύζυγό μου την Ολυμπία, που το διάβασε κάπου στο Ιnstagram. Μακάρι να ήταν φάρσα, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια…
Ήσουν από τους τυχερούς που γνώρισαν τον Κόμπι προσωπικά.
Βγήκαμε για δείπνο το 2011, όταν τον έφερε στην Ελλάδα η Nike. Πήγαμε στο Kitchen Bar, αλλά δεν θυμάμαι ποιος κανόνισε να βγω μαζί του. «Θα τα πούμε το βράδυ» μου είπε στη διάρκεια της εκδήλωσης. Για μένα αυτό το δίωρο της φοβερής κουβέντας ήταν ένα όνειρο. Εζησα αυτό που κάθε παιδί ονειρεύεται.
Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από εκείνη τη συνάντηση;
Φερόταν πολύ απλά και φιλικά και μου έδινε συμβουλές. Δεν θα έβγαινε μαζί μου αν δεν ήταν απλός! Θυμάμαι ότι τα λόγια του απέπνεαν παθολογική αγάπη για το μπάσκετ. Ηταν γεννημένος νικητής, κοίταζε πάντοτε τον επόμενο στόχο. Την επόμενη μέρα. Ολα όσα λένε για τον χαρακτήρα του είναι αλήθεια. Ενέπνευσε τόσο κόσμο, αθλητές και όχι μόνο.
Βρεθήκατε αντιμέτωποι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου όταν έβαλε 18 πόντους στο 92-69 επί της εθνικής μας.
Χρειάστηκε μάλιστα να μαρκάρει ο ένας τον άλλο, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες. Είμαι πολύ μικρός εγώ για να μιλήσω για τον Κόμπι Μπράιαντ. Πλησίασε τον Μάικλ Τζόρνταν όσο κανένας άλλος. Υπήρξε πρότυπο για τους μπασκετμπολίστες που μεγαλώσαμε μαζί του. Ενέπνευσε και μένα, όπως τόσους και τόσους άλλους. Αγγιξε την τελειότητα.
Είχες την αίσθηση ότι απέναντί σου υπήρχε ένας αντίπαλος ασταμάτητος; Ή φαινόταν θνητός στο παρκέ;
Μέσα στο παιχνίδι κοιτάζεις να κάνεις το καλύτερο δυνατό, χωρίς να σε ενδιαφέρει ποιος βρίσκεται απέναντι. Η παρουσία του μου πρόσφερε πρόσθετο κίνητρο. Ηταν πρόκληση για να αποδείξω τι μπορούσα να κάνω.
Αν θυμάμαι καλά, τον γνωρίσατε και προσωπικά στο εστιατόριο του Ολυμπιακού Χωριού στο Πεκίνο.
Εγώ δεν ήμουν παρών σε αυτό το συναπάντημα. Είχα μείνει στο δωμάτιο και έτσι έχασα την ευκαιρία να τον δω. Τον συνάντησαν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Νίκος Ζήσης και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. «Αυτήν τη φορά είμαστε έτοιμοι και σας περιμένουμε» τους είπε. Είχαν πεισμώσει οι Αμερικανοί.
Τους είχε πειράξει η ήττα των ΗΠΑ από την εθνική μας δύο χρόνια νωρίτερα στη Σαϊτάμα.
Σωστά. Από τους λεγόμενους μεγάλους, ο Κόμπι ήταν ο μοναδικός που απουσίαζε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006. Στο Πεκίνο έδωσε στην ομάδα την πρόσθετη φλόγα και σπίθα που χρειαζόταν για να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο.
Θα τους νικούσαμε εάν είχαν και τον Κόμπι στην Ιαπωνία;
Ποιος ξέρει; Μπορεί και να κερδίζαμε! Ίσως ήταν γραφτό. Με τα «αν» δεν ξαναγράφεται η ιστορία. Εμείς προετοιμαστήκαμε σωστά και αντιμετωπίσαμε αυτούς που είδαμε μπροστά μας, δίχως φόβο αλλά με πάθος και σεβασμό.
Τι ξεχωριστό είχε ο Κόμπι ως μπασκετμπολίστας;
Το πνεύμα του νικητή και την εργασιομανία. Τη refuse to lose νοοτροπία. Αρνιόταν την ήττα και δεν τον πτοούσε τίποτε. Όλοι περνάνε κακές στιγμές ή και κακές χρονιές. Εκείνος ανακάλυπτε καινούργιους στόχους κάθε μέρα. Ήταν ασύλληπτα δυνατός πνευματικά.
Προφανώς ήταν και θέμα ταλέντου η πορεία του
Είναι ντροπή να πει κάποιος ότι του έλειπε το ταλέντο. Είχε εκπληκτικούς ελιγμούς, σουτ, εκείνο το fadeaway που έκανε, το απαράμιλλο footwork (σ.σ η ταχύτητα και επιδεξιότητα στην κίνηση των ποδιών). Για να γίνεις φαινόμενο και να πλησιάσεις τον Τζόρνταν πρέπει να τα έχεις όλα.
Προέχει όμως ο ιδρώτας ή το χάρισμα;
Δεν είναι μόνο δύο τα απαραίτητα εφόδια που συγκροτούν το μεγαλείο αλλά τρία. Νοοτροπία, εργατικότητα, ταλέντο. Με αυτήν τη σειρά. Ο συνδυασμός των τριών ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους. Αλλά πρώτα απ’ όλα μετράει η νοοτροπία. Δυστυχώς, είναι στοιχείο που λείπει από τη νεότερη γενιά. Προσωπικά το θεωρώ νούμερο ένα.
Και ο σεβασμός
Σωστά. Σεβασμός στο παιχνίδι. Ταπεινότητα. Να σέβεσαι τον αντίπαλο και την ίδια τη δουλειά σου. Να έχεις τρόπους.
Έπαιξες έναν χρόνο στο ΝΒΑ, το 2006-7. Έτυχε τότε να βρεθείτε αντίπαλοι;
Βεβαίως. Σε έναν αγώνα Ρόκετς – Λέικερς. Κέρδισα ένα φάουλ στη δεύτερη περίοδο και ετοιμαζόμουν να εκτελέσω βολές όταν ο Κόμπι με πλησίασε και με χτύπησε φιλικά στην πλάτη. «Κάνατε φοβερή δουλειά το καλοκαίρι» και εννοούσε τη Σαϊτάμα. Αυτή η χειρονομία δείχνει τον χαρακτήρα του. Εγώ ήμουν ένα τίποτε στο ΝΒΑ. Δεν είχε καμία υποχρέωση να με πλησιάσει και να μου μιλήσει. Τον διέκρινε μεγαλείο καρδιάς και ψυχής, όπως όλους τους σπουδαίους αθλητές. Είναι αδύνατο να γίνει κάποιος μεγάλος παίκτης αν δεν είναι μεγάλος άνθρωπος. Αυτόν τον κανόνα τον θεωρώ απαράβατο.
Το «εγώ» πόσο σημαντικό είναι; Ο Κόμπι το είχε σε υπερβολικό βαθμό!
Χρειάζεται, αλλά δεν είναι πάντοτε ωφέλιμο. Μερικές φορές δρομολογεί ακραίες συμπεριφορές, αλλά συνήθως οδηγεί ψηλά. Χρειάζεται αυτογνωσία, για να το τραβήξεις πίσω όταν τείνει να γίνει βλαπτικό.
Σκέφτομαι ότι ο Διαμαντίδης θα είχε πετύχει ακόμη μεγαλύτερα πράγματα αν είχε το δικό σου «εγώ»
Κάθε άνθρωπος διαθέτει τα δικά του πλεονέκτημα και μειονεκτήματα. Άλλος μπορεί να είχε μεγαλύτερο εγωισμό αλλά να του έλειπαν τα υπόλοιπα χαρίσματα του Δημήτρη. Το «εγώ» πρέπει να συνδυάζεται με το «εμείς». Σε ένα άθλημα ομαδικό όπως το μπάσκετ ενώνεις τα κομμάτια και τους χαρακτήρες για το κοινό καλό.
Πόσο ψηλά θα τοποθετούσες τον Κόμπι στο προσωπικό σου top 10;
Για μένα προσωπικά ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας της ιστορίας είναι ο Μάικλ Τζόρνταν. Όλοι οι υπόλοιποι στέκουν πίσω του. Ξεχνάμε λοιπόν το Νο1 είναι ρεζερβέ. Τον Κόμπι θα τον έβαζα στους τέσσερις πέντε όλων των εποχών. Αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν χρειάζεται δεύτερο. Ακούγονται βέβαια άκυρες οι συγκρίσεις ανάμεσα σε παίκτες από διαφορετικές εποχές.
Η ένσταση για τον μπασκετμπολίστα Κόμπι είναι ότι δεν έκανε τους συμπαίκτες του καλύτερους με τον τρόπο παιχνιδιού του
Ισχύει αυτό, αλλά ίσχυε και για τον Μάικλ Τζόρνταν. Και εκείνος έπαιζε πολλές φορές και για τον εαυτό του. Για λογαριασμό τους μιλάνε οι τίτλοι που κατέκτησαν. Αυτοί τους δικαιώνουν. Όταν κερδίζεις δεν χωράνε αντιρρήσεις. Τι θα κάνεις, δηλαδή, εφόσον ο εγωιστικός τρόπος παιχνιδιού σε οδηγεί σε νίκες; Δεν θα δώσεις τη μπάλα στον καλύτερο παίκτη για να σουτάρει; Θα τη δώσεις και με το παραπάνω.
Ο Κόμπι Μπράιαντ έμοιαζε άτρωτος, όπως ο Ντράζεν Πέτροβιτς
Αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Βάζω και τον εαυτό μου στη θέση τους. Ίδια ζωή κάνουμε. Τελειώνουμε την προπόνηση, παίζουμε στους αγώνες, επιστρέφουμε στα παιδιά μας. Τι να πω, είναι ανείπωτη η τραγωδία. Προσεύχομαι να βρει δύναμη η οικογένειά του για να αντέξει την απώλεια. Η γυναίκα του και οι κόρες του που έμειναν πίσω.
Η φράση κλειδί λοιπόν είναι, carpe diem.
Άδραξε τη μέρα διότι δεν ξέρεις τι ξημερώνει. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά τα σημαντικότερα διδάγματα στη ζωή είναι απλά.
Ο Κόμπι απέφευγε να τοποθετηθεί σε κοινωνικά θέματα μέχρι τα τελευταία χρόνια της καριέρας του
Δεν πιστεύω ότι ο αθλητής πρέπει να προσφέρει αποκλειστικά διασκέδαση. Οφείλει να έχει και ελεύθερη φωνή. Να εμπνέει τον κόσμο με την προσωπικότητά του. Η άποψή του μπαίνει σε όλα τα σπίτια και έχει βαρύτητα. Ο κόσμος που αντιμετωπίζει δυσκολίες θα σκεφτεί: «Εφόσον μπορεί αυτός να πετύχει κάτι σημαντικό, μπορώ και εγώ».
Και ποιος εγγυάται ότι η άποψη του αθλητή είναι έγκυρη;
Σωστά. Δεν πρέπει μόνο να μιλάμε, αλλά κυρίως να προσφέρουμε το καλό παράδειγμα. Μια καίρια δήλωση είναι και θέμα τάιμινγκ, στιγμής.
Όταν ο Κόμπι σταμάτησε το μπάσκετ άλλαξε ο χαρακτήρας του. Έγινε ένας πραγματικός πρεσβευτής του μπάσκετ και του αθλητισμού.
Όσο έπαιζε ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο κυνήγι της κορυφής. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να είναι Νο1. Έβλεπε τους πάντες ως αντιπάλους. Μόλις κατέβηκε από τη σκηνή δεν είχε πια λόγο να φέρεται ανταγωνιστικά. Αποφάσισε τότε να δώσει πίσω στο μπάσκετ όσα είχε κερδίσει χάρη σε αυτό. Με εκφράζει και μένα αυτή η στάση. όταν φτάσει η ώρα θα το δω. Θα δω πως θα το κάνω. Ακόμη και τότε βέβαια θα παραμείνω αφοσιωμένος στην οικογένειά μου, όπως είμαι και τώρα.
Είστε πολύτεκνοι με την Ολυμπία. Έξι παιδιά, ζωή να ‘χετε!
Και ο Κόμπι Μπράιαντ είχε τέσσερις κόρες…
