Εν τάχει τα γεγονότα: Ο Κώστας Βαξεβάνης καλείται να απολογηθεί ως κατηγορούμενος για πράξεις και συνέργειες (υπόθεση Νοβάρτις), μεθ΄ών για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Ο ίδιος, ο ΣΥΡΙΖΑ κ.α. διατείνονται ότι η δίωξη είναι εκδικητική, εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δίωξη η οποία (όντως) είχε προαναγγελθεί από τον Άδωνι Γεωργιάδη και δύο δημοσιογράφους.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επικαλείται το ανεξάρτητον της Δικαιοσύνης και ερωτά όσους διατείνονται ή υπαινίσσονται ότι η δίωξη οφείλεται σε κυβερνητική παρέμβαση, αν θεωρούν ότι ο Άρειος Πάγος στη χώρα μας υποκινείται, χειραγωγείται και δεν λειτουργεί ανεξάρτητα (σ.σ. τον Βαξεβάνη κάλεσε να απολογηθεί η Ανακρίτρια του Ειδικού Δικαστηρίου, Αρεοπαγίτης Κωνσταντίνα Αλεβιζοπούλου).
Σημείωση πρώτη
Για επιλήψιμες σχέσεις της κεντρικής εξουσίας με την Δικαιοσύνη – ή μεμονωμένα με δικαστικούς λειτουργούς-μιλάει το λαϊκό ένστικτο, συνοψίζοντας την άποψή του στη γνωστή φράση, «Ο κόσμος το΄χει τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι».
Ας αποφύγουμε όμως τις ευκολίες του υποκειμενισμού. Ακριβώς την ίδια θέση έχουν διατυπώσει κατά καιρούς πλείστοι όσοι πολιτικοί της χώρας μας, μιλώντας για χειραγώγηση της Δικαιοσύνης από την κυβέρνηση. Πλήθος οι δηλώσεις, ευθείες οι καταγγελίες.
Φυσικά, την ίδια μομφή είχε εκτοξεύσει η ΝΔ ως αντιπολίτευση για την υπόθεση Νοβάρτις, θέτοντας στο στόχαστρο την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και δικαστικούς λειτουργούς. Επομένως ούτε πρωτοφανές τυγχάνει το γεγονός, αν όντως συμβαίνει και στην περίπτωση Βαξεβάνη, ούτε ξένο προς τα ήθη του συμπλέγματος Κεντρική εξουσία- Δικαιοσύνη.
Εξάλλου, ο Βαξεβάνης και η εφημερίδα του (Documento) έχουν υποστεί της εκδικητική μανία της σημερινής κυβέρνησης :η εφημερίδα αποκλείστηκε προκλητικά από την λίστα Πέτσα, παρ΄ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις για να λάβει το αναλογούν ποσόν.
Σημείωση δεύτερη
Την δίωξη του δημοσιογράφου είχαν προαναγγείλει ο Αδωνις Γεωργιάδης και οι δημοσιογράφοι Γιάννης Κουρτάκης και Μπάμπης Παπαπαναγιώτου. Προφανώς, οι δύο συνάδελφοι είχαν καλή πληροφόρηση και καλώς έπραξαν προαναγγέλλοντας την δίωξη.
Το ίδιο και ο υπουργός Ανάπτυξης, ο οποίος πέραν της πληροφόρησης από δημοσιογράφους, δύναται να έχει πληροφορίες και από δικαστικούς λειτουργούς. Αυτό δεν σημαίνει ούτε αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση χειραγωγεί την Δικαιοσύνη.
Αλήθεια, όμως, γιατί δεν ισχύει το ίδιο για τον Βαξεβάνη, ο οποίος είχε πληροφορίες-και τις δημοσίευε εν είδει προαναγγελίας- για πρόσωπα και πράγματα στην υπόθεση Νοβάρτις;
Σημείωση τρίτη
Ο Βαξεβάνης πρέπει να απολογηθεί για συνέργεια σε κατάχρηση εξουσίας από κοινού δια της μεταχείρισης παρανόμως εκβιαστικών μέσων, για συνέργεια σε κατάχρηση εξουσίας δια της εκθέσεως σε δίωξη ή τιμωρία αθώου κατά συρροή, για συνέργεια σε παράβαση καθήκοντος και για εγκληματική οργάνωση.
Ας δεχθούμε ότι ο δημοσιογράφος φιλοξενούσε ανακρίβειες και ψεύδη στα ρεπορτάζ για τη Νοβάρτις. Συμβαίνει ενίοτε να εμφιλοχωρούν και τέτοια στοιχεία σε δύσκολες έρευνες. Τι πιο απλό από ευθεία διάψευση εκ μέρους των θιγομένων και εξώδικο για αποκατάσταση της αλήθειας;
Όμως ας προχωρήσουμε στην χειρότερη εκδοχή: Αν ήταν χαλκευμένα τα στοιχεία που παρέθετε ο Βαξεβάνης π.χ. για τις καταθέσεις των προστατευομένων μαρτύρων, από που κι ως που υπέχει ευθύνη ο δημοσιογράφος;
Τα επινόησε; Πόθεν τεκμαίρεται αυτό; Συνεργάστηκε για την κατασκευή με τα κυβερνητικά χαλκεία; Αν όχι, καλώς τα δημοσίευσε. Η ευθύνη-αν όντως ήσαν χαλκευμένα τα στοιχεία-βαρύνει τους κατασκευαστές κι όχι τον δημοσιογράφο και το Μέσο που τα φιλοξένησε.
Τέλος, αν επρόκειτο για κρίσεις του Βαξεβάνη, με υλικό τις πληροφορίες που είχε συλλέξει από την έρευνά του, καλώς έπραξε και τις παρέθεσε. Μονάχα αν είχε συμπράξει στην κατασκευή ενόχων- επομένως γνώριζε a priori το ψευδές του πράγματος- και συκοφαντούσε πρόσωπα ενσυνειδήτως, μονάχα τότε θα ήταν υπόλογος στη Δικαιοσύνη.
…Βαρύ το κατηγορητήριο για τον Κώστα Βαξεβάνη. Όμως εξίσου βαριά η ευθύνη και η υποχρέωση της Δικαιοσύνης να αιτιολογήσει με απτά στοιχεία την δίωξη και δή για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Αλλιώς, θα αποδειχθεί ότι τυγχάνει εκδικητικού χαρακτήρα η δίωξη και δικαίως θα θεωρηθεί απόπειρα να φιμωθεί η ερευνητική δημοσιογραφία. Ακόμη και στις υπερβολές ή στις αστοχίες της, αυτού του είδους η δημοσιογραφία δεν είναι εξοργιστική.
Εξοργιστική είναι η φίμωση. Η δίωξη. Η εξόντωση.
Πηγή: News247.gr
