Οι παραπάνω όροι πηγαινοέρχονται εδώ και εκατό χρόνια σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο. Γλωσσολογικά «σοσιαλδηµοκρατία» σηµαίνει µια πολιτική κατάσταση που είναι δηµοκρατική αλλά και µε ευρύτερα κοινωνικά πλαίσια, η «κεντροαριστερά» θα µπορούσε να είναι η πολιτική βάση της σοσιαλδηµοκρατίας, όσο για το «κέντρο», το ερµηνεύουµε µόνο σχετικά ανάµεσα στο «συνεχές» (ας το πούµε µε την ορολογία της φυσικής: είναι ένα continuum, συνεχές), που επειδή είναι συνεχές δεν έχει και σαφή όρια ανάµεσα στις συνιστώσες του: αριστερά – κεντροαριστερά – κέντρο –κεντροδεξιά.
Το χαρακτηριστικό όµως αυτού του «συνεχούς» υπάρχει είτε θέλουµε είτε δεν θέλουµε να το παραδεχτούµε: κι αυτό είναι ο αντικοµµουνισµός του. ∆εν το κατηγορούµε γι’ αυτό, λογικό είναι, δεδοµένου ότι όλο το «συνεχές» αυτό δεν ασπάζεται καµιά από τις βασικές αρχές του κοµµουνισµού, απλώς προσπαθεί µέσα στο πλαίσιο του συστήµατος να είναι καλύτερη ή χειρότερη η µία ή η άλλη συνιστώσα του στην –ας την ονοµάσουµε– κοινωνική πολιτική και σε καµία περίπτωση δεν θίγει τα θεµέλια του συστήµατος, την ταξική δοµή του.
Το αποτέλεσµα είναι προφανές και αναµενόµενο, η σοσιαλδηµοκρατία ή τα σοσιαλιστικά κόµµατα δεν έχουν σταθερή πολιτική, εκτός από ένα και µόνο σηµείο, τον αντικοµµουνισµό τους: µερικά γνωστά παραδείγµατα από την πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία:
Στον µεσοπόλεµο οι σοσιαλιστές στη Γερµανία αρνήθηκαν να συνεργαστούν µε το κοµµουνιστικό κόµµα και να ανακόψουν την άνοδο των ναζί και ουσιαστικά έστρωσαν το χαλί στον Χίτλερ.
Το 1944 οι σοσιαλιστές Παπανδρέου και Σοφούλης έπαιξαν συνειδητά το παιχνίδι των Βρετανών µε την ίδια λογική, επιτρέποντας τις σφαγές των ΕΛΑΣιτών από τους παρακρατικούς και ωθώντας το ΕΑΜ στο βουνό.
Το 1945 ο σοσιαλιστής Σβώλος παρέγραψε τις προπολεµικές λαϊκές καταθέσεις στις τράπεζες. Τολµούσε να το κάνει αυτό δεξιά κυβέρνηση;
Το 1964 πάλι ο πάντα σοσιαλιστής Παπανδρέου αρνήθηκε πεισµατικά τη συνεργασία µε την Ε∆Α κηρύσσοντας τον γνωστό «διµέτωπο» και φυσικά άνοιξε τον δρόµο στη χούντα.
Στη σύγχρονη εποχή µας η πολιτική του σοσιαλιστή Τσίπρα, αντίθετη µε τις προεκλογικές διακηρύξεις του, έδεσε τη χώρα µε τα µνηµόνια, τσάκισε µισθούς και συντάξεις µε τους νόµους Κατρούγκαλου, διέλυσε το ΕΣΥ, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των δανειστών µας, χωρίς να πάρει ούτε µια δεκάρα από το µεγάλο εφοπλιστικό, βιοµηχανικό, τραπεζικό και εµπορικό κεφάλαιο. Μάλιστα ήρθαν οι εφοπλιστές µας από µόνοι τους (!) και µε πολύ φιλανθρωπική διάθεση και γαλαντοµία χάρισαν στο κράτος το τεράστιο ποσό των… πέντε δεκάρων!
Τα παραδείγµατα είναι πολλά, πάντα οι σοσιαλδηµοκράτες παίζουν τον διπλό ρόλο τους: πρώτον, είναι ανάχωµα ώστε να µη στραφεί ο κόσµος στον κοµµουνισµό και, δεύτερον, σε κρίσιµες εποχές εφαρµόζουν πολιτικές που δεν θα τολµούσαν να σκεφτούν τα κόµµατα του µεγάλου κεφαλαίου: θα τολµούσε η ∆εξιά να καταργήσει τον 13ο µισθό και τα δώρα Πάσχα και διακοπών;
θα τολµούσε να µειώσει τις συντάξεις και τους µισθούς στο 40%; Θα τολµούσε να φαλκιδεύσει το οκτάωρο; Εκατό χρόνων κατακτήσεις του λαϊκού κινήµατος τις πήραν πίσω σε µια µέρα, αλλά επειδή ήταν «Αριστερά» πέρασε αβρόχοις ποσί…
Αυτή είναι η σοσιαλδηµοκρατία και αυτός είναι ο ρόλος της: ανάχωµα στην αριστερή πορεία του λαϊκού κινήµατος και εφαρµογή διατάξεων, νόµων και πολιτικών που δεν τολµά να εφαρµόσει η ∆εξιά.
Οσο για την ονοµασία «σοσιαλδηµοκρατία», είναι απλώς µάρκετινγκ. Αλλοι χρησιµοποιούν τις λέξεις «εθνικόν», άλλοι το «λαϊκό», άλλοι το «κοινωνικό», άλλοι το «σοσιαλιστικό», άλλοι άλλο… Ανάλογα µε τα ψάρια που πας να ψαρέψεις και το αντίστοιχο δόλωµα.
*Ο Γιώργος Σαρηγιάννης είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
Διαβάστε επίσης
ΝΔ: Μετά τη διαγραφή Σαμαρά, τα βλέμματα στην ομιλία Καραμανλή – Τι φοβούνται στο Μαξίμου
Oreshnik: Ο νέος πύραυλος που «σύστησε» η Μόσχα – Το μυστήριο και τα μηνύματα από τη Δύση (Video)