Το «Μουσικό Κουτί» αυτής της εβδομάδας ήταν αφιερωμένο στον πόλεμο της Ουκρανίας. Πάνω από 45 τραγουδιστές και συνθέτες τραγούδησαν με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για τους άμαχους και τους πρόσφυγες της Ουκρανίας.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έστειλε τον δικό του χαιρετισμό από το σπίτι του. Τα όσα είπε μας κάνει να αναρωτιόμαστε για την μνήμη και την επιλεκτική ευαισθησία του.
Μετά, την Καλομοίρα στο Ηρώδειο, το 2004, ο συνθέτης, μάλλον, έχει αρχίσει να μπερδεύει την πολιτική αντίληψη των καταστάσεων με την προπαγάνδα.
Για τον κύριο Σαββόπουλο οι άνθρωποι πρέπει να ενηλικιωθούν και να μην είναι αιώνιοι έφηβοι. Επίσης, «πρέπει να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών». Έστω, και καθυστερημένα ο Σαββόπουλος συνειδητοποίησε πως πρέπει να πρέπει να παίρνουμε ξεκάθαρη θέση στους δήμιους της ιστορίας, μόνο που άργησε αρκετά χρόνια να «ενηλικιωθεί» κι ο ίδιος.
Χρωστάει λίγη ευαισθησία ο κύριος Σαββόπουλος από το 1999 και τους ΝΑΤοικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, το 2003 και τον πόλεμο του Ιράκ και άλλα που μαζεύονται ή όπως λέει κι ο Κώστας Βάρναλης «Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»!!
Συγκεκριμένα η δήλωση του
«Τι μας φέρνει κοντά απόψε, στην εκπομπή του Νίκου, τόσους πολλούς, λες και ήτανε διαδήλωση; Κάποιος θυμός; Κάποια οργή; Όχι, μας φέρνει απλούστατα η συγκίνηση για τον πανέμορφο λαό της Ουκρανίας και για τη γενναία ηγεσία του. Ζητάμε να σταματήσει αυτός ο Αρμαγεδδών. Διότι όπως όλοι, αγαπούμε κι εμείς την Ειρήνη, τον Άνθρωπο. Και οφείλουμε σαν ενήλικες που είμαστε –και όχι σαν «αιώνιοι έφηβοι», κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ–, σαν ενήλικοι λοιπόν, οφείλουμε κάθε φορά να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της Ειρήνης, του Ανθρώπου, των Λαών. Όσο για την ηγεσία του Κρεμλίνου, αποδείχτηκε εντέλει, χωρίς να το ξέρει, σε τρομερή μάγισσα. Πώς τα κατάφερε και έκανε ένα λαό, τον Ουκρανικό, ήρωα επικών διαστάσεων. Οι Ουκρανοί, όπως όλοι μας δηλαδή, κοίταζαν τη ζωούλα τους, τις δουλειές τους, την οικογένειά τους – και ξαφνικά απέκτησαν επική συνείδηση. Διότι μόνο με ψυχολογία έπους μπορείς να πας και να πεθάνεις γι’ αυτά τα υψηλά πράγματα, που όμως είναι και πολύ απτά, και λέγονται «πατρίδα», «ελευθερία», «δημοκρατία». Καλή είναι η ευημερία, καλή είναι και η σχετική ξεγνοιασιά της. Αλλά φαίνεται πως την κρίσιμη στιγμή ο δρόμος που σώζει τον κόσμο είναι πάντα ο ίδιος και είναι ένας: η θυσία. Η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας. Μη σιωπήσετε. Ακολουθήστε το δρόμο της καρδιάς σας. Βοηθήστε όπως μπορεί ο καθένας τους Ουκρανούς. Είναι το δικό τους θυσιασμένο αίμα τώρα που έρχεται να σώσει αυτό που κανένας ποτέ, κανένας ολοκληρωτισμός, δεν θα καταφέρει να νικήσει: το μεγαλείο της ζωής. Προσκυνώ την Ουκρανία, σκύβω το κεφάλι και ψέλνω μαζί της».
