Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών εξέδωσε διακήρυξη με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την αιματοβαμμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου εναντίον της Χούντας.
«Η εξέγερση των φοιτητών στα τέσσερα ΑΕΙ δεν ήταν ‘κεραυνός εν αιθρία’. Ήταν ένα άλμα στην εξέλιξη της αντιδικτατορικής πάλης που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος, παρά τις χιλιάδες ‘προληπτικές εκτοπίσεις’ στα ξερονήσια, τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια των αγωνιστών», επισημαίνεται μεταξύ άλλων.
Αναλυτικά η διακήρυξη του ΣΦΕΑ
Στις 17 Νοέμβρη συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κορυφαία πράξη αντίστασης του Αντιδικτατορικού Αγώνα 1967-1974, την αιματoβαμμένη εξέγερση εναντίον της δικτατορίας με επίκεντρο το Μετσόβιο Πολυτεχνείο αλλά και τις καταλήψεις τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Πάτρας, που είχαν μεγάλη λαϊκή απήχηση.
Η εξέγερση των φοιτητών στα τέσσερα ΑΕΙ δεν ήταν ‘κεραυνός εν αιθρία’. Ήταν ένα άλμα στην εξέλιξη της αντιδικτατορικής πάλης που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος, παρά τις χιλιάδες ‘προληπτικές εκτοπίσεις’ στα ξερονήσια, τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια των αγωνιστών.
Εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα της νεανικής αμφισβήτησης, που εκδηλώθηκε πολιτικά και πολιτιστικά, και ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας. ‘ Ήταν τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής’.
Η αγωνιστική πορεία του φοιτητικού κινήματος που κορυφώθηκε το Νοέμβρη του 1973, ξεκίνησε από τον Μάρτιο του 1972: με την καταγγελία των νόθων εκλογών στους φοιτητικούς συλλόγους, με τις προσφυγές στα Πρωτοδικεία, με την οργάνωση των φοιτητών σε εθνικοτοπικούς συλλόγους, με τη συλλογή υπογραφών για γενικές συνελεύσεις κόντρα στους εγκάθετους της Ασφάλειας στους συλλόγους, με τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στα πειθαρχικά συμβούλια των ΑΕΙ που δίκαζαν φοιτητές και καθηγητές.
Η Χούντα μπροστά στην αφύπνιση αυτή του φοιτητικού κινήματος, τον Μάιο του 1972, με Βασιλικό Διάταγμα διέταξε την ένοπλη καταστολή των διαδηλώσεων, εφόσον αυτές δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τα ‘κλασικά’ αστυνομικά μέσα. Aλλά οι φοιτητές ‘δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις’, με αποκορύφωμα την κατάληψη της Νομικής στο ΕΚΠΑ τον Φεβρουάριο του 1973, που βρήκε τη λαϊκή συμπαράσταση, αλλά και χτυπήθηκαν άγρια με πογκρόμ συλλήψεων – βασανιστηρίων από την ΕΣΑ τον Μάιο.
Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα καθώς διεκδικούσε ακαδημαϊκές ελευθερίες και βελτίωση των συνθηκών εκπαίδευσης, συνειδητοποιούσε τις κοινωνικοπολιτικές αιτίες που οδήγησαν στη δικτατορία και ωρίμαζε πολιτικά – ιδεολογικά. Συνειδητοποίησε ότι το πραξικόπημα της 21/4/1967 είχαν σχεδιάσει οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ για την ανάσχεση του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, τη διχοτόμηση της Κύπρου και εν όψει της προσχεδιασμένης επίθεσης του Ισραήλ κατά των Αράβων γειτόνων του τον Μάιο του 1967, ότι είχε τη στήριξη από εγχώρια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Προπαντός ότι ο αγώνας για την ανατροπή της δικτατορίας ξεπερνούσε τα φοιτητικά πλαίσια και έπρεπε να γίνει υπόθεση όλου του λαού.
Εξάλλου, Το ‘Κίνημα του Ναυτικού’ και η ‘ανταρσία του Βέλους’ τον Μάη του 1973, έδειξαν ότι οι έντιμοι αξιωματικοί και τα στρατευμένα παιδιά του λαού ήταν αποφασισμένοι να γκρεμίσουν τη Δικτατορία.
Με τη διακήρυξη της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου και παρόμοιες ανακοινώσεις, ψηφίσματα των Συντονιστικών Επιτροπών στα Πανεπιστημία Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Πάτρας τέθηκε το πολιτικό πλαίσιο:
Ανατροπή της Δικτατορίας, εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας
Εθνική Ανεξαρτησία
Σύνδεση των οικονομικών διεκδικήσεων και των κοινωνικών προβλημάτων με τον αγώνα για Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία.
Η μαζική συμμετοχή της νεολαίας και των εργαζομένων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η έμπρακτη λαϊκή ανταπόκριση στο ιστορικό αυτό προσκλητήριο των φοιτητών.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έσπασε τον φόβο. Η αντίσταση βγήκε από την παρανομία στον ανοιχτό αέρα και απέκτησε τα χαρακτηριστικά ενός ιστορικού υποκειμένου, που δεν διεκδικούσε απλώς την ‘αποκατάσταση’ της μετεμφυλιακής αστικής δημοκρατίας, που είχε διαποτιστεί από την διχαστική ιδεολογία της εθνικοφροσύνης, αλλά απαιτούσε τον ριζικό εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και ριζοσπαστικές αλλαγές σε κάθε επίπεδο της ζωής της.
Μέσα από αυτό το ξέσπασμα του “έσωθεν θυμού των νέων” (Αισχύλος) δημιουργήθηκε ένας ιστορικός πόλος και όχι απλώς ένα ‘φωτεινό ορόσημο’, ένας διάττοντας αστέρας, όπως έλπιζαν οι ‘γεφυροποιοί’ και οι ‘εφαψίες’ της χούντας αλλά και οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που δεν έπαψαν να επιδιώκουν την επιβολή μιας ‘πειθαρχημένης’ Δημοκρατίας.
Το Πολυτεχνείο, απονομιμοποίησε την απόπειρά της δικτατορίας να μεταμφιεστεί, αρχής γενομένης από τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Εντελώς απογυμνωμένη και απομονωμένη η δικτατορία του ‘σκύλου της ΕΣΑ’ Ιωαννίδη, με το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο ανέτρεψε τον Πρόεδρο Μακάριο και έστρωσε τον δρόμο στον ‘Αττίλα’ και τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Στο κλασικό πλέον ερώτημα που τίθεται σε κάθε επέτειο της εξέγερσης, αν δηλ. ‘δικαιώθηκε ή όχι το Πολυτεχνείο’, οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις απαντούν καταφατικά, αφού κατά το γνωστό κλισέ τους η δικτατορία ήταν ‘μία θλιβερή παρένθεση’ της νεότερης ιστορίας μας, μια ‘εκτροπή’, απλώς η ‘ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών’. Επομένως, κατ’ αυτούς, η μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, χωρίς πλέον ‘αντιδημοκρατικά βαρίδια’ και το καθεστώς των έκτακτων μέτρων αποτελεί τη δικαίωση του Πολυτεχνείου. Πρόκειται για μια αβλαβή πολιτικά αγιογραφία, που αφαιρεί το δυναμικό, ατίθασο στοιχείο της εξέγερσης, τη μαζική συμμετοχή κυρίως της φοιτητικής, μαθητικής, εργαζόμενης νεολαίας, αλλοιώνει τη ριζοσπαστική ιδεολογικοπολιτική ταυτότητά του, όπως αυτή διατυπώθηκε στα κείμενα της Συντονιστικής Επιτροπής. και διακήρυξε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των Έλεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων’.
Η αγωνιστική παράδοση που η εξέγερση κληροδότησε στη νέα γενιά δεν μπορεί ούτε να αμαυρωθεί ούτε και να αφυδατωθεί από τα ταξικά της χαρακτηριστικά και τον αντι-ΝΑΤΟικό της προσανατολισμό, ώστε να εμφανιστεί ως ένα ‘αυθόρμητο ξέσπασμα’ απλώς της νεολαίας εναντίον της δικτατορίας, ώστε να ταιριάζει στο μεταπολιτευτικό αφήγημα περί ‘αποκατάστασης της δημοκρατίας’, που φιλοτέχνησε ο αστικός πολιτικός κόσμος.
Το Πολυτεχνείο είναι καταγεγραμμένο στη συνείδηση του λαού ταυτόχρονα ως σύμβολο αγώνα και ως κίνημα αμφισβήτησης της εξάρτησης της χώρας από ξένα συμφέροντα, υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας και κατάργησης της κοινωνικής εκμετάλλευσης. Αυτή τη ριζοσπαστική ιδεολογική και πολιτική παρακαταθήκη κληρονόμησε η γενιά που πρωταγωνίστησε στη διάρκεια του 1973, συνεχίζοντας με συνέπεια και θυσίες έως την τελευταία μέρα της Δικτατορίας.
50 χρόνια μετά, όλες οι δημοκρατικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές κατακτήσεις που δεν χαρίστηκαν αλλά απαίτησαν επίμονους σκληρούς αγώνες στη Μεταπολίτευση, ανατρέπονται καθημερινά από την κυβέρνηση των υποκλοπών, που επιδοτεί την αισχροκέρδεια, επιβάλει ‘κεφαλικό φόρο’ στους αυτοαπασχολούμενους ελεύθερους επαγγελματίες, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τα αμύθητα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και οδηγεί τον λαό στην ανέχεια.
Χαιρετίζουμε τις κινητοποιήσεις κατά της βάρβαρης εισβολής – επιδρομής του στρατού του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας που επιδίδεται σε γενοκτονία των Παλαιστινίων και υπερασπιζόμαστε το αναφαίρετο δικαίωμά τους να έχουν το δικό τους κράτος. Καμιά εμπλοκή της χώρας μας στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ!
Τιμώντας την αγωνιστική παρακαταθήκη του Νοέμβρη 1973, συνεχίζουμε τον αγώνα για τα ίδια ιδανικά και αιτήματα, με οδηγό πάντα τις σύγχρονες ανάγκες των πολλών.
‘Δίκιο, Δουλειά και Λευτεριά φώναζε όπου και να ‘σαι,
έτσι τιμάς τους ήρωες και πάντα τους θυμάσαι’
