Στον καθημερινό αγώνα που κάνουν τα ζώα για την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους, ανταγωνίζονται το ένα το άλλο επιδεικνύοντας τα φανταστικά τους χρώματα που φέρνουν στο νου πυροτεχνήματα.
Τα χρώματα είναι απαραίτητα για τα ζώα κάθε φορά που πρέπει να προστατευτούν από τα σαρκοφάγα, να ξεγελάσουν τον εχθρό ή όποτε τα αρσενικά πρέπει να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά.
Πιο εντυπωσιακή από τις αλλαγές χρωμάτων είναι η αρσενική Χειλού (Cheilinus) που ζει στα ανοιχτά της Νέας Γουινέας. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η αρσενική χειλού αλλάζει χρώματα και χορεύει μέσα στα νερά προσπαθώντας να προσελκύσει τη θηλυκή με τη λάμψη που της χαρίζουν τα χρώματα τύπου «νέον». Αυτό κρατάει περίπου μία ώρα και γίνεται τότε που αρχίζει να πέφτει ο ήλιος. Έπειτα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το αρσενικό ησυχάζει αποκτώντας και πάλι πιο διακριτικές αποχρώσεις.
Το δακτυλιωτό χταπόδι (Hapalochlaena lunulata) που ζει στον Ειρηνικό και στον Ινδικό Ωκεανό είναι καλά καμουφλαρισμένο, αλλά όταν αισθάνεται να απειλείται εμφανίζονται λαμπεροί μπλε δακτύλιοι πάνω σ’ όλο του το σώμα. Η ταχύτατη αλλαγή χρώματος συμβαίνει όταν οι μύες χαλαρώνουν με αποτέλεσμα να γίνονται ορατοί οι δακτύλιοι. Τα βακτήρια μέσα στους σιελογόνους αδένες του χταποδιού παράγουν ένα θανάσιμο κοκτέιλ το οποίο μεταξύ άλλων περιέχει και τετροδοτοξίνη. Η τετροδοτοξίνη είναι νευροτοξίνη που εμποδίζει τα εγκεφαλικά σήματα να φτάσουν στους μυς του θύματος. Το αποτέλεσμα είναι η ολοκληρωτική παράλυση.
Η μπλόφα και η απάτη με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου κάνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για τα ζώα που ζουν στον κοραλλιογενή ύφαλο. Τα χρώματα και τα σχήματα του ανοιχτοκόκκινου ιππόκαμπου (Hippocampus bargibanti) ταιριάζουν με αυτά του ροζ κοραλλιού δημιουργώντας έτσι μια τέλεια μεταμφίεση και αυτό το χρώμα παίρνει όταν πρέπει να ξεγελάσει τους εχθρούς του. Ο ιππόκαμπος-νάνος της νοτιοανατολικής Ασίας έχει μήκος μόλις δυο εκατοστά, οι κόμποι του δέρματός του μοιάζουν με τους πολύποδες των κλάδων του κοραλλιού και αποφεύγει τα σαρκοφάγα του κοραλλιογενούς ύφαλου χάρη στην ικανότητά του να μοιάζει με τα ροζ κοράλλια Muricella. Είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένος ώστε ανακαλύφθηκε όταν βιολόγοι μελετώντας στο εργαστήριό, για άλλους λόγους, ένα κοράλλι Muricella, είδαν τον μικροσκοπικό ιππόκαμπο να κοιτάζει πίσω από ένα κλαδί του κοραλλιού.
