«Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,/ πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ/ γένους οὔτε θηλυκοῦ/ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου… »
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που έφυγε η Κική Δημουλά. Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Φεβρουαρίου, 2020 και παντού διάβαζες για έρωτες που άνθισαν και έρωτες που δεν τα κατάφεραν. Και κάθε φορά που βλέπω ένα μικρό απόσπασμα από τα ποιήματα της ή έναν λόγο της σκέφτομαι πως εκείνος ή εκείνη που τον θυμήθηκε θα είναι ή χαρούμενος ή λυπημένος και, έτσι, γίνεται άνθρωπος δικός μου. Μα αυτό δεν είναι η ποίηση; Όλοι οι δικοί μας… «ξένοι» άνθρωποι.
Η Κική Δημουλά τελείωνε τα ποιήματα της με ένα συμπέρασμα, σαν μια υποψία αθανασίας, που ερχόταν να σφραγίσει την αγωνία της . Ίσως, έφταιγε η επιρροή της ποιήτριας από τον Καβαφικό λόγο, μα και πάλι, η ίδια δεν ήθελε να την λένε ποιήτρια. Όχι, από σεμνότητα, αλλά θεωρούσε την ποίηση μυστήριο μέγα, ακατάληπτο και ανικανοποίητο, που αλίμονο, αν το κατακτούσες.
Δεν ξέρω αν είναι από τις κορυφαίες μεταπολεμικές ποιήτριες και δεν νομίζω πως έχει και καμία σημασία. Είναι όμορφο, όμως, που παρατηρείς νέα παιδιά να γράφουν στα σχολικά τους σακίδια λέξεις και στιγμές μιας ποιήτριας που ήξερε να γεννάει εικόνες.
Σε όλους τους έρωτες, λοιπόν, που σήμερα θα ζήσουν και σε όλους τους έρωτες που δεν τα κατάφεραν…
Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός/ (Από Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)
Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.1
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.2
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων3,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα.