Όσα χρόνια και να περάσουν κανείς δεν θα ξεχάσει στην Ελλάδα το θρίαμβο της 14ης Ιουνίου του 1987!
Τότε που ολόκληρη η μπασκετική Ευρώπη υποκλίθηκε στο μεγαλείο του Νίκου Γκάλη, του Παναγιώτη Γιαννάκη και της “επίσημης αγαπημένης” όπως ονομάστηκε αργότερα. Εκείνο το βράδυ όμως στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μπήκαν οι βάσεις για το “μύθο” της Εθνικής μας ομάδας που έκανε χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες να αγαπήσουν το μπάσκετ…
Οι βάσεις όχι μόνο ενός ονόματος, ενός χαρακτηρισμού ομάδας αλλά μίας ολόκληρης γενιάς που γαλουχήθηκε με αυτήν την επιτυχία και οδήγησε σε πολλές, δεκάδες ακόμα, σε επίπεδο Εθνικών αλλά και συλλόγων.
Τότε στις 14 Ιουνίου του 1987 γράφτηκε ο επίλογος ενός πρωτοφανούς άθλου, ο θρίαμβος μίας ομάδας που από το… πουθενά κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ απέναντι στο μεγαλύτερο “θηρίο” της εποχής: την εθνική ομάδα της Ενωμένης Σοβιετικής Ένωσης!
Ο τελικός ήταν το αποκορύφωμα μίας ανέλπιστης, μοναδικής πορείας των “γαλανόλευκων” παιδιών που πέτυχαν δύο νίκες επί της πανίσχυρης Γιουγκοσλαβίας μεταξύ άλλων. Ο στόχος ήταν η οκτάδα, αλλά τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Και τα “παιδιά” μας… έφαγαν όποιον βρήκαν μπροστά τους ως τον τελικό και εκεί ολοκλήρωσαν το έπος του ’87 που όσα χρόνια και να περάσουν, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί.
Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για εκείνη την επιτυχία και δεν νομίζουμε πως 32 χρόνια αργότερα υπάρχει κάτι παραπάνω να προστεθεί. Κανείς όμως δεν θα ξεχάσει τον Νίκο Γκάλη να “βομβαρδίζει” το καλάθι των Σοβιετικών, τον Παναγιώτη Γιαννάκη να βουτάει για να πιάσει τις μπάλες, τον Λιβέρη Ανδρίτσο να ισοφαρίζει με βολές το παιχνίδι στην κανονική περίοδο και τον Αργύρη Καμπούρη να βάζει τις δύο βολές που έδωσαν τη νίκη στην παράταση με 103-101…
Δείτε τα τελευταία λεπτά ακούγοντας τη φωνή του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου…
