Στον αγώνα κατά των Γερμανών κατακτητών δόθηκαν πολλές μάχες και όλες ήταν γενναίες με τους Έλληνες να πολεμάνε το θηρίο του ναζισμού. Στις 4 έως τις 8 Μαρτίου του 1944 συνέβη μια μάχη, που έμελλε να δοθεί από τους κατοίκους μιας μικρής γειτονιάς, προάστιο του Πειραιά, την Νίκαια και να μείνει στην ιστορία ως Η Μάχη της Κοκκινιάς.
Τον 5ο χρόνο του, Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι δυνάμεις του Άξονα είχαν αρχίσει να αποσταθεροποιούνται και οι συνεχείς ήττες, που είχαν ξεκινήσει από το πρώτο μισό του 1943 υποχρέωναν την μεγαλύτερη πολεμική μηχανή να βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση. Οι Συμμαχικές Δυνάμεις πίεζαν όλο και περισσότερο με τους Γερμανούς να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Η ταπείνωση έφερε την οργή και το πάλαι ποτέ ισχυρό Τρίτο Ράιχ έμοιαζε γίγαντας με πήλινα πόδια, έτοιμος να καταρρεύσει.
Το πρωί του Σαββάτου, 4 Μαρτίου 1944, η πόλη της Κοκκινιάς δέχεται επίθεση από δύο πλευρές, από την Χωροφυλακή και τους ταγματασφαλίτες, επισήμως Τάγματα Ευζώνων, ευρέως γνωστά με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό Γερμανοτσολιάδες. Δωσίλογοι «Ράλληδες», όπου είχαν ιδρυθεί από την κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη, τον Απρίλιο του 1943 και συνεργάζονταν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Αυτές οι παραστρατιωτικές οργανώσεις σε συνεργασία με το σώμα των Χωροφυλακων, το οποίο το 1984 συγχωνεύθηκε με την Αστυνομία Πόλεων σε ενιαίο αστυνομικό σώμα υπό τη σύγχρονη ονομασία Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ.) ευθύνονταν για πολλές δολοφονίες αμάχων. Αυτές οι λεπτομέρειες μπορεί να μοιάζουν περίσσιες, αλλά σε έναν πόλεμο έχει σημασία, όχι, μόνο ποιοι πολέμησαν, αλλά και με ποιου το μέρος…
Την υπεράσπιση της Κοκκινιάς είχε αναλάβει το 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, με διοικητή τον Γιάννη Πισσανό, οι ΕΠΟΝίτες, ο ΕΑΜ και απλοί άνθρωποι που αντιστέκονταν. Στις 5 Μαρτίου η πλατεία Αγ. Νικολάου γεμίζει με κόσμο που φωνάζει έξω οι Γερμανοί από την Ελλάδα, είναι το πρώτο συλλαλητήριο, μετά από χρόνια. Στις 6 Μαρτίου, έρχεται βοήθεια από όλες τις περιοχές του Πειραιά. Κορυδαλλός, Πέραμα και η ευρύτερη περιοχή της Νίκαιας κλείνουν το λιμάνι και τους γύρω δρόμους. Η Κοκκινιά δέχεται οργανωμένη επίθεση από Ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και Γερμανούς, όμως δεν καταφέρνουν να πάρουν την πόλη. Όλο το βράδυ ο κόσμος είναι στους δρόμους και οι τοίχοι γεμίζουν συνθήματα λευτεριάς. Μια μέρα μετά, στις 7 Μαρτίου οι Γερμανοί με υπεράριθμες δυνάμεις χτυπούν οργανωμένα και καταλαμβάνουν τα κεντρικά σημεία. Ο κόσμος, αγνοώντας και την αριθμητική υπεροχή του εχθρού και τα οπλοπολυβόλα επιδίδεται σε ανταρτοπόλεμο που δεν αργεί να μετατραπεί σε μάχη σώμα με σώμα. Η επόμενη ημέρα, 8 Μαρτίου είναι η πιο δύσκολη, οι Γερμανοί μπαίνουν στα σπίτια ψάχνοντας κρυμμένους Ελασίτες. Λίγο, μετά το μεσημέρι, 300 αιχμάλωτοι οδηγούνται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Από αυτούς 37 θα εκτελεσθούν σε αντίποινα για την αντίσταση του ελληνικού λαού.
Αν ρωτήσεις κατοίκους της Νίκαιας, που τότε ήταν μωρά θα σου πουν για μια ιστορία που τους έλεγαν οι παππούδες τους για τον γίγαντα λοχαγό του ΕΛΑΣ Γιώργο Βογιατζή, όπου οι ταγματασφαλίτες κρέμασαν το σώμα του σε ένα δέντρο στη συμβολή των οδών Ιωνίας και Κασταμονής, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Θαρρώ, ακόμα, ανατριχιάζουν όσοι περνούν από αυτό το σημείο. Ο αστικός μύθος αναφέρει πως ένας νεαρός Γερμανός στρατιώτης βλέποντας την κορμοστασιά του Βογιατζή να αιωρείται στο δέντρο έβαλε τα κλάματα από το φόβο του. Δεν έχει σημασία αν ισχύει ή είναι, απλά ακόμη μια ιστορία, αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι η αντίσταση και ο αγώνας των ανθρώπων ενάντια στο φασισμό, ενάντια σε κάθε θερμοκέφαλο κορπορατιστή, παρανοϊκό δικτατορίσκο που ονειρεύεται σύνορα και εκλεκτούς.
Αυτή ήταν η Μάχη της Κοκκινιάς και, έτσι, ο Μάνος Λοϊζος εμπνεύστηκε και έγραψε το τραγούδι «Ακορντεόν»…
«Γερμανικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν…
… Δεν θα περά-, δεν θα περάσει ο φασισμός»
