Το ιδρυτικό μέλος των Septicflesh μιλάει για τον ακραίο ήχο και τα διαχρονικά ελληνικά στεγανά.
Με τριάντα χρόνια ιστορίας και έντεκα δίσκους στην πλάτη αποτελούν ένα από τα πιο βαριά ονόµατα της ελληνικής σκηνής. Αποκορύφωµα της καριέρας τους το «Infernus sinfonica MMXIX», η ζωντανή sold out εµφάνισή τους µε συνοδεία συµφωνικής ορχήστρας στο Μεξικό το 2021, κάτι που φιλοδοξούν να επαναλάβουν κάποια στιγµή και στην Ελλάδα. Ο Σωτήρης Βαγενάς, η «ήρεµη δύναµη» των Septicflesh, µιλάει στο Documento µε αφορµή τη στάση της πανευρωπαϊκής περιοδείας τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Οι Septicflesh µετρούν πάνω από 30 χρόνια στο µουσικό στερέωµα. Ποιοι είναι οι κυριότεροι σταθµοί στην ιστορία της µπάντας;
Υπάρχουν τρεις φάσεις στην ιστορία µας. Το σηµαντικότερο βήµα ήταν η µετάβασή µας από το cult/underground στάτους που είχαµε χτίσει στην πρώιµη περίοδο (1994-2003), όταν τα κάναµε όλα µόνοι µας, σε µια κατάσταση άκρως επαγγελµατική. Μεσολάβησε µια παύση και το 2008 επιστρέψαµε και υπογράψαµε στη Season of Mist, µια µεγάλη γαλλική δισκογραφική εταιρεία που έχτισε το όνοµά της γύρω από τον ακραίο ήχο, και βγάλαµε το «Communion» µε το οποίο ξεκίνησε η δεύτερη φάση των Septicflesh που περιλάµβανε συνολικά τέσσερα άλµπουµ και το «Infernus sinfonica MMXIX», η ζωντανή µας sold out εµφάνιση µε τη συµφωνική ορχήστρα στο Μεξικό. Από τον Αύγουστο του 2018 ανήκουµε στο δυναµικό της Nuclear Blast, µέσω της οποίας κυκλοφόρησε το τελευταίο µας άλµπουµ «Modern primitive».
Πόσο δόκιµο είναι να αναφερόµαστε σήµερα στους Septicflesh ως µια ακραία µπάντα;
Είµαστε ακραίοι. Ακόµη και ο συνδυασµός που κάνουµε φέρνοντας κοντά φαινοµενικά αντίρροπες δυνάµεις, όπως η κλασική µουσική, τα έθνικ στοιχεία και το µέταλ, είναι από µόνη της µια ακραία επιλογή, ένα ρίσκο. Απαιτείς από το κοινό σου να µη φοράει παρωπίδες και να είναι δεκτικό στους πειραµατισµούς του µουσικού που έχει επιλέξει να µην αυτοπεριορίζεται.
Πώς προέκυψε η συνεργασία µε τη Φιλαρµονική της Πράγας που αποτελεί αναπόσπαστο τµήµα των Septicflesh τα τελευταία χρόνια;
Τα πάντα ξεκίνησαν από τον Χρήστο (σ.σ.: κιθάρα – ενορχηστρώσεις), ο οποίος έχει κάνει κλασικές σπουδές στο εξωτερικό σε ανώτατο επίπεδο και συνεργάστηκε µε διάφορες ορχήστρες. Ανάµεσά τους ήταν και η Φιλαρµονική της Πράγας, που ήταν ο θεµέλιος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε η επανασύνδεση των Septicflesh το 2008 και µε την οποία συνεργαζόµαστε µέχρι σήµερα. Στην αρχή και µέχρι να βρούµε τα πατήµατά µας είχε περιορισµένη συµµετοχή, ενώ τώρα είναι κάτι σαν έκτο µέλος µας.
Πόσο χάνει η ζωντανή απόδοση των κοµµατιών σας µε τη χρήση προηχογραφηµένων συµφωνικών µερών;
Σίγουρα το να ακούς εκατό όργανα και να µην τα βλέπεις είναι περίεργο, αλλά επειδή είναι ανέφικτο να συνοδευόµαστε σε κάθε συναυλία από κάποιο σύνολο που θα αποδίδει τα συµφωνικά µέρη η επιλογή αυτή είναι µονόδροµος. ∆οκιµάσαµε τα πλήκτρα αλλά χάλαγε όλη η ατµόσφαιρα. Το έχουµε αποδεχτεί, ζούµε µε αυτό και στις συναυλίες µας βγάζουµε πιο µπροστά το µέταλ στοιχείο. Στόχος µας πάντως είναι σε κάθε περιοδεία να καθιερώσουµε κάποια σόου µε συνοδεία ορχήστρας.
Είναι ουτοπικό να ελπίζουµε ότι κάποια στιγµή θα δούµε ένα «Infernus sinfonica» στην Ελλάδα, π.χ. στο Μέγαρο Μουσικής;
Είναι κάτι που έχουµε βάλει στόχο. ∆εν ξέρω αν θα είναι στο Μέγαρο Μουσικής ή κάπου αλλού, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ανοίξουν οι κλειστές πόρτες, να σπάσουν κάποια στεγανά. Εµείς κάνουµε συνεχώς προτάσεις αλλά υπάρχουν ακόµη σήµερα άνθρωποι στην Ελλάδα που πιστεύουν ότι το µέταλ δεν είναι µουσική ή πως το κοινό µπορεί να κάνει ζηµιές. Κανείς βέβαια δεν σου λέει ότι «δεν θέλουµε», αλλά πως «δεν γίνεται». Σε αντίθεση µε το Μεξικό όπου δεν συναντήσαµε το παραµικρό πρόβληµα.
Ακούγεται οξύµωρο γιατί χώροι όπως το Ηρώδειο, για παράδειγµα, έχουν ανοίξει στη ροκ κοινότητα εδώ και καιρό…
Στο Ηρώδειο θέλουµε πάρα πολύ να παίξουµε κάποια στιγµή. ∆εν είναι εύκολο όχι µόνο για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, αλλά και για γραφειοκρατικούς και οργανωτικούς, καθώς πρέπει να υποβάλεις αίτηµα, να περάσεις από επιτροπή· θέλει µήνες προετοιµασίας. Για ένα µέταλ συγκρότηµα που κάνει παγκόσµιες περιοδείες η προοπτική να παίξει στο Ηρώδειο µε συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας είναι πρόκληση. Θα το κυνηγήσουµε πάντως και πιστεύω ότι κάποια στιγµή θα το καταφέρουµε.
Θα µπορούσε το «Modern primitive» να είναι το σάουντρακ της οπισθοδροµικής πορείας µιας κοινωνίας που αρνείται να πάει µπροστά;
Αυτό είναι και το νόηµα του τίτλου του δίσκου, ότι δηλαδή ενώ χρονολογικά πάµε µπροστά, βλέπουµε να αναβιώνουν βίαιες και πρωτόγονες ιδέες και καταστάσεις που νοµίζαµε ότι είχαν ξεχαστεί. Το «Modern primitive» είναι ένας δίσκος επηρεασµένος και από την πανδηµία, µε αναφορές στις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώσαµε και µε διάχυτο τον προβληµατισµό για το πού πάµε. Βγήκαν στην επιφάνεια ζητήµατα που είτε αγνοούσαµε είτε κρύβαµε κάτω από το χαλί γιατί προτιµούσαµε να ασχοληθούµε µε το εφήµερο…
Ενα από τα πιο εµβληµατικά τραγούδια σας, το «Persepolis», περιγράφει την εικόνα ενός πολιτισµού που έχει µείνει στάσιµος. Θα µπορούσαν αυτά που συµβαίνουν σήµερα στο Ιράν να αποτελέσουν πηγή έµπνευσης για ένα νέο «Persepolis»;
Στον προηγούµενο δίσκο µας υπάρχει το «Martyr», το οποίο µιλάει για µια γυναίκα που δολοφονήθηκε από φανατικούς χριστιανούς ακριβώς επειδή αναζήτησε τη γνώση. Στο Ιράν έχουµε πολλούς φαν, οι οποίοι µάλιστα επικοινωνούν µαζί µας και µας λένε τι συµβαίνει. Είναι µια από τις χώρες στις οποίες η αντίληψη για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία είναι ακόµη όπως ήταν στον Μεσαίωνα – αυτό πρέπει να αλλάξει. Μακάρι να µπορούσε να γίνει ειρηνικά, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι όλες οι µεγάλες αλλαγές έχουν βαρύ τίµηµα. Ας ελπίζουµε τουλάχιστον αυτός ο φόρος αίµατος να φέρει µια νέα µέρα στο Ιράν και όχι µόνο.
Γιατί η Ελλάδα έχει σπουδαίους εκπροσώπους στον ακραίο ήχο αλλά όχι σε άλλα ήδη του μέταλ;
Δεν έχει να κάνει, πιστεύω, με το είδος αλλά με τη νοοτροπία. Και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν πραγματικά πολύ καλά συγκροτήματα σε όλη τη γκάμα του μέταλ. Νομίζω ότι απλά δεν έχουν καταλάβει τους όρους του παιχνιδιού και νομίζουν, όπως νομίζαμε κι εμείς στην αρχή, ότι αρκεί να γράφεις καλή μουσική. Αν δεν μπεις στα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας δεν θα κάνεις τίποτα, είτε είσαι κομμάτι του ακραίου ήχου είτε ο,τιδήποτε άλλο. Απλά για κάποιο λόγο, άτομα που ήταν στην ακραία μουσική, με πρώτο τον Σάκη Τόλη από τους Rotting Christ, ήταν περισσότερο εξωστρεφή και πρόθυμα να ρισκάρουν. Θέλει πείσμα και αποφασιστικότητα, να θυσιάσεις χρόνο, προσωπική ζωή και χρήματα. Ειδικά στον ακραίο ήχο που στην Ελλάδα κανείς δεν θα επενδύσει σε σένα πρέπει να κάνεις μια δουλειά μέσω της οποίας θα χρηματοδοτείς το όνειρό σου να ζήσεις κάποια στιγμή από αυτό που αγαπάς. Και βασική προϋπόθεση είναι όλοι σε ένα συγκρότημα να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Δε νομίζω ότι είναι πάρα πολλοί εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να το κάνουν αυτό, οπότε αρκούνται στο αμιγώς μουσικό κομμάτι, κάτι που φυσικά είναι απόλυτα σεβαστό, ειδικά σήμερα.
Στις συναυλίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα αλλάξετε ρόλους µε τους Hypocrisy και θα είστε εσείς headliners. Αυτό σηµαίνει ότι θα παίξετε περισσότερο;
Οι χρόνοι είναι µοιρασµένοι, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσουµε να έχουµε πιο γεµάτο και αρκετά µεγαλύτερο setlist – γενικά να είναι ένα σόου διαφορετικό σε σχέση µε το εξωτερικό.
INF0
Οι Septicflesh θα εμφανιστούν στην Αθήνα την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου στο Fuzz Live Music Club και στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 22 Οκτωβρίου στο Principal Club μαζί με τους Hypocrisy, The Agonist και Horizon Ignited