Ο θάνατος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι τη Δευτέρα έφερε το τέλος σε μια από τις μεγαλύτερες, βαρύνουσες και πολύχρωμες εποχές στην ιταλική πολιτική σκηνή, με ένθερμους θαυμαστές και σκληρούς κριτικούς να σηματοδοτούν μια ζωή μεγάλης επιρροής ως κάτι που χώρισε τη σύγχρονη ιταλική ιστορία στο πριν και το μετά.
Από την ταπεινή καταγωγή μέχρι την ανάδειξή του ως μεγιστάνας των ακινήτων και των μέσων ενημέρωσης, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κατάφερε να γίνει η πιο κυρίαρχη προσωπικότητα στο ιταλικό πολιτικό τοπίο. Δεν έφερε επανάσταση μόνο στην ιταλική πολιτική, αλλά και στον αθλητισμό, την καθημερινή ζωή και την εικόνα του εαυτού της και τη λαϊκή κουλτούρα – όλα μέσω των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών του – αφήνοντας ένα αποτύπωμα ή μια μουτζούρα σχεδόν σε όλα όσα άγγιξε.
Ακόμη και μετά το θάνατο, ο Μπερλουσκόνι είχε τη δύναμη να αποσταθεροποιήσει δυνητικά το πολιτικό σύμπαν και τον κυβερνητικό συνασπισμό της κυρίας Μελόνι, του οποίου το κόμμα του, το Forza Italia, είναι ένα μικρό αλλά κρίσιμο κομμάτι.
Οι αρετές που έφερε στην πολιτική
Όταν ξεκινούσε ως μεγιστάνας ακινήτων στο Μιλάνο, ο Μπερλουσκόνι ήθελε να χτίσει ένα συγκρότημα κατοικιών που μοιάζει με προάστιο, και να το πλασάρει ως όαση γαλήνης και ηρεμίας.
Αλλά τα αεροπλάνα που πετούσαν από και προς το κοντινό αεροδρόμιο έκαναν δύσκολη την αποστολή να το πουλήσουν. Για την αλλαγή της διαδρομής των αεροπλάνων, ο Μπερλουσκόνι έχτισε ένα νοσοκομείο, πάνω από το οποίο δεν μπορούσαν να πετάξουν, λαδώνοντας όσους χρειαζόταν για να το πετύχει. Το νοσοκομείο ήταν το Σαν Ραφαέλε όπου και πέθανε το πρωί της Δευτέρας.
Τεράστιος εγωισμός
Ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος είχε τεράστια γνώμη για τον εαυτό του, φαινόταν να πιστεύει, μαζί με μεγάλο μέρος της Ιταλίας, ότι θα ζούσε στο διηνεκές. Πρόσφατα ανέφερε ότι η «βιολογική του ηλικία» είναι γύρω στα 50 και δε φρόντισε να χρίσει ποτέ κληρονόμο του κεντροδεξιού κόμματός του Forza Italia.
Ως αποτέλεσμα, πολιτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι είτε ένα από τα παιδιά του θα ανέβει για να κρατήσει το κόμμα, και ενδεχομένως τον συνασπισμό, μαζί, είτε θα διαλυθεί χωρίς αυτόν, θέτοντας σε αμφιβολία την κυβέρνηση της Μελόνι, η οποία είναι ακόμα στην αρχή της πενταετούς θητείας της.
Μια τέτοια έκβαση θα ήταν μόνο το τελευταίο κύμα που έστειλε ο Μπερλουσκόνι στο πολιτικό σύστημα. Ενώ η υγεία και η πολιτική επιρροή του μειώθηκαν τα τελευταία χρόνια, όλα γύρω του – θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι- είναι προϊόντα της δημιουργίας του, διαμορφωμένα για να υποστηρίξουν ή να εναντιωθούν στον άνθρωπο ευρέως γνωστό ως «Καβαλιέρε» (ο ιππότης).
Θαυμασμός και επικρίσεις
Οι θαυμαστές του, που για χρόνια έλεγαν, «Ευχαριστώ που υπάρχει ο Σίλβιο», λένε ότι ήταν μια δύναμη της φύσης που εκσυγχρόνισε την ιταλική πολιτική, ωρίμασε τη δημοκρατία της και πρόσθεσε καπιταλιστικό δυναμισμό σε μια καχεκτική οικονομία που εξαρτάται υπερβολικά από την κυβέρνηση.
Οι επικριτές του τον έβλεπαν ως την ίδια την προσωποποίηση της πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής της χώρας, έναν απατεώνα επιχειρηματία που μπήκε στην πολιτική για να προστατεύσει τα επιχειρηματικά του συμφέροντα, μια καρικατούρα γυναικά που συμφιλιώθηκε με μια σειρά από ισχυρούς άνδρες που δεν αρέσουν στη Δύση, από τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης έως τον Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας.
Αντιφάσεις
Ενσάρκωσε πλήθος αντιφατικών προσώπων: Ο μεταρρυθμιστής που υποσχέθηκε να φιλελευθεροποιήσει τη χώρα, αλλά στη συνέχεια κυβέρνησε σαν λαϊκιστής. Ο οικογενειάρχης του οποίου η μακρά λίστα με νεαρές συντρόφους, ειδικά στα λεγόμενα Bunga Bunga πάρτι, έριξαν τη χώρα στη δίνη σκανδάλων. Ο αφοσιωμένος σύμμαχος και εραστής της Αμερικής που έγινε απολογητής του κ. Πούτιν και της εισβολής του στην Ουκρανία. Ο υποψήφιος που σε ξεκάθαρη σύγκρουση συμφερόντων χρησιμοποίησε τα τηλεοπτικά του κανάλια ως πολιτικό αγκίστρι, με το οποίο θα έπιανε του.
Το αν άλλαξε την Ιταλία προς το καλύτερο ή το χειρότερο είναι μια πολύ περίπλοκη ερώτηση. Το σίγουρο είναι ότι ο Μπερλουσκόνι βάρυνε την ιταλική φαντασία άλλαξε την Ιταλία. «Εμπλούτισε» το τηλεοπτικό τοπίο με όμορφες γυναίκες, υποβιβάζοντάς τες σε αντικείμενα θαυμασμού.
Αυτή η πολιτιστική μετατόπιση προς το θεαματικό όχι μόνο παρέμεινε στα ερτζιανά, αλλά οι κριτικοί υποστήριξαν ότι έχει διαποτίσει όλη την ιταλική κοινωνία, μεταμορφώνοντας την εμφάνιση των ανθρώπων και τις φιλοδοξίες και τα όνειρα μιας γενιάς Ιταλών.
Κεφαλαιοποίηση
Μετά την πτώση του κομμουνισμού, που ήταν η κύρια διαχωριστική γραμμή για την ιταλική πολιτική για μισό αιώνα, ο Μπερλουσκόνι κεφαλαιοποίησε την κατάρρευση του πολιτικού κατεστημένου, μετά από ένα σκάνδαλο δωροδοκίας για να μπει στο πεδίο της πολιτικής, Με αυτόν τον τρόπο, ο Μπερλουσκόνι έγινε η νέα διαχωριστική γραμμή της Ιταλίας.
Το πολωτικό ύφος του Μπερλουσκόνι όχι μόνο παρέμεινε στην Ιταλία, αλλά έχει γίνει μια παγκόσμια τάση, όπως φαίνεται πιο καθαρά στον Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος απηχεί με πολλούς τρόπους τον πομπώδη τρόπο του Μπερλουσκόνι.
Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, ο Μπερλουσκόνι εκσυγχρόνισε τα όργανα της πολιτικής, δηλαδή το πώς γίνεται αντιληπτή η ηγεσία, στην τηλεόραση, την επικοινωνία. Με λίγα λόγια, άλλαξε την πολιτική γλώσσα.
Και άρχισε να το κάνει αυτό, είπε ο Ενρίκο Λέτα, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και κεντροαριστερός αντίπαλος του Μπερλουσκόνι, αλλάζοντας «την καθημερινή ζωή των Ιταλών με την εμπορική τηλεόραση», δίνοντάς τους περισσότερες επιλογές. Σε αντάλλαγμα αυτοί οι θεατές έδωσαν στον Μπερλουσκόνι «ένα τεράστιο απόθεμα ψήφων».
Άλλαξε επίσης τον τρόπο που ακούγονταν οι Ιταλοί πολιτικοί. Πρόβαλλε αισιοδοξία, κεφαλαιοποίησε την υπερβολική δαιμονοποίηση από τους επικριτές του και τελειοποίησε τη θυματοποίηση. Έβαψε όλους τους επικριτές στο κόκκινο ενός… κακού κομμουνιστή, εγκαινιάζοντας ένα μαχητικό στυλ εκστρατείας και απονομιμοποίηση των θεσμών που θα διοχετεύονταν στα δηλητηριώδη μηνύματα με τα οποία οι εχθροί και οι συνεργάτες του πλημμύρισαν τα social media την τελευταία δεκαετία.
Η σταθερότητα της ιταλικής κυβέρνησης, είπαν οι αναλυτές, μπορεί να εξαρτηθεί από τις αποφάσεις της κόρης του κ. Μπερλουσκόνι, Μαρίνα, η οποία θεωρείται ευρέως ως η πιο οξεία σε μια οικογένεια που είχε τις δικές της διαμάχες για τη διαδοχή.
Διαβάστε επίσης:
