Μικροί και μεγάλοι δρόμοι που κάποτε ήταν οι χείμαρροι του Λυκαβηττού. Τοίχοι βαθιά ποτισμένοι με συνθήματα, γεγονότα και ιστορία. Ένας ιδιαίτερος τόπος που ανάμεσα στα τέρατα της αντιπαροχής του 1970 θα δεις νεοκλασσικά, εγκαταλελειμμένα του 1930, μαγαζιά και χώρους, όπου οι κάτοικοί του ζουν και αναπνέουν. Δίνουν το δικό τους χρώμα μέσα στο γκρίζο που κατοικούν. Όλα αυτά σκεφτόμουν καθώς το μάτι μου περιπλανιόταν στα Εξάρχεια.
Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου, καθώς διασχίζεις τους δρόμους είναι πως κατέληξαν έτσι όλα αυτά, ενώ τα άγρυπνα μάτια των αστυνομικών δυνάμεων σε κοιτούν σαν να είσαι κάτι αλλότριο για αυτούς. Φτάνεις στην πλατεία Εξαρχείων, βλέπεις τις λαμαρίνες και σκέφτεσαι «ποιος θα καθόταν να φυλάει ένα μάτσο σίδερα;». Ένα μεγάλο «Γιατί;» πλανάται στη σκέψη κάθε περαστικού από την ιστορική συνοικία των Εξαρχείων, όπου εδώ και 3 χρόνια είναι υπό συνεχή πολιορκία. Μπροστάρης ο απερχόμενος Δήμαρχος Κ. Μπακογιάννης, που αφαίρεσε τους ιστορικούς «Τρεις Έρωτες» από την πλατεία, στήριξε τη δήθεν «εκκαθάρισή» της (άλλο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα της κυβέρνηση του Νόμου και της Τάξης) και ικανοποιεί δουλικά τα θέλω της Αττικό Μετρό, κόντρα σε κάθε πρόταση και προβληματισμό φορέων και επιστημόνων. Τώρα που ο γόνος έχασε τον Δήμο και κλαίνε με μαύρο δάκρυ στο Κολωνάκι, θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι μπορεί για να βλάψει τον νεοεκλεγέντα κ. Δούκα. Θύμα της αλαζονείας του εννοείται πως θα συνεχίσει να είναι η πόλη της Αθήνας και η ποιότητα ζωής των δημοτών. Όμως ποιος νοιάζεται για τα Εξάρχεια;
Την απάντηση την βρίσκεις στους δρόμους της γειτονιάς. Στους γονείς με τα παιδιά τους στα χέρια, συγκεντρώνονται για μια ακόμη πορεία μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αντίσταση σθεναρή ανεξαρτήτως ηλικίας, τάξης, ιδεολογικού χώρου, φύλου ή καταγωγής. Πεντακόσια, χίλια, χίλια πεντακόσια άτομα προχωρούν γεμάτα πάθος σε αυτά τα στενά ποτισμένα με στιγμές αγώνων.
«Έξω τα ΜΑΤ από την Πλατεία. Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία».
Χθες μπορεί να μην σημειώθηκαν εντάσεις. Σήμερα το πρωί κουτοπόνηρα και άνευ άδειας οι εργολάβοι πήγαν ξανά για να τελειώσουν το έργο τους. Το πετσόκομμα των 72 δέντρων της Πλατείας. Μας περισσεύει και το πράσινο στην Αττική συνεπώς 72 δέντρα δεν θα κάνουν την διαφορά… όσα χημικά κι αν πέσουν οι κάτοικοι θα είναι πάντα εκεί. Κόντρα στην καταστολή και τη βία.
Το θυμήθηκα αυτό χθες πηγαίνοντας για την ανταπόκριση της πορείας. Στενά που έχω μήνες να διαβώ. Το πάθος στα βλέμματα και στις φωνές. Τα χαμόγελα και το ανθρώπινο κύμα που κατέβαινε από τα σκαλάκια Καλλιδρομίου. Γιατί να μην μπορούν να ζουν στη γειτονιά τους όπως θέλουν; Γιατί μια από τις πρώτες συνοικίες της πόλης των Αθηνών πρέπει να είναι ένα παιχνίδι στα χέρια των εργολάβων και του Μπακογιάννη; Οι Εξαρχιώτες διψούν για να γίνει το δίκιο τους πραγματικότητα και να τελειώσει αυτό το θέατρο του παραλόγου που κρατάει πλέον εδώ και δυο χρόνια.
Ο κ. Δούκας, αν θέλει να γίνει καλύτερος του αλαζόνα προκατόχου του, θα πρέπει να ακούσει αυτά που αντηχούν στους δρόμους των Εξαρχείων. Για αυτό άλλωστε και εξελέγει. Μέχρι τότε θα είναι πάντα εκεί. Αυτόχθονες κάτοικοι, παλιοί και νέοι, αλλά και νεότεροι ενοικιαστές, όπως φοιτητές που ερωτεύονται τα Εξάρχεια. Κόντρα σε κάθε σχέδιο να διαλυθεί ο τόπος τους και αυτές οι μέρες μέχρι την παράδοση του Δήμου είναι άκρως σημαντικές για όλους.
Ποτέ δεν ξέρεις ένας ηττημένος αλαζόνας που μπορεί να φτάσει. Θα θέλει να χαρίσει στους δημότες της Αθήνας κι άλλο γκρίζο.
Τα Εξάρχεια και οι άνθρωποι τους θα έχουν πάντα την απάντηση.
