Η κακοκαιρία «εξαφάνισε» σε πολλά σημεία την «λουρονησίδα» της λιμνοθάλασσας του Κοτυχίου που βρίσκεται στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου – Στροφυλλιάς.
Η μικρή λωρίδα γης που χωρίζει την λιμνοθάλασσα από το Ιόνιο υπέστη σοβαρότατες ζημιές καθώς μεγάλα κομμάτια της χάθηκαν εξ αιτίας της σφοδρότητας των κυμάτων της θάλασσας . Σοβαρές ζημιές υπέστη και το τμήμα του δρόμου που βρίσκεται πάνω σε αυτή και οδηγεί στον οικισμό των ψαράδων ενώ μεγάλες ζημιές υπέστη και το δίκτυο μέσης τάσης της ΔΕΗ.
Οι ψαράδες που εργάζονται στο τοπικό φυσικό ιχθυοτροφείο κάνουν λόγο για ανυπολόγιστη οικονομική ζημιά καθώς μεγάλες ποσότητες ψαριών «δραπέτευσαν» από την λιμνοθάλασσα λόγω των «ανοιγμάτων» πάνω στην «λουρονησίδα» που προκάλεσε το σφοδρό κύμα κακοκαιρίας.
Ο δήμος Ανδραβίδας – Κυλλήνης με την βοήθεια σκαπτικών μηχανημάτων προσπαθεί κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες να διορθώσει τα κατεστραμμένα σημεία.
Με αναφορά του στο fb ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας Κώστας Παπακωνσταντίνου, σχολιάζοντας την καταστροφή στο Κοτύχι, δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα καταγγέλλοντας ότι οι ζημιές προκλήθηκαν λόγω των λανθασμένων παρεμβάσεων που έγιναν κατά το παρελθόν στην συγκεκριμένη περιοχή.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά :
«Σπασμένη η λουρονησίδα στο Κοτύχι. Τα νερά φεύγουν ελεύθερα στο Ιόνιο, μαζί τους μάλλον και χιλιάδες κέφαλοι, λαβράκια και άλλα ψάρια για τα οποία η μόνη οδός επιστροφής στην θάλασσα ήταν μέσω των ιχθυοσυλληπτικών εγκαταστάσεων στην μπούκα. Προφανώς αυτό είναι ζημιά για τους αλιείς – οι οποίοι όμως έχουν ευθύνη, μαζί με την Περιφέρεια, για την κατάντια της λουρονησίδας. Από άλλοτε φαρδιά παραλία με αμμόλοφους και αμμουδιά όπου φώλιαζαν θαλάσσιες χελώνες, κατέληξε μια ισχνή εύθραυστη ζώνη λόγω των παρεμβάσεων στις παραλίες της Ηλείας και της εμμονής σε σκληρά έργα δήθεν ενίσχυσης (που ενισχύουν ένα μέρος και επιδεινώνουν Χ10 το πρόβλημα παρακάτω). Το αστείο όμως είναι πως θα χρησιμοποιηθούν πάλι περιβαλλοντικοί πόροι για να ρίξουν μπάζα, να δώσουν μια προσωρινή λύση, και να χειροτερέψουν όλα λίγο αργότερα, λίγο πιο πέρα…»
