Ο Σεµπάστιαν Φίτσεκ όταν δεν γράφει τα µυθιστορήµατά του, τα οποία γίνονται µπεστ σέλερ, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει συµπεριφορές.
Φωτογραφία Γιώργος Κονταρίνης/Eurokinissi
«Γιατί σας αρέσει να ταλαιπωρείτε τους ψυχοθεραπευτές και τους ψυχιάτρους στα βιβλία σας;» τον ρωτάω στη συνάντηση που είχαµε στο Public του Συντάγµατος. «∆εν έχω θέµα µαζί τους, απλώς είναι οι ενδιάµεσοι για την κατανόηση των µυστηρίων του ανθρώπινου νου» απαντά χαµογελώντας. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο και λέει: «Το πρωί σχεδιάζαµε µε τη σύζυγό µου να έρθουµε για πολυήµερες διακοπές στην Ελλάδα. Και ποιος ξέρει, ίσως ένα από τα επόµενα βιβλία µου να διαδραµατίζεται εδώ». Μέχρι τότε βρίσκεται σε συζητήσεις για την κινηµατογραφική µεταφορά της «Θεραπείας» αλλά και την τηλεοπτική µεταφορά της «Θέσης 7Α», του βιβλίου του που πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις Eκδόσεις ∆ιόπτρα.
Η αγάπη σας για το σασπένς ξεκίνησε από τις αφηγήσεις του πατέρα σας όταν ήσασταν παιδί;
Εκείνος μου έδωσε την έμπνευση. Ο πατέρας µου ήταν καθηγητής και όταν ήµουν µικρός µου µιλούσε πολύ για υποθέσεις άλυτων εγκληµάτων στη Γερµανία. Επίσης µου διάβαζε έργα του Εντγκαρ Αλαν Πόε, τα οποία µε επηρέασαν πολύ. Το ενδιαφέρον µου για τον ανθρώπινο νου αναπτύχθηκε αρκετά αργότερα, µε αφορµή την περιπέτεια υγείας ενός φίλου µου ο οποίος είχε πολύ σοβαρή ψυχική διαταραχή. Εκείνος υπήρξε η αφορμή να καταλάβω ότι δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο.
Αληθεύει ότι το πρώτο σας βιβλίο, «Η θεραπεία», το οποίο έγινε µπεστ σέλερ, απορρίφθηκε από αρκετούς εκδότες;
Είχα στείλει το βιβλίο σε δεκαπέντε εκδότες στη Γερµανία. Οι δεκατρείς το απέρριψαν και οι δύο δεν έχουν απαντήσει έως σήµερα. Για να είµαι απόλυτα ειλικρινής είχα στείλει το προσχέδιο, για το οποίο ήµουν πολύ περήφανος, αλλά προφανώς χρειαζόταν δουλειά, οπότε είχαν δίκιο που δεν το εξέδωσαν. Αυτό που µου είπαν βέβαια ήταν ότι δεν υπήρχε χώρος στην αγορά του βιβλίου για έναν Γερµανό συγγραφέα ψυχολογικού θρίλερ. Σε αυτό είχαν άδικο.
Τα βιβλία σας θυµίζουν βόλτα µε το τρενάκι του τρόµου. Χαρακτηρίζονται από έντονο σασπένς από την πρώτη µέχρι την τελευταία σελίδα.
Ο Στίβεν Κινγκ λέει ότι υπάρχουν δύο ειδών συγγραφείς θρίλερ. Εκείνοι που χειρίζονται ταχύπλοο και αναπτύσσουν αµέσως ταχύτητα και οι άλλοι που κυβερνούν κρουαζιερόπλοιο, το οποίο ανεβάζει σταδιακά ταχύτητες, όµως όταν βρεθεί στον ωκεανό κανείς δεν µπορεί να το σταµατήσει. Ο ίδιος λέει ότι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και σύµφωνα µε τη θεωρία του εγώ ανήκω στην πρώτη. Αυτό είναι το στιλ γραφής µου από την αρχή˙ ακόµη κι αν ήθελα, δεν θα µπορούσα να το αλλάξω.
Έχετε τον πλήρη έλεγχο των ηρώων σας;
Στις πρώτες 80 σελίδες κάθε βιβλίου που γράφω προσπαθώ να αναπτύξω τους χαρακτήρες και το πλαίσιο. Πάντα όµως κάτι συµβαίνει ξαφνικά. Οι ήρωες αποκτούν δική τους υπόσταση και κάνουν ό,τι θέλουν. Κι εγώ απλώς τους παρακολουθώ. Κάθε βιβλίο είναι ένα ταξίδι. Το πιο συναρπαστικό ταξίδι για µένα είναι στα µυστήρια του ανθρώπινου νου. Είναι σαν τη βαθιά θάλασσα. Ολοι ξέρουν πού βρίσκεται, όµως λίγοι από µας έχουν βρεθεί εκεί.
Στους ήρωές σας που ξεπερνούν τα ηθικά όρια συµβαίνουν περίεργα ατυχήµατα. Υπάρχουν φορές που νιώθετε µικρός θεός ο οποίος απονέµει κοσµική δικαιοσύνη;
Το απόλυτα µη ρεαλιστικό µέρος ενός θρίλερ είναι η ευτυχής έκβαση, γιατί στην πραγµατική ζωή αυτό δεν είναι εφικτό. Αυτές τις µέρες η αστυνοµία του Βερολίνου ψάχνει τα ίχνη ενός 15άχρονου κοριτσιού που εξαφανίστηκε µυστηριωδώς. Η είδηση αυτή µε έχει επηρεάσει πολύ ως πατέρα τριών παιδιών. Αν αυτό το γεγονός ήταν η υπόθεση ενός βιβλίου µου, θα είχα τη δυνατότητα να αλλάξω την πραγµατικότητα και να τη φέρω πίσω, να κατανοήσω και να κάνω και τους άλλους να κατανοήσουν. Γι’ αυτό γράφω αυτές τις ιστορίες, λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά για µένα.
Η συγγραφή είναι ο τρόπος σας να αντιµετωπίζετε τον φόβο του θανάτου;
Ακριβώς! Και το ίδιο συµβαίνει και µε τους αναγνώστες. ∆ιαβάζοντας ένα βιβλίο αυτού του είδους επιλέγουν την ασφαλή µέθοδο αντιµετώπισης του φόβου αυτού. Λειτουργεί σαν κάθαρση. Στο τέλος, όταν έχει λυθεί το πρόβληµα, επιστρέφουν το βιβλίο στο ράφι έχοντας ξανακερδίσει την ισορροπία τους στην πραγµατική ζωή.
Πότε κλονίζονται οι ισορροπίες µας;
Όταν αντιλαµβανόµαστε ότι η ζωή µας είναι πεπερασµένη. Λένε ότι θα πρέπει να ζεις την κάθε µέρα σου σαν να είναι η τελευταία. Ωστόσο δεν µπορείς κάθε µέρα να σκέφτεσαι τον θάνατο. Προσωπικά αν το έκανα αυτό θα έπαιρνα άλλα εκατό κιλά γιατί θα έτρωγα κάθε γεύµα σαν να ήταν το τελευταίο µου. Οπότε δεν είναι καλή ιδέα.
Το βιβλίο που γράφετε τώρα έχει ήρωα έναν αναλφάβητο Γερµανό. Με εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γερµανία έχει επτά εκατοµµύρια αναλφάβητους.
Κι εγώ εξεπλάγην όταν το έµαθα. Πρόκειται για Γερµανούς που είτε για ψυχολογικούς λόγους είτε λόγω προβληµάτων µάθησης, για τα οποία κανείς δεν τους βοήθησε, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο. Στην πλειονότητά τους πρόκειται για ανθρώπους που µπορούν να διαβάσουν µικρές προτάσεις, όχι όµως παραγράφους. ∆ύο εκατοµµύρια από αυτούς δεν µπορούν να διαβάσουν καθόλου. Οι περισσότεροι αναπτύσσουν µεθόδους ώστε κανείς να µην τους καταλάβει. Ο ήρωας του νέου µου βιβλίου είναι ένας αναλφάβητος σερβιτόρος ο οποίος αναγκάζεται να θυµάται οτιδήποτε του λένε, γιατί δεν µπορεί να το σηµειώσει. Το θέµα αποκαλύπτεται όταν του δίνεται προαγωγή, την οποία εκ των πραγµάτων δεν µπορεί να δεχτεί.
INFΟ
Το βιβλίο του Σεμπάστιαν Φίτσεκ «Η θέση 7Α» (μετάφραση Δέσποινα Κανελλοπούλου) κυκλοφορεί από τις Eκδόσεις Διόπτρα
