Άμα σας ρωτήσει κανείς τι είναι μιντιακή χούντα, δώστε του το χθεσινό παράδειγμα: Να έχεις σε μία μέρα 80 νεκρούς και 8.000 κρούσματα από τον κορονοϊό και τα ΜΜΕ της χώρας σου να μιλάνε για… την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα που έθεσε ο έλληνας πρωθυπουργός στον βρετανό ομόλογό του.
Σαν φάρσα.
Γιατί το πραγματικό αίτημα έχει τεθεί 40 χρόνια πίσω, από κανονικό, φερέγγυο πρόσωπο -την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη- με κάθε επισημότητα και με μεγάλη επιμονή. Όχι από μία πολιτική καρικατούρα τη στιγμή που πιέζεται από παντού.
Η πανδημία στην Ελλάδα θερίζει. Πρώτη χώρα σε νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ευρώπη. Οι οικογένειες δεν ξέρουν πώς να βγάλουν τον μήνα με την ακρίβεια. Φόβος. Φτώχεια. Αδυναμία. Ο ακροδεξιός υπουργός «αναπτύξεως» άρχισε να βρίζει τον κόσμο: «Μη σώσετε και εμβολιαστείτε» προχθές. «Είστε αχάριστοι» σήμερα.
Ζόφος.
Τι σκαρφίστηκαν λοιπόν οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου; Τα Μάρμαρα. Μα, τα Μάρμαρα; Ναι, γιατί ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Άρχισαν λοιπόν να τηλεφωνούν στα εξαγορασμένα ΜΜΕ τους, είπαν στους υπάλληλούς τους «κοίτα, ο Κυριάκος θα θέσει θέμα επιστροφής των Μαρμάρων, κάν’ το πρώτο θέμα, ξέρεις…» και η δημοσιογραφική μπανανία έκανε υπόκλιση και υπάκουσε για άλλη μία φορά.
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα. Που γίνονται επικοινωνιακός αντιπερισπασμός ενός παρηκμασμένου και ανίκανου πρωθυπουργού.
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα. Που δίπλα τους φυτρώνουν οι ελιές που ο πρωθυπουργός θα τις μαζέψει, θα τις βάλει σε ακριβά μπουκαλάκια και θα τις πουλάει -πανάκριβα, λέει- στους τουρίστες.
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα που κακιά σκουριά πιάνει. Και απάτη πιάνει. Και πιάνει κι ένας εσμός αθλίων και ηλιθίων που έκανε μπίζνα του μια χώρα.
Σαν σήμερα, μια χούφτα φοιτητές κι άλλη μια χούφτα εργάτες έσωσαν την τιμή της δημοκρατίας μέσα στη Χούντα. Εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά… ό,τι απέμεινε ύστερα από δεκαετίες αγώνα, και εκφυλισμού, και ξανά αγώνα, και κόπων, και δημοκρατίας, και πισωγυρισμάτων, και νίκης του λαού, και νίκης των λίγων ισχυρών, και ξανά, και ξανά.
Μία αέναη πάλη του καλού και του κακού αυτή η χώρα. Του δίκιου και της αδικίας. Ξέρετε γιατί μισούν την επέτειο του Πολυτεχνείου τόσοι πολλοί; Γιατί αυτή η μέρα τούς θυμίζει αυτό που τις άλλες μέρες προσπαθούν να ξεχάσουν: Ότι βαθιά μέσα στη σκ@τένια τους ψυχή, ήταν και είναι με τον οδηγό του τανκ και όχι με τον αγωνιζόμενο άνθρωπο στα κάγκελα.