Το ραντεβού με τη Σάσκια Χίπε έγινε τη μέρα που ο ουρανός έσταζε στάχτη. «Κρύφτηκε ο ήλιος, δεν πιστεύω στα μάτια μου», ήταν τα πρώτα λόγια της 27χρονης Γερμανίδας.
Οι καραβοκύρηδες στη Μαρίνα Ζέας στραβολαίμιαζαν για να χαζέψουν την πανύψηλη (1μ86) και πανέμορφη ΜVP του πρωταθλήματος βόλεϊ και θριαμβεύτρια του Challenge Cup, αλλά η ίδια είχε μάτια μόνο για το γαλάζιο της θάλασσας. «Εδώ είμαι ευτυχισμένη», ομολόγησε, αγκαζέ με τη σκυλίτσα της τη Μπέρνι. Και έπιασε το νήμα από την αρχή.
Στα 17 μου, με θεωρούσαν παιδί θαύμα. Επαιζα ήδη βασική στην Εθνική ομάδα και όλα μου πήγαιναν καλά και εύκολα. Δεν σκοτιζόμουν όμως πολύ για το βόλεϊ. Με ένοιαζε να περνάω καλά. Όταν πήρα μεταγραφή στη Δρέσδη, το περιβάλλον ήταν ανταγωνιστικό. Ζούσα για πρώτη φορά μόνη και δεν γνώριζα κανέναν. Πήρα μεταγραφή για την Ιταλία, που ήταν το όνειρό μου, αλλά ούτε εκεί ούτε στην Τσεχία αισθανόμουν άνετα. Ξαναβρήκα τον εαυτό μου το καλοκαίρι του 2013, όταν κέρδισα ευρωπαϊκό μετάλλιο με την Εθνική Γερμανίας και επέστρεψα στην πατρίδα μου, για να παίξω στη Σβερίν. Αλλά τότε…
-…ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός.
Ήταν τραγικό αυτό που συνέβη. Ξύπνησα από το χειρουργείο και μου είπαν ότι το γόνατό μου ήταν εντελώς κατεστραμμένο. Ρώτησα με αγωνία τον γιατρό αν θα ξανάπαιζα βόλεϊ και εκείνος απάντησε ότι δεν μπορούσε να υποσχεθεί. Η αποκατάσταση κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο και ευτυχώς κύλησε ομαλά. Αλλά η ομάδα πήρε άλλη παίκτρια στη θέση μου. Την επόμενη σεζόν έπαιξα ελάχιστα. Και έφτασα στο ναδίρ.
-Σκέφτηκες να σταματήσεις το βόλεϊ;
Ναι, το ομολογώ. Ευτυχώς ξανασυνάντησα τον πρώτο μου προπονητή, ο οποίος με είχε βοηθήσει πολύ. Γύρισα στο σπίτι μου στο Πότσνταμ και ξεκίνησα από την αρχή. Εκείνη τη χρονιά, 2015-6, αναζωογονήθηκα.
-Τότε ήρθε και η πρώτη πρόταση από τον Ολυμπιακό.
Είπα δύο φορές «νάιν», αλλά το επόμενο καλοκαίρι, μέχρι που έριξα μια πρώτη ματιά στους χάρτες. Χμμμ, δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά, σκέφτηκα. «Όλοι οι ξένοι παίκτες ερωτεύονται την Ελλάδα», με διαβεβαίωσε ο άνθρωπος που με υποδέχθηκε. Αλλά δεν χρειαζόταν να πει πολλά. Εγώ κοίταζα από το παράθυρο του αυτοκινήτου και ήμουν ήδη ξετρελαμένη. Έβλεπα αυτό που ονειρευόμουν σε όλη μου τη ζωή. Ήλιο, θάλασσα, κοκκοφοίνικες, καλοκαιρινή διάθεση.
–Υπάρχουν αθλητές που παίζουν καλύτερα όταν αισθάνονται καλύτερα.
Έτσι είμαι και εγώ. Τελευταία ξαφνιάζω και τον εαυτό μου, με την απόδοσή μου. Θα μπορούσα να πάω αλλού, με καλύτερα λεφτά. Αλλά δεν θα ήμουν ευτυχισμένη. Θα φαινόταν και στο γήπεδο αυτό.
Σχεδόν όλα τα άρθρα που βρήκα δημοσιευμένα στο διαδίκτυο μιλούσαν όχι για τις ικανότητές σου στο βόλεϊ, αλλά για τα κάλλη σου. Συγγνώμη, δεν σε ενοχλεί αυτό;
-Προσπαθώ να μη παίρνω στα σοβαρά όσους το παρακάνουν. Στη Γερμανία, το πολύ πολύ να σου πουν «είσαι ωραία». Εδώ έρχονται και παιανίζουν, ότι είμαι η βασίλισσα του Πειραιά, η θεά και τέτοια. Μου αρέσει φυσικά, αλλά το βρίσκω υπερβολικό και δεν ξέρω πώς να το αντιδράσω. Φροντίζω να είμαι ευγενική.
–Οι περισσότεροι σε ξέρουν μόνο από τις φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Instagram.
Φοβάμαι ότι αυτές προσφέρουν μία εντελώς στρεβλή εικόνα. Μου αρέσει φυσικά να περνάω καλά και να ανεβάζω τις φωτογραφίες που με κολακεύουν. Αλλά δεν είναι αντιπροσωπευτικές της προσωπικότητάς μου. Δεν είμαι εγώ αυτή. Στο σπίτι κυκλοφορώ όλη μέρα με αθλητικά. Η αδελφή μου έκανε ένα πάρτι με 50 άτομα όταν έφευγε για σπουδές στη Βραζιλία, αλλά εγώ σκεφτόμουν ότι καλά καλά δεν έχω 50 φίλους για να καλέσω.
-Ποια είναι λοιπόν η πραγματική Σάσκια;
Προσπαθώ να κατανοήσω τους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει να κατακρίνω κανέναν. Δεν πρόκειται να μπλεχτώ σε καυγά και να βάλω τις φωνές. Μισώ το κουτσομπολιό και τη χαζοκουβέντα. Απεχθάνομαι τους διπρόσωπους ανθρώπους που είναι όλο βιτρίνα, αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει αφοσίωση. Δεν μου αρέσουν οι εντυπωσιακές χειρονομίες. Πετάω από χαρά εάν κάποιος μου χαρίσει ένα απλό λουλούδι. Οι άνθρωποι που συμπαθώ είναι αυτοί που προσέχουν και φροντίζουν τον άλλον.
–Αν είχες ένα πτυχίο, τι θα ήταν αυτό;
Ψυχολογίας. Το χειρότερό μου, είναι όταν δεν μπορώ να καταλάβω τον άλλον. Τα πάντα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Δεν συμπαθώ τους ανθρώπους που κρατούν όλες τις πόρτες ανοιχτές μόνο και μόνο για να μη πληγώσουν κανέναν. Υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας στον κόσμο.
–Σου αρέσει να περνάς ώρες μόνη σου;
Πάρα πολύ. Θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, να καταλάβω τις σκέψεις μου, τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου. Και να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Σε πολλούς φαίνεται περίεργο, που κάθε μέρα πηγαίνω για φαγητό μόνη μου. Με θεωρούν φρικιό. Και τι να κάνω δηλαδή; Να μείνω μέσα; Και πώς θα γνωρίσω ανθρώπους, μέσα στο σπίτι; Δεν με νοιάζει, τι θα πει ο κόσμος.
-Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που σου έχει συμβεί στα δύο χρόνια σου στην Ελλάδα;
Χμμμ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι. Ίσως ότι μπήκαν διαρρήκτες στο σπίτι μου. Δεν βρήκαν κάτι πολύτιμο, βέβαια. Κάτι παπούτσια και άλλες βλακείες έκλεψαν. Ως μικρό παιδάκι, είχα πολλές φοβίες. Μία από αυτές η μοναχική ζωή. Να όμως, που κλείνω 10 χρόνια στο δικό μου σπίτι.
-Είσαι Βερολινέζα, σωστά;
Δεν έχω έρωτα με τη Γερμανία. Αλλά την πόλη μου τη λατρεύω. Να, δες το τατουάζ που έχω στα χέρια. «Μπορείς να με πάρεις από το Βερολίνο, αλλά δεν γίνεται να βγάλεις το Βερολίνο από μέσα μου». Ταξίδευα στην Ασία ή στην Αμερική και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψω στο σπίτι μου. Να σου πω όμως κάτι παράξενο; Προτιμώ πια την Αθήνα. Δεν περίμενα να συμβεί αυτό. Μου φαίνεται σουρεαλιστικό και απίστευτο.
-Δεν έχει αμμουδιές και λιακάδα το Βερολίνο.
Η παραλία είναι το αγαπημένο μου μέρος. Θα μπορούσα να μείνω εκεί όλο το 24ωρο. Στα όνειρά μου είμαι με μια παρέα γύρω από τη φωτιά δίπλα στη θάλασσα, με κάποιον να παίζει κιθάρα. Μόλις επέστρεψα από την Κούβα, που έχεις τις καλύτερες παραλίες στον κόσμο.
–Όχι ότι η Ελλάδα υστερεί ιδιαίτερα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ηρεμία. Περισσότερο στην πόλη βέβαια, παρά στην ακροθαλασσιά. Δεν είχα προσέξει τον θόρυβο, μέχρι που γύρισα από την Πάρο και κατάλαβα τη διαφορά. Είναι αδύνατο ακόμα και να αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή των γονιών μου, χωρίς να με διακόψει κάποιο λεωφορείο ή μηχανάκι! Ούτε την πολλή ησυχία μπορώ, πάντως. Έτσι είμαι εγώ, αισθάνομαι τα πάντα στο 100%. Τη μία στιγμή είμαι το πιο ευτυχισμένο κορίτσι στον κόσμο, την επόμενη το πιο λυπημένο.
–Πες μου ένα στοιχείο που συμπαθείς στον Έλληνα και κάτι που αντιπαθείς.
Μου αρέσει που είναι όλοι τόσο φιλικοί. Ακόμα και στο Βερολίνο, το απότομο φέρσιμο δεν είναι κακία, αλλά αντανακλαστικό. Θα ήθελα όμως να έχουν οι Έλληνες έστω 10 τοις εκατό από τη γερμανική νοοτροπία. Να θυμούνται ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω τους. Μίλα όσο θέλεις στον δρόμο, αλλά μη μπλοκάρεις την έξοδο. Μη με σπρώχνεις όταν χρειάζεσαι χώρο. Ζήτα μία συγγνώμη. Επειδή δεν μου αρέσει να με αγγίζουν, το σούπερ μάρκετ δοκιμάζει την υπομονή μου. Πάντως, δεν έχει συμβεί να με αντιμετωπίσουν με αναίδεια επειδή είμαι Γερμανίδα. Αντίθετα, υπήρξε υπάλληλος σε κατάστημα παπουτσιών που αρνήθηκε να με εξυπηρετήσει επειδή ήταν Παναθηναϊκός, χα χα!
–Πολλοί μπασκετμπολίστες μου έχουν εξομολογηθεί ότι δεν έχουν μέρος να κρυφτούν.
Α, εμένα μου αρέσει που είμαι ψηλή. Θα προτιμούσα να είμαι 2 μέτρα, παρά μικρόσωμη. Κι ας με κοιτάζουν σαν να είμαι από άλλον πλανήτη. Πολλοί απορούν που φοράω τακούνια, αλλά εμένα με βοηθάνε να νιώσω γυναίκα. Στο Βερολίνο μπορούσα να κυκλοφορώ όλη μέρα με σπορ ρούχα, αλλά εδώ είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι βέβαια σαν την Ιταλία, όπου πρέπει να φοράς Γκούτσι και μακιγιάζ ακόμα και για να κατεβάσεις τα σκουπίδια! Και τους άντρες, δίμετρους τους θέλω. Τους κοντούς δεν τους βρίσκω ελκυστικούς.
–Πού θα βρίσκεσαι σε 5-10 χρόνια;
Ελπίζω ότι θα έχω φτιάξει οικογένεια, με κάποιον άνθρωπο που θα αγαπώ 100 τοις εκατό. Εάν νιώσω 99%, δεν πρόκειται να τον παντρευτώ. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι το διαζύγιο. Είμαι συναισθηματική και δεν θα αντέξω τόσο πόνο. Το μόνο άλλο που τρέμω, είναι μη βρεθώ κάποτε σε αναπηρικό καροτσάκι.
–Πώς αλλιώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Αποφασιστική. Ξέρω πάντοτε τι θέλω. Γεμάτη αυτοπεποίθηση, αν και δεν ήμουν πάντοτε έτσι. Λίγο τρελή. Και γεμάτη κατανόηση. Μπορώ να δεχθώ την κριτική και να δώσω συμβουλές, άσχετα αν εγώ η ίδια αποφεύγω να τις τηρώ!
-Τον επίλογο τον αφήνω σε σένα.
Τις Κυριακές κατεβαίνω για πρωινό εδώ στη Μαρίνα Ζέας, κοιτάζω τη θάλασσα και τις κόκκινες σημαίες και αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να γίνω πρέσβειρα αυτής της χώρας, με ισόβιο συμβόλαιο! Σκέφτομαι μάλιστα να χτυπήσω ένα τατουάζ για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου. «Ανακάλυψα την Ελλάδα και η ψυχή μου ηρέμησε». Αισθάνομαι ότι έφτασα εκεί όπου ήταν γραφτό μου, για να νιώσω ευτυχισμένη.