Ο Σωτήρης Μητραλέξης και ο Νίκος Καναρέλης, οι οποίοι διευθύνουν το mέta, το Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού, γράφουν για το άρωμα Αστόριας, την αισθητική του ξεπουλήματος και τη «δυσκίνητη» υπουργό.
Ξεπουλάµε! «We are happy to serve you». Γαλάζιο-µπλε, «αρχαιοελληνική λατινική γραµµατοσειρά» (!), µαίανδροι σειρά πάνω και κάτω, αµφορείς στα πλάγια. Είναι το περίφηµο χάρτινο κύπελλο καφέ της Νέας Υόρκης που έγινε διάσηµο από τα diners των Ελλήνων µεταναστών οι οποίοι σωστά διέγνωσαν ότι τότε και παλιά και στην Αµερική η µόνη αναγνωρίσιµη ελληνική σχεδιαστική ταυτότητα είναι αυτή του µαγαζιού αρχαιοελληνικών τουριστικών σουβενίρ. Κανένα πρόβληµα µε αυτό: υπάρχει διαφορά ανάµεσα στο να τρέχεις ταχυφαγείο και το να τρέχεις µια χώρα, όπως άλλωστε γνωρίζει ο Αντώνης Σαµαράς, έχοντας περίπου εµπειρία και στα δύο. Ο,τι είναι ευτελές για το δεύτερο δεν είναι κατ’ ανάγκην ευτελές και για το πρώτο.
Το «We are happy to serve you» µπορεί να µεταφραστεί µε δύο τρόπους: «είναι χαρά µας να σας σερβίρουµε» (όπως µάλλον εννοεί η κούπα του καφέ) και «είναι χαρά µας να σας υπηρετούµε». Η σχέση κυβέρνησης Μητσοτάκη και µεγάλων εταιρειών ή του εκάστοτε οίκου Dior δεν είναι σχέση σερβιρίσµατος καφέ.
Το λογότυπο του οίκου Dior για το σόου στη νοικιασµένη Ακρόπολη («νοικιασµένη Ακρόπολη»… πόσο επίπονη φράση) θα µπορούσε να συνιστά ένα «βρείτε τις διαφορές» µε το περίφηµο κύπελλο. Η διαφορά βέβαια είναι ότι το ευτελές λογότυπο επιλέχθηκε από την εταιρεία µόδας όχι από την ελληνική κυβέρνηση. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβληµα: όταν ξεπουλάς, κουµάντο κάνει ο άλλος.
Όχι ότι οι αισθητικές προτεραιότητες της υπουργού Πολιτισµού για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισµό είναι άλλης υφής από το ξεστοκάρισµα καταστήµατος αρχαιοελληνικών σουβενίρ σε νησί: θυµίζουµε ότι πριν από την πτώση του ο κ. Λιγνάδης (αυτός ο µεγάλος άριστος, αλλά κι αυτός ο µεγάλος άγνωστος: µετά την πτώση του διαπιστώθηκε ότι… κανείς ποτέ δεν τον γνώριζε προσωπικά) κέρδισε το διαβατήριο για την κορυφαία θέση στο ελληνικό θέατρο φιλώντας δηµοσίως ένα καρακίτς οµοίωµα του Παρθενώνα µπροστά στην πολιτική ηγεσία. Το νεοδηµοκρατικό κράτος έχει συνέχεια. Και ένας τσιµεντωµένος διάδροµος αεροδροµίου στην Ακρόπολη συνιστά τον καταλληλότερο τρόπο για να απογειωθεί στον κόσµο της διεθνούς µόδας. Αλλά αυτά είναι για κοσµοπολίτες, τι να καταλάβουν οι εκάστοτε µαδουραίοι…
Η υπουργός Πολιτισµού κ. Μενδώνη έχει µια αγγελική φύση. Σύµφωνα µε τον Ιωάννη τον ∆αµασκηνό, ως προς το κακό οι άγγελοι είναι δυσκίνητοι. Ως προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη η κ. Μενδώνη είναι εντυπωσιακά δυσκίνητη: ενώ άλλοι υπουργοί έχασαν τη θέση τους µε ένα απλό νεύµα του Μένιου Φουρθιώτη (απλά πράγµατα, καθηµερινά), την κ. Μενδώνη τίποτε δεν τη µετακινεί από τη θέση της. Ούτε το εξαιρετικά σηµαντικό (αν και σήµερα ήδη περίπου ξεχασµένο) σκάνδαλο Λιγνάδη ούτε το τσιµέντωµα-αεροδρόµιο στην Ακρόπολη ούτε τα διάφορα µικρά και µεγάλα εγκλήµατα σε αρχαιότητες και χώρους που ως µόνο θεσµικό προστάτη έχουν το υπουργείο της και παραδίδονται βορά στους πάντες ούτε ο θάνατος του θεάτρου επί κορονοϊού µε τη συναίνεσή της ούτε η συνακόλουθη ανοιχτή εχθρότητα των ανθρώπων του πολιτισµού στο πρόσωπό της (πλην της εξαιρετικά γλίσχρας συγκοµιδής υπογραφών υποστήριξης από ανθρώπους που η ίδια έχει διορίσει). Στα µοντέλα του Dior στην Ακρόπολη θα κολλήσουµε, που άλλωστε πληρούν και τα αισθητικά κριτήρια της αυριανής βουλευτού Αφροδίτης Λατινοπούλου; Η δυσκινησία της υπουργού στον τσιµεντωµένο θώκο της εκπλήσσει τους µη µετέχοντες στην αριστεία. Τι να πεις, ίσως η ίδια να ξέρει κάτι παραπάνω – φράση που επιδέχεται αρκετές διαφορετικές ερµηνείες.
Ο Σωτήρης Μητραλέξης και ο Νίκος Καναρέλης διευθύνουν το mέta, το Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού (metacpc.org)
