Το εκλογικό αποτέλεσµα στη Γαλλία πυροδότησε έντονη συζήτηση και στη χώρα µας, η οποία όµως πολλές φορές από σκοπιµότητα τείνει να αγνοεί ορισµένα αντικειµενικά δεδοµένα.
∆εδοµένο 1ο: Το κόµµα της Λεπέν για µία ακόµη φορά ενισχύθηκε, ενώ ήταν πρώτο σε ψήφους και στους δύο γύρους. Συνεχίστηκε µια πορεία συντηρητικοποίησης στη γαλλική κοινωνία, που µετράει ήδη πολλά χρόνια και όχι µόνο δεν ανακόπτεται, αλλά παίρνει µεγαλύτερη ώθηση από τα διάφορα «αντιακροδεξιά» µέτωπα που συγκροτούνται από τις άλλες δυνάµεις του συστήµατος σε διάφορες εκλογικές διαδικασίες, αφού το κόµµα της Λεπέν τα αξιοποιεί για να εµφανίζεται ως η µοναδική αντιπολίτευση, ακόµη και ως δύναµη που «φοβίζει το σύστηµα». Και αυτό τη στιγµή που µεγάλα συστηµικά ΜΜΕ τη στήριξαν, ενώ οι ίδιοι οι φορείς του γαλλικού κεφαλαίου ξεκαθάρισαν ότι δεν έχουν πρόβληµα µε το ενδεχόµενο να κυβερνήσει, όπως επιβεβαιώνει άλλωστε και το παράδειγµα της Μελόνι στην Ιταλία.
∆εδοµένο 2ο: Η παράταξη του «Μητσοτάκη της Γαλλίας» Μακρόν γλίτωσε τη συντριβή και αναδείχθηκε δεύτερη δύναµη στη νέα εθνοσυνέλευση µε τη στήριξη και του Νέου Λαϊκού Μετώπου, ενώ συµµετέχει στα παζάρια για την επόµενη κυβέρνηση. Λειτούργησε δηλαδή η µέθοδος του βολικού «µπαµπούλα» προκειµένου να «ξεπλυθεί» µια κυβέρνηση η πολιτική της οποίας έχει βγάλει εκατοµµύρια στους δρόµους τα τελευταία χρόνια, που τσακίζει εργατικά δικαιώµατα (βλ. συνταξιοδοτικό) παρακάµπτοντας το κοινοβούλιο, ψηφίζει σκληρά αντιµεταναστευτικά νοµοσχέδια µαζί µε τη Λεπέν, έχει εφαρµόσει ακραία καταστολή ενάντια σε διαδηλωτές και βεβαίως πρωτοστατεί στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο στην Ουκρανία, πιέζοντας ακόµη και για άµεση εµπλοκή των χωρών της ΕΕ µε στρατεύµατα.
∆εδοµένο 3ο: Η λεγόµενη «Αριστερά» που κέρδισε τις περισσότερες έδρες (επίσης µε τη στήριξη του Μακρόν) δεν είναι παρά µια συνεργασία της δοκιµασµένης και αµαρτωλής σοσιαλδηµοκρατίας και οπορτουνιστικών κοµµάτων που της δίνουν αριστερό άλλοθι. ∆υνάµεων δηλαδή που έχουν κυβερνήσει ξανά και ξανά στη Γαλλία και κάθε φορά έχουν διαψεύσει τις ελπίδες που είχαν καλλιεργήσει προηγουµένως στον λαό, συµβάλλοντας στην περαιτέρω συντηρητικοποίηση. Ανάµεσα στους βουλευτές που εξέλεξε είναι και ο πρώην πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, γνωστός στη χώρα µας από την περίοδο της τρόικας και των βάρβαρων µνηµονίων. Το ίδιο το πρόγραµµά της σε τίποτε δεν αµφισβητεί τους στόχους κερδοφορίας του κεφαλαίου, τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ («πράσινη» µετάβαση, ΚΑΠ, Σύµφωνο Σταθερότητας κ.λπ.), ενώ δεσµεύεται για τη συνέχιση της παροχής όπλων στο καθεστώς Ζελένσκι. Ολα αυτά αφήνουν το περιθώριο στη Λεπέν να δηµαγωγεί πάνω στα οξυµένα λαϊκά προβλήµατα που δηµιουργεί η ακολουθούµενη πολιτική.
Εχοντας τα παραπάνω στο µυαλό µας γίνεται αντιληπτό ότι τίποτε ελπιδοφόρο για τον λαό δεν προµηνύουν τα σενάρια «αντιγραφής» της πείρας του γαλλικού µετώπου της σοσιαλδηµοκρατίας. Είναι άλλωστε οξύµωρο να διατείνονται ότι θα φράξουν τον δρόµο στην ακροδεξιά δυνάµεις όπως το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε µαζί µε τον Καρατζαφέρη ή ο ΣΥΡΙΖΑ που συγκυβέρνησε µε τον Καµµένο. Ο µόνος που ίσως έχει κάτι να προσδοκά από τέτοια παζάρια είναι το ίδιο το σύστηµα, που ενδιαφέρεται να έχει στη διάθεσή του µια εναλλακτική κυβερνητική λύση για όταν κριθεί ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν «τραβάει» πια.
Στην Ελλάδα, όµως, υπάρχει µια υπολογίσιµη δύναµη, το ΚΚΕ, το οποίο εκφράζει σε πολιτικό επίπεδο το ρεύµα αµφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, που υπάρχει και ενισχύεται. Που δεν παζαρεύει τη δύναµη που του δίνει ο λαός για µερικές καρέκλες αντιλαϊκής διαχείρισης, αλλά την καταθέτει στους αγώνες του, όπως γίνεται και αυτές τις µέρες σε όλη τη χώρα για να µπαίνουν εµπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και να κερδίζονται κατακτήσεις. Που δηµιουργεί αντισώµατα στην καταστροφική για τον λαό αναµονή «σωτήρων» και από σήµερα παλεύει για να κερδίζει έδαφος η προοπτική των ριζικών αλλαγών που απαιτούνται ώστε να ζήσουµε βάσει των δυνατοτήτων της εποχής σε µια κοινωνία χωρίς εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, µε τον ίδιο τον λαό στην εξουσία. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα στην Ελλάδα, τη Γαλλία και όλη την Ευρώπη.