Το τεύχος που κυκλοφορεί την Κυριακή καταπιάνεται με τον «πασίγνωστο» αλλά δυσερμήνευτο ήρωα Σιμόν Μπολιβάρ. Τον αποκάλεσαν «Τζορτζ Ουάσιγκτον του Νότου», έκαναν φιλόδοξες συγκρίσεις με τον Ναπολέοντα (εξ άλλου η επανάσταση του δεν θα μπορούσε να πετύχει χωρίς τους ναπολεόντειους πολέμους) τον αγάπησαν μέχρι θεοποίησης και τον μίσησαν μέχρι θανάτου.
Πατριώτης του «λατινοαμερικάνικου έθνους». Εραστής μιας ουτοπίας -της «Μεγάλης Κολομβίας»- που όταν αποδέχτηκε πως ήταν απραγματοποίητη, συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα των εθνών-κρατών. Γόνος πλούσιων Κρεολών, με βαθύ ηθικό πρόταγμα και με ελληνική κουλτούρα (που θα επιστρέψει ως «αντιδάνεια» μέσω του Εγγονόπουλου), ο Μπολιβάρ είναι «πολυσυλλεκτικός». Για τον λόγο αυτό διεισδύει σε όλα όλες τις κοινωνικές τάξεις και πολιτικές συνομοταξίες. Τον επικαλούνται οι φιλελεύθεροι –ακόμη και οι ακροδεξιοί- ενώ οι μαρξιστές τον αγκάλιασαν παρά τις ενστάσεις του Μαρξ. Η γοητεία του έγκειται ακριβώς σ΄ αυτή την αντιφατικότητα του.
Το τεύχος δεν υποτιμά τη στρατιωτική διάσταση του απίστευτου εγχειρήματος της φρενιτιώδους «Θαυμαστής Εκστρατείας» με ένα στρατό που σπάνια ξεπέρασε τους 10.000 άνδρες εναντίον της ισπανικής αυτοκρατορίας. Τον ακολουθεί στις μάχες της Κούκουτα, της Μπογιακά, στο Καραμπόμπο το 1821, στην Πιτσίντσα και τις μάχες του Χουνίν και του Αγιακούτσο το 1824 που στάθηκε η καθοριστική στον πόλεμο της ανεξαρτησίας.
Πάνω απ΄ όλα αναζητά το πολιτικό στίγμα, την ταυτότητα και εν τέλει την «διαθήκη» του. Γιατί ο Μπολιβάρ των ελίτ δεν είναι ο ίδιος με τον Μπολιβάρ των «κολασμένων». Ακόμη κι αν ο ίδιος ποτέ δεν προσχώρησε στον ιακωβίνικό ριζοσπαστισμό. Κι αν έκλεισε απογοητευμένος και πάμπτωχος της ζωή του με το πεσιμιστικό απόφθεγμα πως «όποιος υπηρετεί μιαν επανάσταση οργώνει στη θάλασσα».
Μια «διαθήκη» που αντανακλάται και στις σημερινές εξελίξεις στην λατινοαμερικάνικη ήπειρο και την γενέτειρα του Βενεζουέλα.
